Δεν αιφνιδίασε η απόφαση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να εξαγγείλει από τηλεοράσεως –και μάλιστα στην αγγλική– τη δημιουργία «Εθνικού Θαλασσίου Πάρκου Νοτίου Αιγαίου I – Νοτίων Κυκλάδων». Η αυθάδεια των ηγεμόνων της διαιρεμένης Λιβύης που κατά την εκτίμηση των Αθηνών χειραγωγείται από την Aγκυρα, υιοθετώντας το τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο αμφισβητεί ευθέως την ελληνική ΑΟΖ νοτίως και ανατολικώς της Κρήτης έπρεπε να αντιμετωπισθεί. Διότι πέραν των άλλων αυξάνονταν οι επικρίσεις περί αποτυχίας της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.
Κατά τα ειωθότα, «συνάχτηκαν και συντύχαιναν» οι επιτελείς, που «από τη γνώμη τους κρέμουνταν το ρηγάτο», κατά πώς έλεγε και ο μεγαλύτερος ποιητής της γενιάς του ’30 και διπλωμάτης, πολύ τιμώμενος επίσης και δικαίως. Eτσι προέκυψε η εξαγγελία από τον πρωθυπουργό του νέου πάρκου, που ήταν επί της ουσίας, όμως, μία εκδοχή minimal των θαλασσίων πάρκων που είχαν ανακοινωθεί τον Απρίλιο του 2024. Είναι το minimal, εξάλλου, σε χρήση στο θέατρο και στην όπερα προς μείωση του κόστους των παραστάσεων. Και στην πολιτική ως φαίνεται, για την αποφυγή υπέρμετρης εντάσεως. Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι απέδειξε διά του πάρκου πως ασκεί κυριαρχία στο Αιγαίο βάσει του Διεθνούς Δικαίου και τα άλλα συναφή.
Η πρώτη αντίδραση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών ότι «οι μονομερείς ενέργειες θα πρέπει να αποφεύγονται σε κλειστές ή ημίκλειστες θάλασσες», όπως το Αιγαίο και η Μεσόγειος, δεν πρέπει να εξέπληξε τους ασχολουμένους με τα ελληνοτουρκικά τις τελευταίες δεκαετίες. Ηδη, από την πρώτη στιγμή ενάρξεως των ελληνοτουρκικών συνομιλιών, μετά την κατάρρευση της χούντας των Συνταγματαρχών, οι Τούρκοι διπλωμάτες κατέστησαν σαφές στους Ελληνες συναδέλφους τους ότι στα θέματα του Αιγαίου θα πρέπει παράλληλα με το διεθνές δίκαιο να ισχύσει και η αρχή της «ευθυδικίας», περί κλειστών και ημικλείστων θαλασσών. Εως ότου «το χωνεύσουν» οι Ελληνες, οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ.
Ηταν επόμενο πως τα θαλάσσια πάρκα θα εντάσσονταν στο ίδιο πακέτο. Οι Τούρκοι δεν βιάζονται ποτέ. Εχουν υπομονή και περιμένουν. Οσο για την Αθήνα, αναμένει τη χαρτογραφική απάντηση της Αγκυρας, για να αρχίσει η μάχη περί των θαλασσίων χαρτών, επικαλούμενη μετ’ επιτάσεως το διεθνές δίκαιο, που όμως δεν μπορεί να επιβάλει. Και η ιστορία συνεχίζεται.
