Το μπλουζάκι του Λαβρόφ με τα αρχικά της ΕΣΣΔ λέγεται ότι έχει μεγάλη εμπορική επιτυχία. Το εργοστάσιο δεν προλαβαίνει να ανταποκριθεί στη ζήτηση. Λογικό. Το μπλουζάκι έχει ιστορική αξία. Ομολογία πίστεως σε ένα καθεστώς που ο Πούτιν σκοπεύει να αποκαταστήσει. Θέλει να επουλώσει το τραύμα που θεωρεί ότι είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που δέχθηκε η Ρωσία στην Ιστορία της. Από δω και πέρα, ιδιαίτερα μετά την παράδοση της Ουκρανίας από τον Τραμπ, ο Πούτιν ξεκινά τη σοβιετοποίηση της Ρωσίας. Την είχε ήδη ξεκινήσει με διάφορες ασιατικές χώρες, όμως ποιος νοιάζεται γι’ αυτές; Η Ουκρανία ανήκει στην Ευρώπη και επιτέλους ο κ. Λαβρόφ μπορεί να φορέσει το μπλουζάκι που τόσο καιρό το κρατούσε διπλωμένο και άνοιγε κάθε τόσο την ντουλάπα του για να το χαϊδεύει και να το καθησυχάζει πως θα ‘ρθει μια μέρα για να το φορέσει. Οταν ξεκίνησε η εισβολή στην Ουκρανία τού υποσχέθηκε ότι είναι θέμα ημερών. Οι ημέρες αυτές κράτησαν τριάμισι χρόνια με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Η απουσία των Σοβιέτ δεν είναι η μόνη διαφορά της σημερινής Σοβιετικής Ενωσης απ’ αυτήν που ίδρυσε ο Λένιν. Είναι και η φιλία με την Αμερική. Αναλογισθείτε πώς θα σας φαινόταν αν στη δεκαετία του ’60 κάποιος υποστήριζε ότι οι ΗΠΑ θα συμμαχούσαν με την ΕΣΣΔ; Θα μου πείτε, συμμάχησαν με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όμως με κόστος το τέλος της μεγάλης σοβιετικής πατρίδας και την απελευθέρωση των ευρωπαϊκών χωρών που κατείχε. Σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η συμμαχία στηρίζεται στην κατοχή μέρους μιας ευρωπαϊκής χώρας. Ο Πούτιν κέρδισε τον πόλεμο στην Ουκρανία χάρη στη βοήθεια των ΗΠΑ. Δεν ξέρω αν ο Τραμπ είναι αφελής και κατ’ αυτόν τον τρόπο εκχωρεί μέρος της δύναμής του με την ψευδαίσθηση ότι θα εμποδίσει τον Πούτιν να δεθεί ακόμη περισσότερο με την Κίνα. Ποιος το ξέρει, θα μου πείτε.
Δεν ξέρω επίσης τι ελπίζει ότι θα πετύχει ο σύλλογος των Ευρωπαίων ηγετών από τις συζητήσεις μαζί του; Αφήνω κατά μέρος το μάλλον γραφικό της συλλογικής παρουσίας. Λες και θέλουν να υπενθυμίσουν ότι είναι πολλοί οι συγγενείς και πρέπει να τους πάρουν στα σοβαρά. «Ολοι για έναν και ένας για όλους;». Μακάρι να ήταν έτσι. Πολύ φοβάμαι ότι ο ένας θα παρακολουθεί τον άλλον μπας και πει κάτι με το οποίο διαφωνεί. Ο καθένας για τον εαυτό του, δυστυχώς. Απέτυχαν να σώσουν την Ουκρανία από τη ρωσική εισβολή και τώρα αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για ολόκληρη την Ευρώπη η αποτυχία τους. Οσο μπούγιο κι αν προκαλέσουν με την παρουσία τους στην Ουάσιγκτον δεν μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Με ποια αξιοπιστία θα αναλάβουν τον ρόλο του τοποτηρητή των όρων μιας ειρήνης οι οποίοι διαμορφώθηκαν ερήμην τους; Ο Τραμπ είναι αυτός που είναι. Απρόβλεπτος, στα όρια του ασυνάρτητου. Δεν είναι η περίπτωση του Πούτιν. Ανάμεσά τους η Ευρώπη παρακολουθεί αμήχανη, πάντα αντιδρώντας εκ των υστέρων.
