Μέχρι και στρατό κατέβασε στους δρόμους μεγαλουπόλεων. Γιατί άραγε; Υπήρχε κίνδυνος ανατροπής του δημοκρατικού καθεστώτος; Υπήρχαν ενδείξεις ότι επίκειται εξέγερση; Τίποτα από αυτά δεν συνέβαιναν στις ΗΠΑ. Ηταν όχι απλώς μια επίδειξη ισχύος του Αμερικανού προέδρου, αλλά ένας συμβολισμός για το είδος της εξουσίας που θέλει να εγκαθιδρύσει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το FBI επέδραμε στο σπίτι του πρώην στενού συνεργάτη του Τζον Μπόλτον, ο οποίος λίγο πριν δήλωνε στην «Καθημερινή» πως «ο Πούτιν χειραγωγεί έναν αδαή πρόεδρο». Βαριά κατηγορία για κάποιον που ισχυρίζεται ότι τερμάτισε επτά πολέμους και επιθυμεί το Νομπέλ Ειρήνης. Τελευταίο κατόρθωμα του Τραμπ είναι η απόλυση της διοικήτριας της FED, Λίζας Κουκ, η οποία αρνιόταν να παραιτηθεί, επικαλούμενη την αυτονομία της Κεντρικής Τράπεζας από την εκτελεστική εξουσία.
Ο απλοϊκός λόγος, η διαρκής παραγωγή εχθρών, η συνωμοσιο-λογία, είναι εύπεπτη και κυρίως εύγευστη τροφή για το φιλοθέαμον κοινό…
Φαίνεται πως στις ΗΠΑ κυοφορείται ένα νέο μοντέλο εξουσίας το οποίο πόρρω απέχει από το πολίτευμα των θεσμικών εγγυήσεων και των πολλαπλών δικλίδων ασφαλείας που χαρακτηρίζουν τις δημοκρατίες του δυτικού κόσμου. Αυτό που πάει να γίνει βασίζεται στην αντίληψη για τον έλεγχο όλων των αρμών της εξουσίας, κάτι που ακούστηκε και στην πατρίδα μας επί αλήστου μνήμης εποχής ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ομως αυτή η αντίληψη οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εγκαθίδρυση αυταρχικών καθεστώτων. Και στη Ρωσία και στην Τουρκία και στη Βενεζουέλα διεξάγονται εκλογές και, ω του θαύματος, εκλέγονται συνεχώς οι ίδιοι ηγέτες, ενώ είναι αβέβαιη η τύχη των πολιτικών που τους αντιπολιτεύονται. Αλλοι εκπαραθυρώνονται, άλλοι φυλακίζονται, άλλοι εκπατρίζονται.
Δεν είναι τυχαίο πως σε αυτά τα καθεστώτα, στα οποία δεν υπάρχει ούτε διαφάνεια ούτε λογοδοσία, οι σημαντικές αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής λαμβάνονται αποκλειστικά από τον ηγέτη. Ετσι, τις περισσότερες φορές κινούνται έξω από το διαμορφωμένο, από τις διεθνείς συνθήκες, πλαίσιο και ασκούν επιθετική πολιτική απέναντι στα γειτονικά κράτη προβάλλοντας διεκδικήσεις με βάση το «δίκαιο» της ισχύος. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι η συμπεριφορά ενός κράτους στη διεθνή σκηνή είναι συνυφασμένη πολλές φορές με το καθεστώς που επικρατεί στο εσωτερικό του. Η επιθετικότητα δεν είναι άσχετη με τον αυταρχισμό. Αυτό το μοντέλο άσκησης της εξουσίας γοητεύει πολλούς και αποτελεί πρότυπο για πολιτικούς που κινούνται εντός των δύο άκρων. Ο απλοϊκός λόγος, η διαρκής παραγωγή εχθρών, η συνωμοσιολογία, είναι εύπεπτη και κυρίως εύγευστη τροφή για το φιλοθέαμον κοινό που απαιτεί «αίμα στην αρένα». Ο Τζον Μπόλτον δεν υπέστη απλώς την έρευνα του FBI. Συγχρόνως δέχθηκε και μια προσωπική επίθεση από τον Τραμπ, ο οποίος είπε ότι «είναι πραγματικά ένα είδος καθάρματος». Το αισιόδοξο σενάριο για τις ΗΠΑ, αλλά και για τον κόσμο όλο: Μεταξύ του τραμπισμού και των ακραίων θέσεων του Δημοκρατικού Κόμματος, να αναφανεί κοινός τόπος ανάμεσα στους μετριοπαθείς Ρεπουμπλικανούς και στους μετριοπαθείς Δημοκρατικούς. Στα καθ’ ημάς: Οσοι έχουν τον Τραμπ ως πρότυπο, ας το ξανακοιτάξουν.
