Είναι ακατανόητο γιατί το Μέγαρο Μαξίμου προσέφυγε στη θεσμικώς άθλια μεθόδευση της μεταμεσονύχτιας ψηφοφορίας για την προανακριτική επιτροπή. Δεν υπήρχε ικανός αριθμός βουλευτών· οι μισοί της Ν.Δ. ήταν εκτός και 75 από τους 83 που ψήφισαν έστειλαν επιστολές, σε μια μυστική –κατά τα άλλα– ψηφοφορία!
Βεβαίως, «η κυβέρνηση είχε λάβει “θολά” μηνύματα από αρκετούς βουλευτές για τη στάση τους έναντι του ενός εκ των δύο υπουργών, που έφθαναν ακόμη και τους 15 στον αριθμό, κάτι που εάν επιβεβαιωνόταν στην ψηφοφορία –με ψήφους υπέρ της παραπομπής του– θα δημιουργούσε ένα σημαντικό εσωκομματικό ρήγμα» («Καθημερινή», 1.8.2025).
Από την άλλη πλευρά, όμως, ξέρουμε ότι η κυβέρνηση έχει το πολιτικό απόθεμα και την επικοινωνιακή καπατσοσύνη ώστε να διαχειριστεί ακόμη και μια τέτοια αναποδιά. Μπορούμε να φανταστούμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να λέει τα εξής: «Δεκαπέντε βουλευτές της πλειοψηφίας υπερψήφισαν την προανακριτική επιτροπή. Η κυβέρνηση, φυσικά, διαφωνεί μαζί τους, εξ ου και η πρότασή της για εξεταστική επιτροπή. Το γεγονός όμως αυτό δείχνει ότι είναι μυθεύματα όσα λέει η αντιπολίτευση –και πρωτίστως ο κ. Ανδρουλάκης, από τον οποίο περιμέναμε περισσότερα– ότι το Μέγαρο Μαξίμου ελέγχει ασφυκτικά τους άλλους πυλώνες της εξουσίας στην Ελλάδα. Η Νέα Δημοκρατία απέδειξε για μια ακόμη φορά πόσο δημοκρατικό κόμμα είναι και πόσο σέβεται τους θεσμούς».
Αυτό θα αναπαραγόταν από τον πολυπλόκαμο επικοινωνιακό μηχανισμό της με τίτλους του στυλ «Κυβέρνηση: Η Ν.Δ. σέβεται τους θεσμούς» ή, ακόμη καλύτερα, «Η κυβέρνηση σέβεται τους θεσμούς». Ο κόσμος πάλι δεν θα καταλάβαινε τι έγινε –εδώ που τα λέμε δεν τον πολυνοιάζει–, ο πρωθυπουργός θα υπογράμμιζε για μια ακόμη φορά τον σεβασμό του στους θεσμούς, και δεν θα είχαμε πολιτικό σεισμό, το τσουνάμι του οποίου θα φτάσει στις ακτές της Ν.Δ. από Σεπτέμβριο και μετά.
Τι φοβάται λοιπόν ο πρωθυπουργός, με δεδομένο επίσης ότι προέκρινε την εξεταστική επιτροπή, που ο ίδιος και όλο το κόμμα του ελεεινολογούσε την προηγούμενη περίοδο; Γιατί δεν τίμησε τα λόγια του για απευθείας παραπομπή των υπουργών στο δικαστικό συμβούλιο, όπως έγινε με τις υποθέσεις των κ. Κώστα Καραμανλή και Χρήστου Τριαντόπουλου; Αυτό ήταν, όπως έγραψε ο ίδιος, «ένα βήμα που επιτρέπει (σ.σ. στον υπουργό) να κριθεί από τακτικούς δικαστές, οι οποίοι απολαμβάνουν των συνταγματικών εγγυήσεων λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας. Και μία ενέργεια που απεγκλωβίζει την αναζήτηση τυχόν ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων από τις τοξικές μικροκομματικές διαμάχες» (Κυριάκος Μητσοτάκης, 18.3.2025).
