Η 51η επέτειος από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας εορτάσθηκε προχθές στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου. «Γιορτάστηκε», πράγματι; Eνας ωραίος κήπος εξουδετερώνει την οσμή παρακμής; Eφταιγαν οι πολύ υψηλές θερμοκρασίες των ημερών ή οι πολιτικές, και άλλες, απουσίες που δήλωναν ατμόσφαιρα υποτονική και συγκρατημένα αμήχανη; Οι εκπρόσωποι της κοινωνίας, με πράξεις ηρωικές ή άριστες επιδόσεις (όπως του Γκόγκα Λεβιάν, που βούτηξε στον Aραχθο για να σώσει δύο αγοράκια ή των δύο κοριτσιών που πρώτευσαν στις Πανελλαδικές), αποτελούν ικανό άλλοθι για ένα εδραιωμένο τελετουργικό σε φθίνουσα πορεία; Λογικά, τα τελευταία χρόνια, μέσα σε ένα τόσο ασταθές και δυσοίωνο διεθνές περιβάλλον, θα έπρεπε να εορτάζεται η επέτειος ως επίτευγμα για τη χώρα και τους θεσμούς της. Τι συμβαίνει, λοιπόν, και τα μεθεόρτια σχόλια εξαντλούνται στα ενδυματολογικά κρόσσια των κυριών (σοβαρό το αλαλούμ στο dress code, κάτι δηλώνει για την επικράτεια του κιτς) ή στα ξέπνοα πολιτικά παραλειπόμενα που αναζητούνται με τον μεγεθυντικό φακό;
Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι στο «ανεπίσημο» σχόλιο του πρωθυπουργού: «Είναι πολύ δύσκολο να προσποιούμαστε ότι συναντιόμαστε κοινωνικά και χαλαρά με συνομιλητές που μας κατηγορούν με απαξιωτικούς και χυδαίους χαρακτηρισμούς». Ούτε αποτελεί γραφικότητα η προσβολή της επικεφαλής κόμματος που αποκάλεσε στη Βουλή τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας «κατ’ ευφημισμόν κύριο». Η 51η επέτειος απαξιώνεται από το ίδιο το πολιτικό προσωπικό –μηδέ της κυβέρνησης εξαιρουμένης– αλλά δεν αρκεί ως «απάντηση». Αν οι θεσμοί δεν είχαν φθαρεί, το ιστορικό γεγονός, αυτό καθαυτό, θα ενδυναμωνόταν από τη χρονική απόσταση, δεν θα απομειωνόταν ως μακρινή ανάμνηση.
Τα 50χρονα της ελληνικής δημοκρατίας, με όλα τα σκάνδαλα, τις εγκληματικές αμέλειες, τα ψεύδη, τα ατοπήματα, τις κωλοτούμπες, τις δυσλειτουργίες, είναι κατάκτηση. Δεν μπορεί να υποβαθμίζεται ούτε σε κακήν κακώς πασαρέλα ούτε να γίνεται βήμα πολιτικού ακτιβισμού.
Οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας είναι υποχρεωμένοι να διαχειρίζονται τη ρουτίνα ποικίλων τελετών, όμως η αποκατάσταση της Δημοκρατίας θα έπρεπε να εξαιρείται από αυτήν την κατηγορία. Η γιορτή της 24ης Ιουλίου χρειάζεται αναδιατύπωση. Ο κ. Τασούλας μπορεί να μην είναι υπέρ των ρήξεων, αλλά τομές γίνονται και με τη στοχαστική αναπροσαρμογή. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη γιορτή και στο μνημόσυνο έχει προ πολλού ατονήσει.
