Κάθε καλοκαίρι το ίδιο σκηνικό, ή σχεδόν το ίδιο· η όποια μεταβολή είναι, δυστυχώς, προς το χειρότερο. Η κατάσταση στα νησιά, αντί να βελτιώνεται, επιδεινώνεται. Η υπερβολική, άναρχη και σε πάμπολλες περιπτώσεις παράνομη οικοδόμηση καλπάζει με ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Επισκέπτεσαι τον ίδιο προορισμό ένα χρόνο αργότερα και βλέπεις πολλά νέα σπίτια, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και καινούργια ξενοδοχεία, ενώ σίγουρα υπάρχουν νέες οικοδομές σε εξέλιξη. Την ίδια ώρα, οι υποδομές –οδικές αρτηρίες, δίκτυα ηλεκτροδότησης, συστήματα ύδρευσης, αποχέτευσης, χώροι στάθμευσης κ.ά.– αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες του κάθε νησιού. Τοπικά συμφέροντα σε «αγαστή συνεργασία» με αρμόδιους φορείς σε όλα τα επίπεδα – κυβερνησης, περιφερειών και δήμων– συμβάλλουν στην καταστροφή του περιβάλλοντος και του φυσικού πλούτου, αυτών ακριβώς των χαρακτηριστικών που έχουν κάνει τα ελληνικά νησιά έναν από τους πιο θελκτικούς τουριστικούς προορισμούς παγκοσμίως.
Η κατάσταση είναι χειρότερη, αν όχι αφόρητη, στα πιο γνωστά νησιά της χώρας, τα οποία έχουν πέσει θύματα της διεθνούς φήμης και της φυσικής ομορφιάς τους. Πώς αντιμετωπίζουν οι πολιτικές ηγεσίες το πρόβλημα; Τι κάνουν για να αναστραφεί αυτή η καταστροφική πορεία; Οράματα που ξεχειλίζουν από ηθική και ευαισθησία, ηχηρές εξαγγελίες με τρόπο απόλυτο και ύφος αδιαπραγμάτευτο, νομοθετικές ρυθμίσεις που επιχειρούν να πείσουν για την αποφασιστικότητα των εμπνευστών τους. Πολλά και ωραία λόγια, αλλά στην πράξη η σταδιακή και σταθερή καταστροφή συνεχίζεται. Κριτική και υποσχέσεις από όλους όταν είναι στην αντιπολίτευση και μετά, όταν γίνονται κυβέρνηση, υποκρισία ή ατολμία και, τελικά, συνενοχή στο έγκλημα. Ολοι έχουν ευθύνες, αν και για να είμαστε δίκαιοι, όχι όλοι στον ίδιο βαθμό. Αλλά κάποιοι έχουν υπερβεί κάθε όριο. Το βιώνουμε σε πραγματικό χρόνο. Ολοι συμφωνούν ότι το σκηνικό επιδεινώνεται με ραγδαίους ρυθμούς την ίδια ώρα που οι πομπώδεις δηλώσεις καλά κρατούν. Η κατάσταση καθίσταται μη διαχειρίσιμη, ωστόσο η διολίσθηση συνεχίζεται. Στόχος, το βραχυπρόθεσμο προσωπικό κέρδος, το οποίο όμως εκ των πραγμάτων λειτουργεί εις βάρος του μακροπρόθεσμου κοινωνικού.
Σε συνέδρια ειδικοί δεν περιορίζονται να αναδεικνύουν με επιστημονική επάρκεια προβλήματα, παραλείψεις και διαχρονικές παθογένειες, αλλά προχωρούν στην κατάθεση συγκεκριμένων ιδεών και εμπεριστατωμένων προτάσεων, οι οποίες, όμως, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι δεν εισακούονται. Κραυγές αγωνίας ακούγονται από σχεδόν τους πάντες, αλλά όταν φθάνει η ώρα της υιοθέτησης νέων νόμων ή ακόμη και της αυστηρής εφαρμογής των υφισταμένων, τα πράγματα «περιπλέκονται». Αναρωτιέται κανείς πόσα σπίτια, πόσα δωμάτια προς ενοικίαση, πόσα ξενοδοχεία μπορεί να αντέξει ένα νησί; Πόσους ανθρώπους να περπατούν στους ίδιους δρόμους και στα ίδια σοκάκια; Η φύση, αλλά και η ίδια η καθημερινότητα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου τον οποίο οι ιθύνοντες επιλέγουν προκλητικά να αγνοούν. Στην καλύτερη περίπτωση παρακολουθούν παθητικά την εξελισσόμενη καταστροφή, στη χειρότερη συμβάλλουν ενεργά σε αυτήν προς ίδιον όφελος.
