Είπε πολλά μισόλογα ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ (23.7.2027), αλλά είπε και μια μεγάλη αλήθεια. Με την πολιτική της ακινησίας, ποτέ δεν κέρδισε κανείς. Σίγουρα όχι η Ελλάδα, σε σχέση με τα εθνικά μας θέματα.
Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, η ελληνική διπλωματία επέτυχε μόνο μία μεγάλη νίκη. Ηταν η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και μάλιστα χωρίς να λυθεί το αποκαλούμενο «πολιτικό πρόβλημα», δηλαδή πριν από την επίλυση του Κυπριακού· προφανώς η Ελλάδα καλλιέργησε την πεποίθηση ότι οι αδελφοί μας δεν θα ήταν τόσο ανόητοι ώστε να απορρίψουν την τελευταία ευκαιρία για επανένωση της νήσου, αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.
Η μεγάλη αυτή επιτυχία δεν ήταν προϊόν θείας δίκης, ούτε εφαρμογής του διεθνούς δικαίου. Δεν έπεσε από τον ουρανό, ενώ εμείς καθόμασταν. Ηταν αποτέλεσμα μιας ελληνικής πρωτοβουλίας που εναρμόνισε τις ευρωπαϊκές επιδιώξεις –τότε ήταν η διεύρυνση της Ε.Ε.– με το εθνικό μας συμφέρον. Η συμφωνία του Ελσίνκι, που τόσο συκοφαντήθηκε από τους οπαδούς της εθνικοπατριωτικής ακινησίας –ο Αντώνης Σαμαράς τη χαρακτήριζε «ολέθριο λάθος»– προέβλεπε ότι «η Ελλάδα θα αποσύρει τις αντιρρήσεις της (βέτο) και θα υποστηρίξει τις προσπάθειες της Τουρκίας για ένταξη στην Ε.Ε., με δύο ανταλλάγματα: α) την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. με το επόμενο κύμα διεύρυνσης της Ενωσης, ανεξαρτήτως αν θα έχει επιλυθεί το κυπριακό πρόβλημα), β) εάν διμερείς προσπάθειες επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών δεν στεφθούν από επιτυχία μέχρι τον Δεκέμβριο του 2004, τότε οι δύο χώρες θα καταφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης» (Θάνος Ντόκος, «Αλφαβητάρι ελληνοτουρκικών σχέσεων», ΕΛΙΑΜΕΠ 2010).
Πετύχαμε το πρώτο, αλλά πριν από τον Δεκέμβριο του 2004 που «οι δύο χώρες (ήταν να) καταφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης» έγιναν εκλογές και μπήκαμε στην εποχή της εθνικής μακαριότητας. Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή συναίνεσε στη συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, δίχως η γείτων να έχει εφαρμόσει τα προ-απαιτούμενα.
Δεν γνωρίζουμε το πολιτικό σκεπτικό εκείνης της απόφασης. Ισως η τότε κυβέρνηση να διείδε ρίσκο· αλλά πάλι, κίνδυνοι υπάρχουν κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι μας. Γεννάται, όμως, μία απορία. Πώς γίνεται κάθε πρωτοβουλία στα ελληνοτουρκικά –που όπως όλα στη ζωή εμπεριέχει ρίσκο– να χαρακτηρίζεται «προδοσία», ενώ η ακινησία, που (σε πλείστες περιπτώσεις και πρωτίστως την περίοδο 2004-2009) αποδείχθηκε εθνικώς επιβλαβής, να μην περιγράφεται έστω ως κάτι που οδηγεί στο «να περιέλθει η χώρα σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση ομηρίας έναντι της Τουρκίας».
