Οι επικείμενες ευρω-κυρώσεις για μη λήψη μέτρων κατά της βλαπτικής ηχορρύπανσης ουδόλως απασχολούν στη χώρα του ΟΠΕΚΕΠΕ. Είναι παχυδερμικοί οι μηχανισμοί και ληθαργικά τα αντανακλαστικά σε ζητήματα που θεωρούνται ελάσσονα, όπως η μη έγκριση χαρτών θορύβου και σχεδίων δράσης στα περισσότερα πολεοδομικά συγκροτήματα ή η ανεπάρκεια όσων έχουν εγκριθεί. Αλλωστε, και να είχαν οριστικοποιηθεί ορθώς τα απαιτούμενα, θα είχαν καταντήσει κουρελόχαρτα από τις συστηματικές παραβιάσεις.
Οι χάρτες προορίζονται να αποτυπώσουν τα επίπεδα θορύβου σε κάθε περιοχή και τα σχέδια δράσης να καθορίσουν τα αναγκαία μέτρα: φυσικά και τεχνητά ηχοπετάσματα, ασφαλτικά μείγματα χαμηλού θορύβου στα οδοστρώματα, καλύτερες συγκοινωνίες, λιγότερα Ι.Χ., περισσότερα ελαφρά οχήματα, πάρκα τσέπης, ζώνες χαμηλού θορύβου… Ισως στο μέλλον.
Και λες, μέχρι να αφυπνιστεί η κυβερνητική και αυτοδιοικητική μηχανή για καλύτερη ποιότητα ζωής στις πόλεις, ας απολαύσουμε την απουσία αστικού θορύβου στα θέρετρα. Λάθος. Η προσμονή εχθρεύεται το προφανές. Διότι, ποιος δεν γνωρίζει την απουσία συστηματικών ελέγχων και την «τύφλωση» αρμοδίων ώστε να μην πληγεί το τουριστικό προϊόν; Κλάξον, μαρσαρίσματα, πειραγμένες εξατμίσεις μοτοσικλετών στα λιμάνια, μουσικό πανδαιμόνιο στους οικισμούς, με μπαρ που σφραγίζονται και την επομένη με την ίδια ένταση θορυβούν. Μπιτσόμπαρα με το εκκωφαντικό μπτουπ-μπτουπ να ταρακουνά τα σωθικά ακόμη και σε απόσταση από την επικράτεια των ομπρελο-ανάκλιντρων. Επειτα, ποιος δεν έχει υποστεί το ατομικό έλλειμμα αυτοπειθαρχίας και αλληλοσεβασμού, την εγκατάλειψη των καλών τρόπων στην πόλη ή την πατρίδα; Σε παραλίες, web players στη διαπασών, μωρά που ωρύονται, παιδιά που ξελαρυγγιάζονται και γεννήτορες εγκλωβισμένοι στην κύλιση. Σε εστιατόρια, ακατάσχετα στριγκά γέλια μεγάλων, παταγώδεις αταξίες μικρών που ψυχαγωγούνται π.χ. πετώντας με φόρα στο δάπεδο κενά νερομπούκαλα…
Δεν είναι οι αναμενόμενοι ήχοι της σχόλης και του ξεσκάσματος, που στοιχειοθετούν τη χαλαρή ζωή. Είναι μια επαναλαμβανόμενη χλαπαταγή· δεν χωρά σε ένα τόσο δα διαλειμματάκι ξεκούρασης. Το μαγικό ελληνικό καλοκαίρι, όλο και πιο λίγο, πιο ακριβό, είναι και πιο χαώδες, πιο ξέφραγο. Ολα κραυγάζουν «εδώ τα πάντα επιτρέπονται». Οι εξαιρέσεις των ήπιων τουριστικών κυμάτων που διαχέονται ευδαιμονικά προς χωριά και παραλίες δεν αρκούν για να συντηρήσουν τον μύθο του ελληνικού θερινού παραδείσου.
