Η σημερινή πολιτική κατάσταση δεν έχει προηγούμενο. Μετά τη Μεταπολίτευση μόνο σε δύο εκλογές (1974 και 1977) είχαμε κάτι παρόμοιο, όπου κυριαρχούσε η Ν.Δ. και ουσιαστικά δεν υπήρχε αντιπολίτευση. Αλλά τότε ήταν ειδική περίπτωση. Ο κόσμος ήταν ανακουφισμένος με την πτώση της δικτατορίας, αλλά απογοητευμένος και ντροπιασμένος από την εθνική ήττα στην Κύπρο και όπως είναι ευνόητο στράφηκε στον δοκιμασμένο Κωνσταντίνο Καραμανλή για σιγουριά. «Καραμανλής ή τανκς».
Το πολιτικό παιχνίδι άλλαξε το 2010 με την προσφυγή μας στο ΔΝΤ και την ένταξή μας στα μνημόνια, που συνοδεύτηκαν με αυστηρά μέτρα λιτότητας. Είμαι πεπεισμένος ότι αν η Ν.Δ. ψήφιζε το πρώτο μνημόνιο, η πολιτική κατάσταση σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική και πολύ πιο ξεκάθαρη. Το ΠΑΣΟΚ θα έχανε τις επόμενες εκλογές και θα συνεχιζόταν ο δικομματισμός όπως στο παρελθόν, χωρίς τους νέους παίκτες ψεκασμένους ή μη. Επιπλέον, θα είχαμε βγει από τα μνημόνια σε 3-4 χρόνια, όπως έγινε στις υπόλοιπες χώρες που εντάχθηκαν στα προγράμματα του ΔΝΤ.
Το 2015 κερδίζει τις εκλογές ένα «μπουκέτο» κομμάτων με το όνομα Σύριζα, που στελεχώνεται από την πλέον ερασιτεχνική ομάδα που πέρασε από την Ελλάδα. Η ασχετοσύνη τους είναι εκκωφαντική και γινόμαστε ο περίγελος της Ευρώπης αλλά και του υπόλοιπου κόσμου. Αφού μας στοίχισε 100 δισεκατομμύρια και δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων της χώρας στο Υπερταμείο για 99 χρόνια, κατέρρευσε με πάταγο το 2019. Και φυσικά η κατάρρευση συνοδεύτηκε από τη γνωστή αρρώστια της Αριστεράς: Διάσπαση και πάλι διάσπαση. Από τον Σύριζα έχουμε τα εξής κόμματα: Σύριζα – Προοδευτική Συμμαχία (αυτό το Προοδευτική με τρελαίνει), Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά, Κίνημα Δημοκρατίας, ΜέΡΑ25, Κόσμος και να μην ξεχάσω τον Παναγιώτη Λαφαζάνη που δημιούργησε τη Λαϊκή Ενότητα – Ανυπότακτη Αριστερά, η οποία όμως υποτάχτηκε στην έλλειψη ψηφοφόρων.
Ολοι αυτοί, που μεταξύ τους αποκαλούνται «σύντροφοι», όταν δεν μπορούν να τα βρούνε, πώς είναι δυνατόν να πείσουν τον κόσμο ότι πρέπει να τους ψηφίσει για να ξανακυβερνήσουν; Απλά δεν γίνεται και με τον καιρό θα το καταλάβουν και σιγά σιγά θα αποσύρονται από την πολιτική σκηνή, όπως έγινε με πολλούς άλλους.
Το μόνο καλό που μας έκανε η διακυβέρνηση του Σύριζα (2015-2019) είναι ότι ξεμπερδέψαμε για καλά με την Αριστερά και το Ηθικό της Πλεονέκτημα. Τώρα η πρόβλεψή μου είναι ότι ο Σύριζα ή / και η Αριστερά δεν θα ξανακυβερνήσει. Πάντα στη ζωή μου μόνο τους ερασιτέχνες φοβόμουνα. Ο ανταγωνισμός από επαγγελματίες είναι ευλογία. Το ίδιο και στην πολιτική. Ενας καλός επαγγελματίας πολιτικός δεν μπορεί ποτέ να καταστρέψει τη χώρα του, γιατί σε μερικά χρόνια μπορεί να κληθεί να την ξανακυβερνήσει. Αντίθετα, ο ερασιτέχνης θα παίξει τη χώρα του στα ζάρια, όπως έγινε με το ανεκδιήγητο ερασιτεχνικό δίδυμο Τσίπρα – Βαρουφάκη και το Δημοψήφισμα της συμφοράς.
