Ο Τραμπ δεν είναι ένας καμπούρης Ριχάρδος που βράζει από μίσος. Δεν είναι ένας χυδαίος 80άρης εργολάβος που κατεβάζει κόκα-κόλα με το κιλό, ξυπνάει στις 11, βλέπει Φοξ μέχρι τα ξημερώματα και δεν ξεκολλάει απ’ το βρωμο-Τουίτερ.
Είναι ο συνειδητός, πειθαρχημένος και εργασιομανής δημιουργός μιας σαπουνόπερας. Ψημένος μέσα στη δεκαετία του ’80 με το «Ντάλας» και τη «Δυναστεία», έχτισε μεθοδικά και συνειδητά μια δική του «Νταλαστεία» που τον έβαλε δύο φορές στον Λευκό Οίκο.
Οι σαπουνόπερες δεν είναι εργάκια που γράφονται στο πόδι από δευτεροκλασάτους καλλιτέχνες. Οχι μόνον απαιτούν πολλή δουλειά από έξυπνους και ταλαντούχους ανθρώπους, αλλά κυρίως έχουν πολύ αυστηρούς δραματουργικούς κανόνες. Οποιος κάνει τον κόπο να ρίξει μια ματιά στους κανόνες αυτούς, θα διαπιστώσει ότι το μυστικό της προεδρίας Τραμπ είναι ότι ξεδιπλώνεται κάθε μέρα σαν μια καλογραμμένη σαπουνόπερα.
Το μυστικό της προεδρίας του είναι ότι ξεδιπλώνεται κάθε μέρα σαν μια καλογραμμένη σαπουνόπερα.
Τρεις είναι οι βασικοί κανόνες της σαπουνόπερας. Πρώτον, οι δυαδικές αντιθέσεις. Οι φίλοι και οι εχθροί του πρωταγωνιστή. Οι αφοσιωμένοι πιστοί και οι προδότες. Αυτοί που θέλουν να τον χώσουν φυλακή κι εκείνοι που μπαίνουν φυλακή για πάρτη του. Ολοι μαζί εξασφαλίζουν ατελείωτες συγκρούσεις και δράματα.
Δεύτερον, η συναισθηματική επικοινωνία. Ο πρωταγωνιστής μιλάει με συναισθήματα. Πακετάρει τις ιδέες και τις πολιτικές του ως συναισθηματικές αφηγήσεις φορτισμένες πότε με θυμό, πότε με αγανάκτηση, πότε με υπερηφάνεια. Ποτέ δεν αποκαλύπτει τα πάντα. Αφήνει το πλήθος να αναρωτιέται πού το πάει. Τρίτο, και πιο σημαντικό, είναι η κυκλικότητα. Καμία σύγκρουση δεν ολοκληρώνεται, καμία δευτερεύουσα πλοκή δεν εκτονώνεται, όλα πρέπει να επαναλαμβάνονται σε παρόμοιες παραλλαγές.
Σήμερα θα ανακοινώσει δασμούς, αύριο θα τους ματαιώσει, μεθαύριο θα τους επαναφέρει για να τους ξαναμαζέψει. Σήμερα θα γεμίσει επαίνους τον Πούτιν, μετά θα του τρίξει τα δόντια, αργότερα θα τα ξαναβρεί μαζί του. Σήμερα θα διαολοστείλει τον Ζελένσκι, αύριο θα του στείλει Πάτριοτ. Σήμερα θα κάνει τη Γάζα Μονακό, αύριο θα το ξεχάσει, μεθαύριο θα το ξαναθυμηθεί.
Κατάλαβε ότι σε μια κοινωνία βυθισμένη στο θέαμα, όποιος κάνει την πολιτική θέαμα κερδίζει την εξουσία. Οχι μόνο δεν είναι ασταθής, όχι μόνο δεν αυτοσχεδιάζει, αλλά αντιθέτως είναι εκπληκτικά σταθερός και οργανωμένος. Για όλα και για όλους έχει δύο αντίθετες θέσεις, που τις εναλλάσσει επιμελώς. Υπηρετεί πιστά αυτή την κυκλικότητα, αλλιώς θα χαλάσει η συνταγή και θα ξεφτίσει η σαπουνόπερα. Προσδιορισμένος από αυτή την επαναληπτικότητα, είναι τελικά περισσότερο και όχι λιγότερο προβλέψιμος από άλλους ηγέτες.
