H πιο πυρόπληκτη και ευαίσθητη περιοχή της χώρας είναι η Αττική, με τις 4 εκατ. υπάρξεις που ζουν, συγχρωτίζονται, δουλεύουν, αγωνιούν, υποφέρουν, χαίρονται πέριξ και εντός της απέραντης πυκνοδομημένης λεκάνης που τεντώνεται διάπλατα από τη μία ώς την άλλη άκρη του ορίζοντα. Ολοένα χάνεται βλάστηση στην πολύπαθη περιφέρεια, με τις τεράστιες επιβαρύνσεις και τα όλο και λιγότερα ευεργετικά αντισταθμίσματα. Στην Αττική δεν έχουμε πια ψηλά δάση. Αποψιλώνονται τα όρη της, χάνουν πράσινο οι πλαγιές της. Η πόλη εισχωρεί στο δάσος. Το τοπίο αλλάζει. Το μικροκλίμα αλλάζει, όπως και η ροή των υδάτων. Οι άνθρωποι συνεχώς επαναπροσδιορίζουν τις διαστάσεις τους, παλεύουν να εξοικονομήσουν λίγο ανοιχτό χώρο μέσα στην τσιμεντοπλημμύρα.
Σε 45 χρόνια (1980-2024) κάηκαν περισσότερα από 1,6 εκατ. στρέμματα, συχνά της ίδιας αγροδασικής γης. Το 2009 καρβούνιασαν 210.000 στρ. βλάστησης, το 2021 άνω των 258.000, το 2023 περί τα 156.000, ενώ πέρυσι η μεγάλη φωτιά που σάρωσε τη ΒΑ Αττική από τον Βαρνάβα ώς το Πάτημα Χαλανδρίου έκαψε 105.000 στρέμματα. Δεκατέσσερις φορές κάηκε η Πεντέλη, πιο εκτεταμένα το 1995 (100.000 στρ. δάσους) και το 1998 (75.000 στρ.), πιο φονικά το 2018, όταν, ξεκινώντας από το Νταού Πεντέλης, βύθισε τη χώρα στο πένθος με τους 104 νεκρούς στο Μάτι. Η Πάρνηθα το 2007 έχασε το 60% του ελατοδάσους της (56.000 στρ.), το 2021 το 80% των κτισμάτων στο Τατόι, τον Αύγουστο του 2023 περί τα 64.000 στρ. δασικής γης· ένα μήνα πριν είχαν καεί 116.000 στρ. στα Δερβενοχώρια. Είναι καλό να συγκρατούμε αυτά τα θλιβερά νούμερα, μήπως και εμπεδώσουμε την επείγουσα ανάγκη για περισσότερη πρόληψη.
Η Αττική, με τις πυροσβεστικές δυνάμεις της, τους εθελοντές της, τα καινοτόμα συστήματα, αλλά και τις κρίσιμες οργανωτικές και συντονιστικές αδυναμίες, είναι ανεπαρκώς θωρακισμένη στις μεγα-πυρκαγιές που κατακαίνε ταχύτατα δεκάδες χιλιάδες στρέμματα και θα διπλασιαστούν μέχρι τα μέσα του αιώνα. Η καταστολή δεν αρκεί. Τα εποχικά έργα πρόληψης και διαχείρισης της καύσιμης ύλης δεν αρκούν. Υστερούμε στη φροντίδα οικοσυστημάτων και στο χτίσιμο αναχωμάτων, εθελοτυφλούμε μπροστά στις αιτίες των κρίσεων, εμμένουμε στην άνευ όρων μεγέθυνση, βαδίζουμε με παλιές τακτικές και γραφειοκρατικές υπεκφυγές. Χαμένες παρτίδες για την Αττική, που χάνει διαρκώς κι άλλο από τη μεθυστική ανάσα της, την αναζωογονητική φυσική ύλη της, την ηλιοφώτιστη ωραιότητά της.
