Η εβραϊκή ιδέα υπήρξε και εξακολουθεί να είναι «ένας παράδοξος συνδυασμός θεολογικής ευρύτητος και εντονότατου φυλετικού πατριωτισμού», έγραφε το 1920 ο πολυσχιδής Αγγλος συγγραφέας Χ. Τζ. Γουέλς, εγκαινιάζοντας το «Περίγραμμα της Ιστορίας» του. Η αλήθεια του προαναφερθέντος αφορισμού ελέγχεται βεβαίως από πανεπιστημιακούς ιστορικούς. Αλλά ως εργαλείο σκέψης μπορεί να ερμηνεύσει τον τρόπο ενεργείας του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου στον εφιαλτικό πόλεμο που εκτυλίσσεται στη Γάζα.
Σύμφωνα με την παγιωθείσα από ετών αντίληψη στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, το Ισραήλ θεωρείται ως θύλακος μοναδικός των δημοκρατικών αξιών της Δύσεως στη Μέση Ανατολή. Και όντως αυτό ισχύει, εν πολλοίς. Μόνον που ο κ. Νετανιάχου προσέδωσε στον πόλεμο της Γάζας διάσταση εσχατολογική, όταν στις 28 Οκτωβρίου 2023, απευθυνόμενος σε Ισραηλινούς στρατιώτες, έτοιμους να ξεκινήσουν για τη μάχη, τους προέτρεπε με όρους βιβλικούς που παρέπεμπαν σε μάχες των βασιλέων Σαούλ και Δαβίδ πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια όταν μετά την έξοδο από την Αίγυπτο πορεύονταν να εγκατασταθούν στη Γη Χαναάν εξαφανίζοντας από προσώπου γης τους εχθρούς του. Αλλά αυτό δεν είναι Δύση. Είναι βαθιά Μέση Ανατολή.
Από την άποψη αυτή, η πρόθεση του κ. Νετανιάχου να καταλάβει στρατιωτικώς τη Γάζα και να εκτοπίσει ένα εκατομμύριο Παλαιστινίους από την πρωτεύουσα στον νότο της Λωρίδας είναι μία «ήπια» αναπαράσταση όσων συνέβησαν στο μακρινότατο εκείνο παρελθόν στην ίδια περιοχή.
Ούτε η στάση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ έναντι του κ. Νετανιάχου στον πόλεμο αυτόν θα πρέπει να εκπλήσσει. Το αμερικανικό δόγμα περί του «Προφανούς Πεπρωμένου» των ΗΠΑ επίσης εμφορείται από μεσσιανική αντίληψη. Διατυπώθηκε από τους Δημοκρατικούς το 1844 και αφορούσε την «επέκταση του χώρου της ελευθερίας». Ετέθη σε εφαρμογή τον Μάρτιο του 1845, όταν με νόμο που ενέκρινε η Γερουσία προσάρτησαν το Τέξας ως πολιτεία σκλάβων που διά του τρόπου αυτού απελευθέρωσαν.
Η πολιτική δεν έχει μεταβληθεί. Μόνον που ασκείται με τρόπο «εργολαβικό» και διά αντιπροσώπου στην περίπτωση της Γάζας, η στρατιωτική κατάληψη της οποίας από το Ισραήλ έχει ως στόχο την «απελευθέρωση» των Παλαιστινίων κατοίκων από την τυραννία της Χαμάς.
Η γενεσιουργός ευθύνη του χάους στην περιοχή αποδίδεται στη Διακήρυξη του Μπάλφουρ του 1917, που αναφερόταν στην ίδρυση στην Παλαιστίνη μιας πατρίδας για τους Εβραίους κατοίκους. Στις 21 Μαρτίου 1943, όμως, ο βασιλιάς της Βρετανίας Γεώργιος ΣΤ΄ δήλωνε στο LIFE: «Οι Αραβες εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη εδώ και 1.300 χρόνια» και «εάν ισχύσει η θεωρία των Εβραίων, τότε πολλοί λαοί πρέπει να εγκαταλείψουν τα εδάφη όπου είχαν εγκατασταθεί» πριν από χρόνια.
Το ουσιώδες όμως είναι ότι στις 15 Μαΐου 1948 οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» δημοσίευαν τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ, που αναγνωρίσθηκε την ίδια μέρα από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Με αυτόν τον τρόπο γράφεται η ιστορία, τότε και τώρα και ίσως στο διηνεκές.
