Οταν βρίσκεσαι μπροστά σε αδιέξοδο, μόνη λύση είναι να ακολουθήσεις τη συμβουλή του Αργεντίνου ψυχοθεραπευτή-συγγραφέα Χόρχε Μπουκάι: Να βγεις από εκεί που μπήκες. Αν ισχύει στη ζωή, μπορεί να ισχύει και στην πολιτική, με την έννοια ότι όταν χαθεί ο προσανατολισμός, σημασία έχει να ξεκινήσει η διαδρομή από το ίδιο σημείο, όχι –απλώς ή μόνο– να αντικατασταθεί το όχημα κάπου στη μέση.
Στις τεμπέλικες παρέες του Αυγούστου που έχουν το προνόμιο να κάνουν διακοπές ακούγεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική για τη διακυβέρνηση ή ότι πρέπει να δημιουργηθεί.
Το επιχείρημα είναι ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από την ηγεσία που έχουμε και πρέπει να μείνουμε στα ίδια με κάθε τρόπο ή, αντίθετα, ότι δεν υπάρχει κάτι χειρότερο, οπότε ας πάρουμε το ρίσκο της αλλαγής.
Το σημείο από το οποίο μπήκαμε στο αδιέξοδο ήταν εκεί που εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια να γίνουμε μια συνηθισμένη ευρω- παϊκή χώρα.
Ο Μπουκάι ίσως θα μας συμβούλευε να αναλογιστούμε πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, από πού ξεκίνησε το κακό, τι λάθος έγινε. Και αν προσπαθούσαμε να απαντήσουμε σ’ αυτά τα ερωτήματα, με θάρρος και ειλικρίνεια, θα διαπιστώναμε ότι μετά την έξοδο από τα μνημόνια και την πολιτική αλλαγή του 2019 δεν ακολουθήθηκε ένα συνεκτικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και της εκπαίδευσης, για την ισχυροποίηση των θεσμών, για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, για ένα νέο τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος που θα περιορίσει την εξάρτησή του από τον πελατειασμό, τη ροή μαύρου χρήματος, την επίδραση της οικονομικής ελίτ.
Η παρένθεση της πανδημίας μάς άφησε το gov.gr, αλλά και την κουλτούρα της επιστρεπτέας προκαταβολής (επιδόματα πάνω σε επιδόματα), ενώ η μεγάλη ευκαιρία των χρηματοδοτήσεων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης δεν αξιοποιήθηκε για την ανάπτυξη επιχειρηματικότητας προσανατολισμένης στην καινοτομία και στην υψηλή εξειδίκευση, ούτε για τον εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών σε μια χώρα στην οποία ο σταθμάρχης του ΟΣΕ αμείβεται καλύτερα από τον χειρουργό στο ΕΣΥ και ο υπάλληλος ΟΤΑ από τον καθηγητή πανεπιστημίου.
Η ατολμία για ρήξη με βασικά συμπτώματα της ελληνικής παθολογίας (αντίσταση στην αλλαγή, αδιαφάνεια, αναξιοκρατία, υστέρηση στη γνώση, ανομία, επαρχιωτισμός στην ανάλυση της διεθνούς πραγματικότητας, συμπλεγματική στάση απέναντι στην Ε.Ε.) μας έφερε εδώ: έρχεται ένα φθινόπωρο με Εξεταστική για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, δικαστικές διαδικασίες για τα Τέμπη και πακέτα ΔΕΘ φτιαγμένα με τη δοκιμασμένη συνταγή των παροχών στη βάση ψηφοθηρικών υπολογισμών.
Το σημείο από το οποίο μπήκαμε στο αδιέξοδο ήταν εκεί που εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια να γίνουμε μια συνηθισμένη ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία δεν κλείνουν οι δρόμοι στο κέντρο της Αθήνας, δεν καταλαμβάνονται κυλικεία στα πανεπιστήμια, δεν οικοδομούνται περιοχές Natura, δεν εγκαινιάζονται ανακαινισμένες τουαλέτες σε δημόσια νοσοκομεία. Αυτά ισχύουν αν εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια, όχι στην περίπτωση που δεν ξεκίνησε καν.
