Λίγα χιλιόμετρα απόσταση από το λιμάνι του νησιού είναι μια μικρή παραλία που συγκεντρώνει αρκετό κόσμο για τα «κυβικά» της. Νωρίς το πρωί, στη ζώνη 7 με 9, κυριαρχεί η παρουσία ενός μικρού πληθυσμού λουομένων, στην πλειονότητα προχωρημένης ηλικίας· απολαμβάνουν το μπάνιο τους με συγκεκριμένη εξάρτυση και θεματική ατζέντα: ψάθινα καπέλα (για τις κυρίες), τζόκεϊ καπελάκια (για τους –κατά πολύ– λιγότερους κυρίους) και γυαλιά ηλίου για όλους. Επιπλέουν, με νωχελικές κινήσεις, σε έναν κύκλο, σχολιάζουν την τρέχουσα επικαιρότητα, με διαλείμματα προσωπικών αναζητήσεων «γιατί ο τάδε ή η δείνα δεν φάνηκαν σήμερα». Η τελετουργία αυτή κρατάει μία με μιάμιση ώρα. Υστερα αποχωρούν, ανανεώνοντας το ραντεβού τους για την επόμενη μέρα. Το πρωινό κολύμπι σε κύκλο, ένα ιδιότυπο πλωτό καφενείο, είναι μια εικόνα οικεία, κυρίως σε παλιά θέρετρα ή περιοχές με σταθερούς παραθεριστές. Αυτός ο κύκλος λουομένων διατηρεί κάτι από την παράδοση και τις σχέσεις των παλιών διακοπών. Με λιγότερο άγχος και περισσότερη ανάγκη για κοινωνική επαφή.
Καθώς η μέρα προχωράει, αλλάζει ο πληθυσμός στην παραλία. Μέχρι αργά το βράδυ, ειδικά στις μέρες της μεγάλης ζέστης, εναλλάσσονται φυλές και φύλα, μικρομεσαίων τάξεων, όλων των ηλικιών, και αρκετοί, περαστικοί, τουρίστες. Η μαζική έξοδος του Ιουλίου και του Αυγούστου προσφέρεται για παρατήρηση. Δεν είναι μόνο η εξουθένωση που προκαλούν οι υψηλές θερμοκρασίες στα πρόσωπα ή η απάθεια που επιδεινώνεται από την εξάρτηση από τα κινητά. Η «πληβειοποίηση», ψυχική και διανοητική, δεν είναι συνάρτηση (μόνο) οικονομικών παραγόντων. Δεν έχει να κάνει με το ακριβό ή φθηνό στην εμφάνιση των παραθεριστών. Ο,τι αποκαλούμε «υπερτουρισμό», εμφανής ακόμη και σε μια μικρή παραλία καθόλου δημοφιλή, αποπνέει ένα αίσθημα καταναγκασμού, θορυβώδους ή σιωπηλού και αποσυρμένου, σαν εγγραφή στη λίστα των υποχρεώσεων με τον κωδικό «διακοπές» ή «ταξίδι». Απουσιάζει η επιθυμία ή η απόλαυση. Αν αντιπαρέλθουμε τα οικονομικά μεγέθη, τα δισ. ευρώ εσόδων, την καθοριστική συνεισφορά του τουρισμού στην εθνική οικονομία, τα success stories κ.ο.κ., απομένει η εικόνα μιας απωθητικής και μη διαχειρίσιμης πολυκοσμίας, που μακροπρόθεσμα κανέναν δεν ωφελεί, ούτε τους τόπους ούτε τους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που δηλώνουν αλλαγή προτιμήσεων: «Οι τουρίστες αναζητούν ηρεμία. Το 55% των Ευρωπαίων σχεδιάζει διακοπές σε λιγότερο δημοφιλείς προορισμούς» («Κ», 20/7). Μπορεί βέβαια το πρόβλημα να μην είναι μόνο ο συνωστισμός, αλλά και η κόπωση του μοντέλου «ήλιος και θάλασσα», η ανάγκη για μετατόπιση ή εμπλουτισμό των εμπειριών. Τα υπερ-προβαλλόμενα πρότυπα έχουν, αργά ή γρήγορα, ημερομηνία λήξης. Εξαντλούνται και εξαντλούν. Για τον πρωινό κύκλο των λουομένων δεν είναι παρά ένα ακόμη θέμα για συζήτηση.
