Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει δύο επιλογές για να περιγράψει όσα συνέβησαν προχθές στην Ουάσιγκτον. Η μία θα έχει τον τίτλο «το τελευταίο επεισόδιο στην παρακμή της Δύσης», η άλλη «η συνάντηση που απέτρεψε ή καθυστέρησε τη διάλυση της Δύσης». Είναι ακόμη νωρίς για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.
Ο πρόεδρος Τραμπ είναι σαφές ότι δεν αντέχει την Ευρώπη και απολαμβάνει το γεγονός ότι σύσσωμη η ηγεσία της τον «προσκύνησε». Οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι κάπως αστείοι στον τρόπο που διαγωνίζονται για να αποκτήσουν την εύνοια ή τουλάχιστον το «αυτί» του. Αναγκάστηκαν να βρουν τον καλύτερο παίκτη γκολφ ανάμεσά τους και να τον χρίσουν προνομιακό συνομιλητή του. Είναι όμως απελπισμένοι ηγέτες σε απελπισμένους καιρούς. Χωρίς τη στρατιωτική και οικονομική ισχύ της Αμερικής, δεν μπορούν να παίξουν σοβαρό γεωπολιτικό ρόλο πουθενά. Μέσα στις ΗΠΑ δεν έχουν συμμάχους. Κογκρέσο, Στέιτ Ντιπάρτμεντ, μέσα ενημέρωσης έχουν ισοπεδωθεί από τη δύναμη της φύσης που λέγεται Τραμπ.
Αν τα βάλουν ανοιχτά μαζί του φοβούνται τα χειρότερα, και για την Ουκρανία και για το ΝΑΤΟ. Βλέπουν, άλλωστε, ότι χωρίς τη δική τους φυσική παρουσία, ο Τραμπ θα έκανε ένα deal με τον φίλο του τον Πούτιν και απλώς θα το ανακοίνωνε στον Ζελένσκι χωρίς καν να τους ρωτήσει. Τώρα βρισκόμαστε σε ένα πολύ δύσκολο σταυροδρόμι. Οι Ευρωπαίοι ξεπερνούν τους εαυτούς τους προτείνοντας να στείλουν στρατό στην Ουκρανία για να διασφαλίσουν την όποια συμφωνία επιτευχθεί. Γνωρίζουν όμως ότι αυτό δεν μπορούν να το κάνουν αν δεν έχουν τις πλάτες των ΗΠΑ. Επιχειρησιακά είναι ανίκανοι να το φέρουν εις πέρας. Ποντάρουν όμως στο γεγονός ότι ο Πούτιν θα απορρίψει την ιδέα επί της αρχής, γιατί δυτικές εγγυήσεις ασφαλείας με στρατιωτική παρουσία καταρρίπτουν όλο το ιδεολόγημα στο οποίο βασίστηκε η εισβολή.
Ο Πούτιν, από την άλλη, δεν θέλει να αδειάσει τον Τραμπ και θα προσπαθήσει να επιρρίψει την ευθύνη ενός αδιεξόδου στον Ζελένσκι. Αυτή την ώρα ο Τραμπ νιώθει πανίσχυρος και το απολαμβάνει. Στο ναρκισσιστικό του μυαλό πιστεύει αφελώς ότι ξεπερνάει σε στρατηγική σκέψη τον Νίξον, γιατί θα καταφέρει να αποσπάσει τη Μόσχα από τη σφιχτή αγκαλιά του Πεκίνου. Θα δούμε τι θα συμβεί όταν καθίσει η σκόνη. Γιατί ναι, αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ νιώθουν την παντοδυναμία τους, αλλά έχουν τσαλακώσει αφόρητα συμμάχους και εταίρους, από την Ευρώπη έως την Ινδία. Και χωρίς αυτούς το μεγάλο και τελικό μπρα ντε φερ Αμερικής – Κίνας είναι χαμένο από χέρι.
