Αγνόησε όλες τις συμβάσεις, παραβίασε κάθε κανόνα πολιτικής συμπεριφοράς και λίγο απέχει από το να ταυτισθεί με το «θηρίον» της Αποκαλύψεως του Ιωάννου, αλλά είναι πλέον βέβαιο πως έπειτα από τον κ. Ντόναλντ Τραμπ –διότι περί αυτού ο λόγος– τίποτε δεν θα είναι ίδιο όπως πριν. Αυτά, βεβαίως, εάν εξαντλήσει με επιτυχία την τετραετία του.
Για τους ηγέτες της Ευρώπης ο κ. Τραμπ είναι ένας αγροίκος εργολάβος, που έχει ως στόχο να τους αφαιμάξει βάναυσα και όχι ο φιλεύσπλαχνος ηγέτης μιας αυτοκρατορίας, που ουδέποτε υπήρξε στην ιστορία του ανθρώπου. Ούτε και είναι ασφαλώς πρώτη φορά που συμβαίνουν ακρότητες της μορφής αυτής.
Χρόνια μετά το τέλος των Περσικών Πολέμων, οι Αθηναίοι αποφάσισαν το 454 π.Χ. να μεταφέρουν από τη Δήλο στην Αθήνα το ταμείο της συμμαχίας, που είχε δημιουργηθεί για την αντιμετώπιση της περσικής απειλής, και να χρησιμοποιήσουν το κεφάλαιο που είχε συγκεντρωθεί για να τεθεί σε εφαρμογή το οικοδομικό πρόγραμμα του Περικλή, με ύψιστο πολιτιστικό επίτευγμα τον Παρθενώνα.
Στις μέρες μας, ο πρόεδρος Τραμπ επέβαλε στους συμμάχους του δασμούς και όρους οικονομικούς δυσβάσταχτους για να χρηματοδοτήσει το φιλόδοξο πρόγραμμά του MAGA – να κάνει την Αμερική ξανά Μεγάλη. Οι σύμμαχοι εκόντες άκοντες συμμορφώθηκαν. Δεν είχαν, άλλωστε, περιθώριο επιλογής. Με αυτόν τον τρόπο η υπερατλαντική συμμαχία της Δύσεως μετετράπη σε «ηγεμονία» των ΗΠΑ, με τους εταίρους να επιδίδονται διαρκώς σε ασκήσεις προσαρμογής. Ο κ. Τραμπ φιλοδοξεί να διαμορφώσει μια νέα Παγκόσμια Τάξη και ως προς αυτό το θέμα το βέβαιον είναι πως δεν πρωτοτυπεί. Στη διάρκεια του περασμένου αιώνα, τρεις Αμερικανοί το επιχείρησαν. Αρχίζοντας από τον Γούντροου Ουίλσον μετά το τέλος του Μεγάλου Ευρωπαϊκού Πολέμου, στη συνέχεια από τον πρεσβύτερο Τζορτζ Μπους και τον διάδοχό του στο προεδρικό αξίωμα Μπιλ Κλίντον.
Στόχος της Παγκόσμιας Τάξης και των τριών προέδρων ήταν «η εξάπλωση της δημοκρατίας σε όλον τον πλανήτη». Ισως διότι «οι Αμερικανοί ηγέτες πάντοτε υποστήριζαν πως αγωνίζονται εν ονόματι αρχών και όχι συμφερόντων», όπως εύστοχα είχε επισημάνει ο Χένρι Κίσινγκερ, ο μόνος Αμερικανός υπουργός επί των Εξωτερικών που είχε αίσθηση της ιστορίας της Ευρώπης.
Ο κ. Τραμπ είναι ο πρόεδρος που φαίνεται να ενστερνίζεται το δόγμα του καρδιναλίου Ρισελιέ περί «εθνικού συμφέροντος» ή της raison d’ état, δίχως να επικαλείται ιδεολογικά «φτιασίδια» και «αρχές». Τη νέα Παγκόσμια Τάξη θα τη διαμορφώσει διαπραγματευόμενος προσωπικά με τους ηγέτες της Ρωσίας και της Κίνας.
Μόνο που αυτοί οι μελλοντικοί συνομιλητές του είναι ενός άλλου κόσμου. Οχι απλώς γιατί είναι αυταρχικοί δικτάτορες, δόλιοι και άλλα συναφή. Ηγούνται δύο χωρών με αυτοκρατορικό παρελθόν αιώνων, στο οποίο λογοδοτούν ανεξαρτήτως καθεστώτος και, το κυριότερο, δεν βιάζονται ποτέ. Αλλά επειδή ο κ. Τραμπ είναι πείσμων πολιτικός, θα το επιχειρήσει, προκαλώντας δυσανεξία στους Ευρωπαίους συμμάχους του, που περιμένουν απλώς πότε επιτέλους θα τελειώσει αυτή η περιπέτεια, οδυνηρώς προσαρμοζόμενοι.
