Η πολιτική μας ζωή, με εξαίρεση το μεταναστευτικό, τις προανακριτικές για τα αιγοπρόβατα και άλλες λεπτομέρειες, εγκυμονεί για να λύσει τον δημογραφικό της μαρασμό. Κυοφορεί καινούργια σχήματα. Τα πρόσωπα είναι γνώριμα και κάπως παλιωμένα, όμως προσθέτουν νοστιμιά στη γεύση του καινούργιου που μας υπόσχονται. Χθες έγραφα για την επανεμφάνιση Σαμαρά και τη γλύκα του πολιτικού φθινόπωρου που έρχεται στα δεξιά της Δεξιάς. Σήμερα θα μιλήσω για τη θύελλα που ακούει στο όνομα Τσίπρας, τον άνθρωπο που ενσαρκώνει τις προσδοκίες της μαραμένης Αριστεράς. Ξέρετε, αυτόν που πιάνει πουλιά στον αέρα. Αυτόν που έβγαλε ένα κομματίδιο από το πολιτικό περιθώριο και το έκανε κυβέρνηση. Αυτόν που υποσχέθηκε πως θα καταργήσει τα μνημόνια και όντως τήρησε τον λόγο του. Κατήργησε τα παλιά και πρόσθεσε ένα καινούργιο. Αυτόν που θέλησε να σώσει την Ελλάδα από την Ευρώπη και δεν τον άφησε ένας έρπης. Τι σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος; Τι σχεδιάζει στο νεφέλωμα στο οποίο μετεωρίζεται, απών μεν αλλά ωσεί παρών; Θα κάνει καινούργιο κόμμα; Κι αν κάνει καινούργιο κόμμα, κάτι εντελώς δικό του, με ποιους θα το κάνει; Και πώς θα το λένε αυτό το κόμμα; Κι αν το κάνει, πότε θα το κάνει; Κι αν το κάνει, τι θα κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, ο Κασσελάκης και η Τζάκρη; Είναι όλοι τους παιδιά του. Αυτή είναι η γοητεία της πολιτικής τέχνης: να λύνεις προβλήματα που έχεις δημιουργήσει ο ίδιος για να μπορέσεις μετά να τα λύσεις.
Η στρατηγική του Τσίπρα απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ μου θύμισε, για μία ακόμη φορά, τον υπέροχο βασιλιά Υμπύ. Εργο του Αλφρέντ Ζαρρύ, στις αρχές του 20ού αιώνα, ιδρυτικό του ντανταϊσμού και πρόγονο του σουρεαλισμού. Ο βασιλιάς Υμπύ καταστρώνει σχέδιο μάχης: Θα βάλουμε μπροστά το πεζικό, πίσω από το πεζικό το ιππικό και με το πυροβολικό θα ρίχνουμε στους δικούς μας για να μπερδέψουμε τον αντίπαλο. Δεν ξέρω ποιους μπέρδεψε ο Τσίπρας όταν έδωσε το χρίσμα της διαδοχής στον Κασσελάκη, πάντως κάποιους μπέρδεψε. Και επειδή πιάνει πουλιά στον αέρα, αποκλείεται να μην ήξερε ότι οι μόνοι που θα μπερδευτούν θα είναι οι δικοί του. Θα τους μπέρδευε ώστε να εμφανιστεί ο ίδιος, έχοντας εξιλεωθεί από το στίγμα του ηττημένου, και να τους ξεμπερδέψει. Τους μπέρδεψε, όμως, τόσο πολύ, ώστε να μην μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Η περίσσεια αυτοπεποίθησης και αυταρέσκειας που τον χαρακτηρίζει τώρα ψάχνει την πραγματικότητα για να επιβεβαιωθεί. Μπορεί να μαζέψει τα ψίχουλα που έχουν απομείνει από την ευωχία της Αριστεράς που έζησε η χώρα. Ομως με το παρελθόν του, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση, ποιος μπορεί να πιστέψει ότι μπορεί να αναλάβει τον ρόλο της «εναλλακτικής». Θα μου πείτε όταν διεκδικείς τον ρόλο από τον Ανδρουλάκη όλα είναι πιθανά. Μένει, βέβαια, να μάθουμε κάποτε ποια περίπου είναι η «εναλλακτική» που προτείνει η Αριστερά για τη χώρα.
