Η Πυθία μάς είπε τι να κάνουμε όσο πιο έγκαιρα γινόταν: Να κοιτάμε εκεί που θέλουμε να πάμε, για να μην πάμε εκεί που κοιτάμε.
Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η χώρα δεν κινείται προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, με το βλέμμα σταθερά μπροστά, προσπαθώντας να πετύχει σύγκλιση με τις προηγμένες χώρες της Ε.Ε., για παράδειγμα στα θέματα διαφάνειας, αποτελεσματικότητας του κράτους, θεσμών, παιδείας κ.ο.κ. Αντιθέτως, στροβιλίζεται πάνω από την άβυσσο με καταπιεζόμενες ανεξάρτητες αρχές (γι’ αυτό και εκκρεμούν αλλαγές ηγεσίας), σχέδιο για την αντιμετώπιση της λειψυδρίας που παραπέμπει σε προϊόν τεχνητής νοημοσύνης, επιστολική ψήφο από βουλευτές που δεν λείπουν στο εξωτερικό και δεν είναι ασθενείς για λόγους «μαντρώματος». Ακόμη και η στροφή στην ανακύκλωση εγκαταλείπεται υπέρ της καύσης σκουπιδιών, ενώ η προοδευτική αντιπολίτευση παρακμάζει και κάνει θόρυβο χωρίς να πείθει και να εμπνέει.
Οι διευρυνόμενες ανισότητες και η επιβάρυνση της καθημερινότητας (κυκλοφοριακό, κλιματική αλλαγή, εγκληματικότητα, ακρίβεια κ.λπ.) ενισχύουν τον συλλογικό θυμό, που ενισχύει τα αυτοπροβαλλόμενα ως αντισυστημικά κόμματα που ενισχύουν, με λαϊκιστικές εξάρσεις, τις ανορθολογικές αναζητήσεις, τις θεωρίες συνωμοσίας, τη διάθεση για αυτοδικία, την περιφρόνηση των δημοκρατικών κατακτήσεων.
Τίποτα δεν δείχνει ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα κατρακυλήσουμε σε αστάθεια. Αντιθέτως, όλα δείχνουν ότι πάμε για συστημισμό – αντισυστημισμό.
Επειδή το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης κλείνει τον κύκλο του (το 2026), επειδή τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης θα συνδεθούν με το προσδόκιμο ζωής (το 2027), με την κοινωνία ανενημέρωτη και ευερέθιστη όταν πρόκειται για οποιαδήποτε αλλαγή στο ασφαλιστικό, επειδή η νέα ΚΑΠ (2027) μπορεί να έχει δυσάρεστες εκπλήξεις για τη χώρα μας λόγω σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ και επειδή τίποτα καλό δεν αναμένεται να συμβεί στον γεωπολιτικό μας περίγυρο ούτε στη Δύση γενικώς, στο ορατό τουλάχιστον μέλλον, καλό θα ήταν να έχουμε σταθερή κυβέρνηση ευρωπαϊκού προσανατολισμού τα επόμενα χρόνια. Ακόμη καλύτερα, αν είχε και μεταρρυθμιστική τόλμη, αλλά αυτά μπορεί να θεωρηθούν ακόμη και ακραίες φαντασιώσεις στην περίπτωσή μας.
Τίποτα δεν δείχνει ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα κατρακυλήσουμε σε αστάθεια. Αντιθέτως, όλα δείχνουν ότι πάμε για συστημισμό – αντισυστημισμό με εκπροσώπηση 50-50 στο Κοινοβούλιο και για κυβέρνηση με δύο κόμματα-εταίρους τουλάχιστον, που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν, αφού η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε άγρια πόλωση.
Το καλό που μας συμβαίνει είναι ότι υπάρχουν ακόμη προσωπικότητες (statesmen/hommes d état) εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής που μπορούν να υπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον εάν κληθούν και πρόσωπα εντός Κοινοβουλίου που μπορούν να διαισθανθούν πότε έρχεται η ώρα.
Το κακό είναι ότι αυτός ο παλιός πολιτικός κόσμος είναι που θα έπρεπε να έχει περάσει στο παρελθόν, όχι στο μέλλον, αλλά επειδή δεν ακούσαμε την Πυθία, θα πρέπει να βρεθεί τρόπος για να μην πάμε εκεί όπου κοιτάμε, δηλαδή στο χάος.
