Αχ αυτή η έρμη, «η ωραιότερη χώρα του κόσμου». Θα την ξεπεράσουμε ποτέ, ως φαντασίωση ή στερεότυπο; Είμαστε επίσης σίγουροι ότι η Ελλάδα δικαιούται τον τίτλο; Τι λένε π.χ. οι Ιταλοί, οι Ελβετοί, οι Νεοζηλανδοί;
Σε πρόσφατη συνέντευξή του, πάντως, στον ΣΚΑΪ, ο υπουργός Υγείας το θεώρησε δεδομένο. «Το γιατί δηλώνουμε ότι είμαστε οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι, στην πιο ωραία χώρα του κόσμου, είναι ένα άλλο φαινόμενο», είπε ο Αδωνις Γεωργιάδης, αναφερόμενος στις έρευνες της Eurostat, που καταγράφουν πόσο ευτυχισμένοι αισθάνονται οι Ευρωπαίοι.
Η συζήτηση αφορούσε άλλη δημοσκόπηση, σχετικά με την ικανοποίηση των πολιτών της Ε.Ε. από την κάλυψη των υγειονομικών αναγκών τους. Οι Ελληνες ήρθαν τελευταίοι. Το συνηθίζουν όμως, καθότι γκρινιάρηδες, σαν να υπονόησε ο υπουργός.
Αφήνω τη γενίκευση του πράγματος. Προσπερνώ το κάπως άχαρο του να κρίνει ένας πολιτικός τον χαρακτήρα των πολιτών που αντιπροσωπεύει. Είναι εξάλλου παλιά υπόθεση η εθνική γκρίνια, που έχει αποδοθεί εν πολλοίς και στην ανατολίτικη μοιρολατρία… Αναρωτιέμαι ωστόσο το εξής: Αφού η τάση των Ελλήνων να αγνοούν την ιαματική ομορφιά της πατρίδας τους «είναι ένα άλλο φαινόμενο», σχετικώς ανεξερεύνητο ή έστω θέμα άλλης συζήτησης, γιατί το επικαλούμαστε; Γιατί «ψυχολογικοποιούμε» πολιτικά ζητήματα, όπως η κατάσταση του συστήματος υγείας και η γνώμη των Ελλήνων για αυτό; Ο υπουργός άλλωστε αναγνώρισε ότι υπάρχουν ακόμη προβλήματα στο ΕΣΥ και υποσχέθηκε να το βελτιώσει.
Οσο για την γκρίνια, ανώφελη είναι συνήθως, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, κάτι θα εξυπηρετεί – την εκτόνωση λ.χ. ενός αρνητικού συναισθήματος. Η επιταγή –τόσο έντονη σήμερα– να βιώνει κανείς συναισθήματα πρωτίστως θετικά, η επισήμανση ότι γύρω του υπάρχει ομορφιά και εκείνος την αγνοεί, μπορεί να γίνει ακόμη και βάρος. Οι δε έρευνες περί ευτυχίας την εντοπίζουν σε ένα σωρό παράγοντες, που δεν περιλαμβάνουν ακριβώς το να ζει κάποιος στην «ωραιότερη χώρα του κόσμου», χωρίς να μεσολαβεί τίποτα ανάμεσα στον άνθρωπο και στο τοπίο.
Ο υπουργός Επικρατείας, Ακης Σκέρτσος, ανάρτησε τις προάλλες στο Facebook εικόνες από ένα ηλιοβασίλεμα, το οποίο «αρκεί για να σε ταξιδέψει και να πάρει από πάνω σου όλη την κούραση του χειμώνα». Οπως έγραψε, μεταξύ άλλων, «έχουμε την ευλογία να ζούμε σε μια χώρα που μας χαρίζει απλόχερα καθημερινά τέτοιες μαγικές εικόνες». Ηταν μια μετριοπαθέστερη προσέγγιση· ίσως γιατί, θα λέγαμε αστειευόμενοι, η πολλή ελληνική ομορφιά… δεν αντέχεται.
