Η επιστροφή του Σεπτεμβρίου ήταν άλλοτε συνυφασμένη με μετακομίσεις, με πρωτοβρόχια, με άνοιγμα σχολείων και χειμερινών κινηματογράφων. Ηταν άλλη η πόλη, με άλλη κοινωνία. Ηταν άλλο και το κλίμα. Ακούω πως τον Σεπτέμβριο φέτος υπάρχουν πολλές κρατήσεις στα ξενοδοχεία και πως η Αθήνα θα μπορεί να προσφέρει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού της, αν βοηθήσει και ο καιρός.
Ο «καιρός» εξελίσσεται σε μια οικονομική παράμετρο. Διαβάζω τόσα σχόλια ξένων επισκεπτών και ξένων κατοίκων στην Αθήνα με κοινή επωδό την ανυπόφορη καλοκαιρινή ζέστη. Προσπαθώ να θυμηθώ την αίσθηση των καλοκαιριών στο παρελθόν και τείνω να καταλήξω ότι, παρόλο που πάντα «έσκαγε ο τζίτζικας» στην Αθήνα, τα καλοκαίρια ήταν δίχως αμφιβολία πιο ευχάριστα. Υπήρχαν καλοκαίρια «δροσερά», χωρίς καύσωνα δηλαδή. Με θερμοκρασίες 32-34 βαθμούς. Οι καύσωνες πλην εξαιρέσεων (1977 και 1987) κρατούσαν λίγο και μετά η μέγιστη θερμοκρασία έπεφτε πάλι στους 32. Και έμενε εκεί.
Στη Δυτική Ευρώπη έχει μείνει στη μνήμη το καλοκαίρι του 1976, όταν η Γερμανία έβραζε και στην Αγγλία, που είχαν αιφνιδιαστεί, το γρασίδι ξεράθηκε. Τότε, δεν ξέραμε για κλιματική κρίση. Τότε, οι εποχές είχαν άλλη σημασία. Εν αναμονή του Σεπτεμβρίου 2025, θα ήταν καλό να θυμηθούμε τι σημαίνει εναλλαγή των εποχών. Αν το δούμε απλώς συναισθηματικά, δεν θα καταφέρουμε πολλά καθώς η πόλη, όλες σχεδόν οι ελληνικές πόλεις, έχει σκεπάσει το χώμα με άσφαλτο και τσιμεντόπλακες. Λατρεύουν οι Ελληνες το τσιμέντο… Αν το δούμε όμως πιο επιστημονικά και με γνώμονα την επιβίωση της πόλης, αλλά και την οικονομία της ως μέγεθος, θα διαπιστώσουμε ότι πολλά μπορούν και πρέπει να γίνουν.
Η μεγάλη «επάνοδος» της πόλης σε διαφορετικούς ρυθμούς κάθε Σεπτέμβριο και Οκτώβριο θα μπορούσε να συνοδεύεται με μια αναγέννηση της χλωρίδας, των δέντρων, των πάρκων, των πλατειών. Αυτό, μάλιστα… Θα ήταν ένα «φεστιβάλ» για το οποίο θα δεχόμουν να φορολογούμαι, καθώς θα καλλιεργούσε στον πληθυσμό την ιδέα πως η αναγέννηση της φύσης στην πόλη είναι προς όφελος όλων, προς όφελος της υγείας μας, του ψυχισμού μας, του τουρισμού και της οικονομίας. Η Αθήνα θα έδειχνε προς τα έξω ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει.
Θα έβλεπα αναδασώσεις και ανάπτυξη νέων σημείων για φύτευση και προστασία των δέντρων σε όλους τους δήμους της Αττικής, κάτι σαν μανία, σαν υποχρέωση, σαν ανταπόδοση. Μπορούν οι Ελληνες να δουλέψουν για κάτι τέτοιο;