Πάμε τώρα στο ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα αυτό είναι αδικημένο. Εχει τις δικές του ευθύνες για τη σημερινή του κατάσταση, αλλά στάθηκε πολύ άτυχο. Ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε μπροστά σε ένα πρόβλημα που ήταν πολύ μεγαλύτερο από το μπόι του. Μερικοί συνεργάτες του, η εξής μία, η Λούκα Κατσέλη, τον παρέσυρε στον όλεθρο με το διαβόητο «λεφτά υπάρχουν»! Και αφού πίστεψε το δικό του παραμύθι, μοίρασε αμέσως μετά την εκλογή του 1 δισ. ευρώ! Υστερα από μερικές εβδομάδες, πήγε στο Καστελλόριζο και ανακοίνωσε ότι έχουμε πτωχεύσει και ζητάμε τη βοήθεια του ΔΝΤ γιατί δεν μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές! Ποιος να τον πιστέψει; Αλλά ήταν ιδιαίτερα άτυχος γιατί στην αξιωματική αντιπολίτευση είχε να κάνει με τον φιλόδοξο Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δημιούργησε βάσιμες αμφιβολίες στους ψηφοφόρους της Ν.Δ. (33,5%) ότι άδικα μπήκαμε στο μνημόνιο και ότι αυτός είχε έτοιμες τις λύσεις. Τα υπόλοιπα είναι νομοτελειακά. Ο ΓΑΠ κατέρρευσε, κλήθηκε ο Λουκάς Παπαδήμος σαν προσωρινή λύση και στη συνέχεια είχαμε τη διακυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Οταν και ο Σαμαράς, παρ’ όλες τις διακηρύξεις του, υποχρεώθηκε να στηρίξει το δεύτερο μνημόνιο, είχαμε και τη διάσπαση της Ν.Δ., με τη δημιουργία των Ανεξάρτητων Ελλήνων, του Πάνου Καμμένου. Αλλά και αυτοί έχουν χαθεί μαζί με άλλους.
Στο ΠΑΣΟΚ έχουν συμβεί πρωτοφανή πράγματα. Παρά το γεγονός ότι αυτό το ιστορικό κόμμα είναι συστημικό, φαίνεται ότι και εκεί έχει επικρατήσει ο ερασιτεχνισμός. Αυτό φαίνεται από την επιλογή των προσώπων που πλαισιώνουν τον Πρόεδρο. Ο Ανδρουλάκης είναι ανθρωποδιώχτης. Εχει μονίμως ένα ξυνισμένο ύφος και σε κάθε ερώτηση βγάζει τη δική του κασέτα που δεν έχει καμία σχέση με την ερώτηση. Δεν είναι τυχαίο ότι στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός, οι μισοί που θέλουν να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ δεν τον βρίσκουν κατάλληλο. Αυτό το εύρημα είναι η απόλυτη σταθερά στις δημοσκοπήσεις, αλλά ο κραταιός Νικόλαος δεν πτοείται.
Μην απορείτε, λοιπόν, για το τι συμβαίνει και ΔΕΝ υπάρχει αντιπολίτευση. Εχουν επικρατήσει οι μετριότητες. Νομίζουν ότι κάνουν πολιτική, ενώ στην ουσία έχουν μάθει μερικά απλά επικοινωνιακά τερτίπια. Για παράδειγμα όλοι οι νέοι πολιτικοί μας, που βγαίνουν στο γυαλί, έχουν μάθει να κοιτάζουν την κάμερα και όχι τον δημοσιογράφο που τους ρωτάει. Επιπλέον τρώνε τον χρόνο με αοριστίες και γενικολογίες και σπανίως απαντάνε σε δύσκολες ερωτήσεις με ένα ναι ή όχι. Και πιστεύουν ότι ο κόσμος που τους ακούει είναι χαϊβάνια χωρίς κρίση. Πάρτε για παράδειγμα το θέμα των ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Ποια είναι η επίσημη θέση του ΠΑΣΟΚ; Προσωπικά δεν έχω καταλάβει.
