Πότε ακούσατε για τελευταία φορά δελτίο ειδήσεων χωρίς να αναφέρεται κάποιο θανατηφόρο τροχαίο; Προσωπικά δεν θυμάμαι. Είναι εξίσου απαραίτητο με το δελτίο καιρού. Ημερήσιο δελτίο τροχαίων. Τόσο κοινότοπο, ώστε να μην εντυπωσιάζει πια κανέναν. Αν τα αθροίσεις, βγάζεις μια τραγωδία σαν αυτήν των Τεμπών τον μήνα. Χωρίς να υπολογίζεις τους βαριά τραυματίες. Εν τω μεταξύ, εντυπωσιάζει η ποικιλία των αιτίων. Σ’ αυτά είμαστε ιδιαιτέρως εφευρετικοί. Και δεν αναφέρομαι στα κοινότοπα – την υπερβολική ταχύτητα, την κατανάλωση οινοπνεύματος, την παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη ή την αδιαφορία για τους πεζούς. Αναρωτιέσαι σε τι χρησιμεύουν οι διαβάσεις. Εκτός του ότι οι περισσότερες είναι σβησμένες και πρέπει να τις φανταστείς, αφού δεν φαίνονται, ακόμη και οι φρεσκοβαμμένες παραμένουν ανύπαρκτες. Αναρωτιέσαι για ποιον λόγο μπαίνουν στον κόπο να τις βάψουν, αφού ούτως ή άλλως δεν χρησιμεύουν σε τίποτε. Να σηκώσει το χέρι του όποιος έχει δει αστυνομικό να σταματάει οδηγό επειδή δεν σεβάστηκε την προτεραιότητα του πεζού στη διάβαση. Αυτά είναι τα κοινότοπα. Υπάρχουν και τα άλλα που ο δημοσιογραφικός λυρισμός τα κατατάσσει στα άγνωστα φαινόμενα του σύμπαντος. Ο αστεροειδής υπό «άγνωστες συνθήκες» ξέφυγε της πορείας του και βρέθηκε στο αντίθετο ρεύμα. Κοινώς, έχασε τον έλεγχο. Ο άλλος έκανε όπισθεν μες στην ομίχλη και έπεσε πάνω του φορτηγό το οποίο δεν είχε κόψει ταχύτητα διότι δεν είχε πάρει είδηση τον σταθμό των διοδίων.
Φταίει η χαλαρή έως ανύπαρκτη αστυνόμευση; Φταίει το αλκοόλ; Φταίει η κακή σηματοδότηση; Φταίνε οι υποδομές των πόλεων; Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα δυστυχήματα γίνονται εντός αστικού ιστού. Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια δεν μπορούν να αντέξουν τις δυνατότητες των σύγχρονων μηχανών, τετράτροχων ή δίτροχων. Φταίει η ταύτιση της ελευθερίας με την απείθεια – συστατική αρχή της παιδείας μας; Φταίει η νεόπλουτη πίστη μας στις μηχανές; Ακόμη και τα ηλεκτρικά ποδήλατα συμπεριφέρονται σαν ιδιοκτήτες των δρόμων. Ομως, πάνω απ’ όλα φταίει ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουμε τον δημόσιο χώρο, τη δυσανεξία που μας προκαλεί η κοινή μας ζωή. Τον δημόσιο χώρο τον αντιμετωπίζουμε ως ιδιοκτησία μας. Και το τελευταίο μοντέλο που αποκτήσαμε το αντιμετωπίζουμε ως κοινωνικό λάφυρο, όπλο που μας επιτρέπει να επιβάλλουμε τα δικαιώματά μας στην ιδιοκτησία μας. Οι περισσότεροι οδηγούν σαν να είναι δικός τους ο δρόμος. Οι υπόλοιποι απλώς προσπαθούν να γλιτώσουν. Οι παλαιότεροι έλεγαν ότι ο Ελληνας όταν βρίσκεται πίσω από το τιμόνι γίνεται άλλος άνθρωπος. Ο ίδιος είναι, σαν αυτόν που πετάει τα σκουπίδια του έξω απ’ τον κάδο. Απλώς χρησιμοποιεί το τιμόνι ως όπλο επιβολής, ενίοτε θανατηφόρο. Ο ΚΟΚ αλλάζει, ο χαρακτήρας μας όμως δεν αλλάζει.
