Η πολιτική διαδρομή του Αλέξη Τσίπρα είναι σημαδεμένη από την αμφιθυμία. Μια διαρκής ταλάντωση σε αναζήτηση ισορροπιών στο εσωτερικό του κόμματός του, απέναντι στους θεσμούς, στη σχέση του με τον χώρο του Κέντρου, με την οικονομική ελίτ, με τους ιδιοκτήτες ΜΜΕ και, πιο σοβαρό, με την Ε.Ε. και τη Δύση μέχρι να κάνει τη μνημονιακή στροφή.
Αλλοι πιστεύουν ότι ωρίμασε και έχει επιλέξει την όχθη της υπεύθυνης εκσυγχρονιστικής Αριστεράς (που εκφράζει π.χ. ο Γ. Χουλιαράκης) και άλλοι θεωρούν ότι η βιτρίνα του Ινστιτούτου απλώς εξωραΐζει την εικόνα ενός αμετανόητου λαϊκιστή.
Διπλή ανάγνωση υπάρχει και σε σχέση με το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος από τον πρώην πρωθυπουργό.
Είναι τέτοια η δυναμική που έχει διαμορφωθεί από διαρροές, δημοσκοπήσεις και σενάρια, που πολλοί θεωρούν ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω γιατί συντελείται πια μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αλλοι επιμένουν ότι δεν πρόκειται να κάνει αυτό το βήμα πριν από τις εκλογές, γιατί θα είναι το τελευταίο ρίσκο της πολιτικής καριέρας του και δεν έχει το περιθώριο να το χάσει.
Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για το είδος του παίκτη που άμα βρεθεί κοντά στα πόδια του η μπάλα θα την κλωτσήσει, ακόμη και χωρίς να έχει σκεφτεί την επόμενη κίνηση.
Τα δεδομένα: Το βιβλίο που γράφει ο Αλ. Τσίπρας ξεκινάει από την περίοδο της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και η φιλοδοξία είναι να εκδοθεί πριν από το τέλος του χρόνου. Τελικό κείμενο δεν υπάρχει ούτε συμφωνία με εκδοτικό οίκο. Επομένως, δεν σχεδιάζεται (ακόμη) περιοδεία για την παρουσίασή του, όπως επίσης δεν γίνεται οποιαδήποτε οργανωτική προετοιμασία για τη συγκρότηση πολιτικού φορέα.
Σημαίνει αυτό ότι αποκλείεται να κάνει κόμμα ο Αλ. Τσίπρας; Οχι βέβαια. Αλλωστε είναι απίθανο να θέσει ξανά υποψηφιότητα ως βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι πια ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας και δεν φαίνεται έτοιμος για έξοδο από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Οι εκδηλώσεις του Ινστιτούτου, η συμμετοχή σε συνέδρια, όπως αυτό του Economist τον Σεπτέμβριο και οι συνεντεύξεις, προφανώς δεν του αρκούν για να ικανοποιήσει τη δίψα του για δικαίωση.
Το βέβαιο για τον Αλ. Τσίπρα είναι ότι πρόκειται για το είδος του παίκτη που άμα βρεθεί η μπάλα κοντά στα πόδια του θα την κλωτσήσει, ακόμη και χωρίς να έχει σκεφτεί την επόμενη κίνηση.
Αυτό είναι κάτι που φαίνεται ότι τον βασανίζει πραγματικά: να αποδείξει ότι το δημοψήφισμα δεν ήταν μια κίνηση πανικού μετά την αποτυχία της σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, αλλά βήμα στο πλαίσιο ενός συγκροτημένου σχεδίου που ολοκληρώθηκε με την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, για την οποία είναι περήφανος.
Στον χώρο της προοδευτικής αντιπολίτευσης, ένα κόμμα Τσίπρα θα σημαίνει τη χαριστική βολή για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, διεργασίες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, με την εσωκομματική αντιπολίτευση που τάσσεται υπέρ των προοδευτικών συγκλίσεων να σηκώνει κεφάλι.
Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι αν, πράγματι, θέλουν στο Μέγαρο Μαξίμου τον Αλέξη Τσίπρα υποψήφιο πρωθυπουργό, όπως αφήνεται να εννοηθεί από διάφορες πλευρές. Το επιχείρημα που στηρίζει αυτή την προσέγγιση είναι ότι έτσι θα συσπειρωθεί ο χώρος του Κέντρου ξανά γύρω από τον Κ. Μητσοτάκη, επηρεασμένος από τον φόβο επιστροφής στην κουλτούρα του 2015, θα υπάρξει ακόμη μεγαλύτερος κατακερματισμός στον προοδευτικό χώρο που θα διευκολύνει την κυριαρχία της Ν.Δ., ενώ ο πρωθυπουργός θα αναμετρηθεί με έναν αντίπαλο τον οποίο έχει κερδίσει αρκετές φορές στο παρελθόν, ταυτίζοντάς τον μάλιστα με εξωθεσμικά κέντρα που θέλουν να τον ρίξουν.
Υπάρχει, όμως, και αντίλογος: Αν το ΠΑΣΟΚ μαζί με το κόμμα Τσίπρα, που θα εμφανιστεί ως συμμαχικό σχήμα, ξεπερνούν το ποσοστό της Ν.Δ., τι αποκλείει το ενδεχόμενο μεταξύ πρώτων και δεύτερων εκλογών να συνεργαστούν έπειτα από μια συμφωνία κορυφής;
Κοινωνικό αίτημα για πολιτική αλλαγή υπάρχει, δημοσκόπηση που να δείχνει ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει ρεύμα δεν υπάρχει. Αυτό που τελικά θα καθορίσει τις εξελίξεις θα είναι τα γεγονότα. Με αυτή τη λέξη είχε απαντήσει ο Χ. Μακμίλαν, ως πρωθυπουργός της Βρετανίας, όταν είχε ρωτηθεί τι μπορεί να φέρει πολιτικές εξελίξεις.
Εκτός αν δικαιωθεί ο Τσέχοφ, ότι «αν στην πρώτη σκηνή του έργου έχεις κρεμάσει ένα πιστόλι στον τοίχο, τότε στην επόμενη σκηνή πρέπει να εκπυρσοκροτήσει. Αλλιώς, μην το βάλεις εκεί».
Ο Αλ. Τσίπρας το έχει ήδη κρεμάσει.