Πάμε τώρα στην Πλεύση Ελευθερίας. Η δημοσκοπική άνοδός της πρέπει να προβληματίσει το ΠΑΣΟΚ και τον Σύριζα. Αυτοί ήταν και είναι ακόμα οι χορηγοί της Ζωής. Αυτή τους παρέσυρε στον δικό της χώρο, και αυτοί σαν υπνωτισμένοι την ακολούθησαν. Η Ζωή ξέρει καλά το παιχνίδι, ενώ οι άλλοι είναι ερασιτέχνες. Η Ζωή εκμεταλλεύεται τη δικαιολογημένη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η τραγωδία των Τεμπών και παρασέρνει τόσο τον Σύριζα όσο και το ΠΑΣΟΚ στα δικά της λημέρια. Και έτσι επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά το αξίωμα: Μεταξύ του γνήσιου και της μαϊμούς, ο κόσμος επιλέγει το γνήσιο. Στις κάλπες θα δείτε την πραγματική εικόνα. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο ο ελληνικός λαός να ψηφίσει ένα κόμμα όπου ο πρωθυπουργός είναι η Ζωή, ο υπουργός Εσωτερικών η Ζωή, ο υπουργός Δικαιοσύνης η Ζωή κ.ο.κ.
Και αισίως φτάσαμε στην Ελληνική Λύση. Αυτή ξεκίνησε το παραμύθι του λαθραίου φορτίου με τους 25 τόνους ξυλόλιου στην εμπορική αμαξοστοιχία των Τεμπών. Εδώ έχουμε την απόλυτη επιβεβαίωση ενός αξιώματος που διατυπώθηκε από κάποιον άγνωστο: «Είναι πραγματικά τρελό το γεγονός ότι τόσο πολλοί άνθρωποι δεν απαιτούν καμία απολύτως απόδειξη για να πιστέψουν ένα ψέμα, ενώ αντίθετα ζητούν άπειρες αποδείξεις για να πιστέψουν την αλήθεια»! Δεν νομίζω ότι χρειαζόμαστε άλλη ανάλυση για το θέμα. Απλά μόνο να προσθέσω ότι η παραπάνω φράση στην Ελλάδα ισχύει στο τετράγωνο.
Αναλύσαμε την αντιπολίτευση. Τι ζητάνε όλοι; Να φύγει ο Μητσοτάκης και η χειρότερη κυβέρνηση που κυβέρνησε ποτέ. Σας φαίνεται πειστική πρόταση; Εμένα καθόλου. Ο κόσμος ζητά ηγέτη, όχι γκρινιάρη και κατήγορο. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, αυτή τη στιγμή ο κόσμος βλέπει τον Κυριάκο Μητσοτάκη σαν τη μόνη επιλογή για τη διακυβέρνηση του τόπου, στις δύσκολες διεθνείς και τοπικές συνθήκες. Στη ζωή μου έμαθα να «ζωντανεύω» τις επιλογές, ώστε να κρίνω σωστότερα. Φανταστείτε την εικόνα μιας κρίσης με την Τουρκία και τους πιθανούς συνομιλητές του Τραμπ για το θέμα. Τη Ζωή, τον Ανδρουλάκη, τον Φάμελλο, τον Βελόπουλο! Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μητσοτάκης παίζει χωρίς αντίπαλο!
Ο Μητσοτάκης δεν κινδυνεύει από τη σημερινή αντιπολίτευση. Κινδυνεύει μόνο από ακατάλληλους συνεργάτες του και από τους φθονερούς «συντρόφους» του στη Ν.Δ. Αυτοί είναι που δεν μπορούν να καταλάβουν πως αυτός που υποτιμητικά έλεγαν «Κούλη» έχει εξολοθρεύσει όλους τους αντιπάλους του. Ο Μητσοτάκης έδωσε ξανά τη διεθνή αξιοπρέπεια στη χώρα μας. Βελτίωσε την οικονομία μας όπως τεκμηριώνεται από τις αξιολογήσεις των Διεθνών Οίκων. Μείωσε φόρους και εισφορές. Περιόρισε τη μαύρη οικονομία. Μας έκανε όλους περήφανους με την εμπνευσμένη ομιλία του στο Κογκρέσο των ΗΠΑ.
Και μετά απορείτε γιατί δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Να σας το περιγράψω με όρους φυσικής. Αν σε ένα χώρο υπάρχει ένας πολύ δυνατός προβολέας, όλα τα άλλα φώτα δεν φαίνονται. Ετσι απλά και κατανοητά!
*Ο κ. Ανδρέας Γ. Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
