Μελανίνη και ρακέτα

Ο κόσμος είναι κακός. Δεν αγαλλιά με τα ηλιοβασιλέματα των άλλων. Δεν χαίρεται που βλέπει ότι πυκνώνει η κόμη τους. Αυτή η κοινωνική μνησικακία πληγώνει πολύ τον Αδωνι Γεωργιάδη. Τον πληγώνει, αλλά και τον τροφοδοτεί, καθώς είναι δύσκολο να αποσυνδέσει κανείς τη σταδιοδρομία μιας τέτοιας ιδιοσυγκρασίας από το τοξικό περιβάλλον της ψηφιακής σφαίρας. Ο Γεωργιάδης εξανέστη με την «απέραντη όρεξή μας να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον στην Ελλάδα». Και ως παράδειγμα θύματος κακίας έδωσε –ποιον άλλον;– τον εαυτό του: Του λένε για το μαύρισμά του. Αλλά το ίδιο μαύρισε και ο αδελφός του. Η μελανίνη είναι στο αίμα. Τι να κάνει; Να κάθεται στη σκιά; Ποιος στοιχηματίζει ότι ο Αδωνις μπορεί να καθίσει ακίνητος ακόμη και στην παραλία; Πιο εύκολα μάλλον θα στοιχημάτιζε ότι ανήκει στη φυλή των ρακέτα-ρακέτα. Ακόμη κι εκεί, στη φυλή του θορύβου.