«Σκληρά» χαρακτηρίζονται τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τη νέα μεταναστευτική πλημμυρίδα. Πού έγκειται η «σκληρότητά» τους; Στο γεγονός ότι όσοι φθάνουν στην Κρήτη και δεν έχουν δικαίωμα ασύλου θα κρατούνται σε κλειστές δομές, οιονεί φυλακές, και θα απελαύνονται χωρίς να εξετάζεται το αίτημά τους. Αν δεν κάνω λάθος, έως τώρα όλοι όσοι εκβράζονταν στις ελληνικές ακτές είχαν δικαίωμα να καταθέσουν αίτημα το οποίο εξεταζόταν και σε περίπτωση απόρριψης ο ενδιαφερόμενος είχε δικαίωμα να κάνει έφεση. Παλιότερα η όλη διαδικασία κρατούσε έως και πέντε χρόνια κι όταν έβγαινε η οριστική απόφαση συνήθως δεν τον έβρισκαν για να του επιδώσουν την απόφαση και να τον απελάσουν. Και να τον απελάσουν πού; Αυτή, σε γενικές γραμμές, ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα, τη μεθόριο της Ε.Ε. των ανοιχτών συνόρων. Ηταν η περίοδος της γενναιόδωρης αισιοδοξίας. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η Σουηδία θα αναγκαζόταν να κατεβάσει στρατό για να αντιμετωπίσει τις συμμορίες των μεταναστών. Κανείς δεν φανταζόταν ότι το μεταναστευτικό θα υπονόμευε μια από τις βασικές αρχές της Ενωσης, την ελεύθερη διακίνηση στο εσωτερικό της. Κανείς δεν φανταζόταν ότι θα επανέλθουν οι συνοριακοί έλεγχοι στη Γερμανία, την Αυστρία, την Πολωνία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ολλανδία. Και κανείς δεν φανταζόταν ότι ένα νεοναζιστικό κόμμα θα πρωταγωνιστεί στην πολιτική ζωή της Γερμανίας ή ότι στη Γαλλία η βιωσιμότητα της κυβέρνησης Μακρόν – Μπαϊρού θα εξαρτιόταν από την ψήφο του κόμματος της Λεπέν.
Τα «σκληρά» μέτρα της κυβέρνησης θα λύσουν το πρόβλημα; Πρώτον, θα πρέπει όντως οι δομές να είναι κλειστές. Οσο κι αν η συγκέντρωση πληθυσμών σε περιορισμένο χώρο κινδυνεύει να δημιουργήσει ομάδες εξτρεμιστών. Διότι είναι βέβαιο ότι ανάμεσα σε όσους φθάνουν στην Κρήτη μέσω Αιγύπτου κυκλοφορούν πυρήνες τρομοκρατών. Αλήθεια, πού βρίσκουν τα μερικές χιλιάδες δολάρια που χρειάζονται όλοι αυτοί για να πληρώσουν τους διακινητές; Το δεύτερο είναι ότι όσο «σκληρές» κι αν είναι οι δομές, ακόμη κι αν δεν τρώνε μία φορά την εβδομάδα ψάρι, οι συνθήκες είναι καλύτερες απ’ αυτό που άφησαν πίσω τους. Είναι μια πρώτη γεύση του κοινωνικού κράτους που τους περιμένει στην Ευρώπη. Τρίτο και σημαντικότερο: όσοι απελαθούν, πού θα απελαθούν; Θα τους δεχθούν οι φύλαρχοι που κυβερνούν τη Λιβύη επειδή το αποφάσισε η Ευρώπη; Εχει η Ευρώπη τη δύναμη και τη θέληση να τους το επιβάλει; Κι εδώ εμφανίζεται το δικό μας εσωτερικό πρόβλημα. Η κυβέρνηση προτείνει μέτρα. Η αντιπολίτευση τα κατακρίνει, χωρίς όμως να έχει να αντιπροτείνει κάτι. Και χωρίς να αντιλαμβάνεται την ανασφάλεια της κοινωνίας. Και οι μετανάστες συνεχίζουν να αποβιβάζονται στην Κρήτη. Ως πότε; Φοβάμαι πολύ ότι αυτό το «πότε» δεν μπορεί να προσδιορισθεί.
