Ανοίγεις το παράθυρο στο πρωινό νησιωτικό φως και η εκτυφλωτική εικόνα ορμάει επιθετικά καταπάνω σου: τα, μια σταλιά, άσπρα σπίτια έγιναν πέλαγος που φούσκωσε γρήγορα κι απλώθηκε ξεχειλίζοντας τον τόπο. Τον τόπο; Ποιον τόπο; Τα λευκό τηγάνι με τη μυρμηγκιά των πάσης φύσεως κτισμάτων έχει καταπιεί τα πάντα έως το κύμα.
Ηταν σωσίβιο στην κρίση. Εβαλε γερή πλάτη στην ανάκαμψη μετά την πανδημία. Ομως, με την εκθετική του μεγέθυνση, τείνει να γίνει βρόχος. Μελέτες αναφέρουν πως η άνευ στρατηγικού σχεδιασμού υπερανάπτυξη του τουρισμού θα ροκανίσει, από ένα σημείο και πέρα, ό,τι κρατάει θελκτική την ελληνική γη κάτω από τα αστροπελέκια του χρόνου. Εκεί βρισκόμαστε τώρα. Στο όριο μετά το οποίο η χώρα αρχίζει να αλλάζει δραματικά. Τα ιστορικά κέντρα των πόλεων σαρώνονται από επιχειρήσεις τουρισμού κι εστίασης και τη διαρκή εξάπλωση του Airbnb, που μετατρέπει κτίρια σε συγκροτήματα ψευδομοντέρνων καταλυμάτων. Τα νησιά υπερδομούνται πυρετικά, καθ’ υπέρβασιν των φερουσών τους ικανοτήτων, και «πνίγονται» στον συνωστισμό, στην κυκλοφοριακή συμφόρηση, στη ρύπανση, στη λειψυδρία, στα σκουπίδια…
Η βραχυχρόνια μίσθωση, από περιστασιακή υπενοικίαση της κατοικίας, μεταλλάχθηκε σε πλήρη οικονομική δραστηριότητα, ενώ «τρέχουν» αβίαστα οι άδειες για νέες ξενοδοχειακές μονάδες σε ευάλωτα οικοσυστήματα – μόνο στη Μήλο έχουν δρομολογηθεί 48.
Θέλουμε περισσότερους από 41 εκατ. τουρίστες; Πολύς κόσμος ζει από τον τουρισμό, την καλόδεχτη συνάντηση των γλωσσών και την ευφρόσυνη σύναξη των λαών, και εθελοτυφλεί εμπρός στις κραυγαλέες παρεκκλίσεις, στις μαφίες, στους τραμπουκισμούς, εντέλει στην αλλοίωση του διαλαλούμενου παραδείσου. Δεν υπάρχει προσανατολισμός, μέτρο, μόνο μαζικό τροχάδην στον δρόμο με τα αστραφτερά συμπαρομαρτούντα του άμεσου πλούτου.
Και επεκτείνεται η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού. Εξακολουθούν δραστηριότητες και αγροί να εγκαταλείπονται. Τάξεις βιοτεχνών, επιτηδευματιών, παραγωγών να αντικαθίστανται από ιδιοκτήτες ή διαχειριστές τουριστικών επιχειρήσεων και τους χαμηλόμισθους εποχικούς υπαλλήλους τους. Να αλλάζει η κοινωνική φυσιογνωμία των μικρών τόπων, που γίνονται οντότητες άλλες, μονοπρόσωπες, δυναστικές. Αυτό θέλουμε; Προορισμούς χωρίς ταυτότητα, με καταπονημένες υποδομές, αβίωτους για τους κατοίκους τους, εντέλει απωθητικούς για τους τουρίστες;
