Πράγματι. Είναι «διαλυτική η εσωστρέφεια της πολιτικής ζωής μας», όταν γύρω μας, στο διεθνές περιβάλλον, αναζωπυρώνονται πάσης φύσεως προκλήσεις, πόλεμοι, αυταρχισμοί. Το είπε ο πρωθυπουργός στη διάρκεια της ομιλίας του στη Βουλή, χθες, πρώτη μέρα της συζήτησης για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Πέρα από την αντιπαράθεση των κατατεθειμένων προτάσεων (σύσταση εξεταστικής επιτροπής ή Προανακριτικής), των εντυπώσεων, όσων ακούστηκαν για διαχρονικές παθογένειες, διαφθορά, «μπόχα και δυσωδία», σκάνδαλα, ρεμούλες υπουργών, μαύρο πολιτικό χρήμα κ.ο.κ., στον ορίζοντα διαφαίνεται και κάτι ακόμη: το πρωθυπουργικό αφήγημα –τουλάχιστον ένας από τους βασικούς άξονές του– για τις επόμενες εκλογές.
Η έκκληση να «μην υπονομευτεί η εσωτερική συνοχή» καθώς βαλλόμεθα πανταχόθεν και οι καιροί ου μενετοί, πάσχει από τη σύλληψή της ήδη. Μπορεί να είναι πειστική για ένα μέρος των ψηφοφόρων, αλλά ταυτόχρονα είναι και ασφυκτική. Η διαρκής επιστροφή της πολιτικής ζωής της χώρας σε αθλιότητες, ακόμη κι αν δεν έχει «κομματικό χρώμα» αλλά «μόνο το γκρίζο της απάτης», δεν είναι λιγότερο τοξική για την κοινωνία. Χωρίς τιμωρία και κάθαρση των υπευθύνων (δεν μπορεί διαρκώς να διαχέεται η ευθύνη στη… διαχρονικότητα / αιωνιότητα), ο θυμός και η αποστροφή στο πολιτικό σύστημα ενισχύονται· μαζί και η εσωστρέφεια. Η φαυλοκρατία αποσύρει την εμπιστοσύνη των πολιτών, συνολικά, από το πολιτικό προσωπικό. «Διαγράφουν», δεν συμμετέχουν στις εκλογές, αφού «όλοι ίδιοι είναι» και ο δρόμος παραμένει αφύλακτος για τους πάσης φύσεως και προέλευσης λαϊκιστές.
Μισό λεπτό, όμως. Ποιοι φορούν αλεξίσφαιρα στον λαϊκισμό; Ποιο κόμμα δεν δανείζεται από τον θορυβώδη τραμπουκισμό για να πείσει για τις προθέσεις του; Μόνο που όταν τα ψέματα και η υποκρισία γίνονται ορατά, δεν επαρκούν τα οχυρωματικά έργα της δημοκρατίας για να αναχαιτίσουν την επέλαση της κοινωνικής οργής. Ισως όχι της επιθετικής. Αλλά της σιωπηλής, που εκφράζεται με βαθιά αδιαφορία και απόσυρση. Δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη μακροπρόθεσμα. Αποδιοργανώνει τους ψυχισμούς, διασαλεύει τα κριτήρια, τροφοδοτεί τα αδιέξοδα. Ναι, η «εσωστρέφεια είναι διαλυτική». Ναι, το διεθνές τοπίο μοιάζει να μην υπακούει σε αναγνωρίσιμους κανόνες, παρά μόνο σε ανεξέλεγκτα συμφέροντα και θυμικά. Ομως, δεν μπορεί να είναι αυτό το πιο ισχυρό επιχείρημα για την επανεκλογή μιας κυβέρνησης. Δεν αποτελεί κουκούλι προστασίας για τη Ν.Δ. η αδυναμία της αντιπολίτευσης να εμφανίσει μια ισχυρή εναλλακτική πρόταση ώστε να αναλάβει τα ηνία της χώρας. Η μνήμη των σκανδάλων που συσσωρεύονται εγγράφεται· δεν «εξαγοράζεται» με παροχές και φορολογικές ελαφρύνσεις. Ο φόβος για τα χειρότερα δεν συρρικνώνει μόνο. Συχνά, όλο και συχνότερα, αποχαλινώνει. Τόσο την εξουσία όσο και τον λαό.
