Ισως με κάποια νοσταλγία για εκείνες τις φωνές της παλιάς αστικής Αθήνας, ίσως και με μια δόση πικρίας για τον κόσμο που δεν διαβάζει πλέον, σκεφτόμουν αυτές τις μέρες τον Φρέντυ Γερμανό.
Είχα περάσει πρόσφατα και πάλι από την οδό Σόλωνος, στο ύψος της παλιάς «Εστίας», όπου έχει εντοιχιστεί αναμνηστική πλάκα με τη μορφή του, και θυμήθηκα τη συνάντησή μας, τη μία και μοναδική, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, μέσα στο ατμοσφαιρικό, γεμάτο βιβλία γραφείο του. Θυμάμαι την ευγένεια, την ακεραιότητα, την ήρεμη αυτοπεποίθηση. Ενας τζέντλεμαν.
Ετυχε και αυτές τις μέρες είχα ξεθάψει από τη βιβλιοθήκη το «Ακριβή μου Σοφία…», ένα από τα πιο δημοφιλή βιβλία του, η ιστορία της Σοφίας Μινέικο-Παπανδρέου και του Γεωργίου Παπανδρέου στις αρχές του 20ού αιώνα: Αθήνα, Πάτρα, Μυτιλήνη… Ενα είδος, αυτό της εκλαϊκευμένης Ιστορίας, που υπηρέτησε με αφοσίωση.
Στην οδό Ιθάκης, στην Κυψέλη, θυμούνταν οι παλαιότεροι τον Φρέντυ να παίζει στη γειτονιά. Ο ίδιος, στο «Ακριβή μου Σοφία…», μας λέει πως σε εκείνον τον ωραίο δρόμο έμενε με τη γιαγιά και τον παππού του απέναντι από το σπίτι των Μινέικο, Ιθάκης και Δροσοπούλου (τότε Πάρνηθος). Η καταγωγή ήταν από τη Μυτιλήνη και υπήρχε η ανάμνηση του Γεωργίου Παπανδρέου ως νομάρχη τότε στα 1915.
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ένιωθε σήμερα ο Φρέντυ Γερμανός με την εξέλιξη του ελληνικού Τύπου και της διαλειμματικής προσοχής που έχει γενικευθεί. Τι θα έλεγε για την τηλεόραση και τον δημοσιογράφο-οικοδεσπότη; Για την πληθώρα των πληροφοριών και τη γενική σύγχυση; Ισως να τα αντιμετώπιζε όλα με το γνωστό χιούμορ του, που φανέρωνε σοφία και εμπειρία.
Αλλά να που αναπόφευκτα τα βιβλία που άφησε πίσω, τα αναρίθμητα άρθρα, η ερευνητική δημοσιογραφία, η αγάπη για την Ιστορία, ο κοσμοπολιτισμός του, η μοναδική τηλεοπτική παρουσία του, άφησαν μια παρακαταθήκη. Απευθυνόταν σε όλους. Ηταν εκείνη η γενιά που μεγάλωσε στον πόλεμο και που αναδύθηκε στη λαμπερή προδικτατορική εποχή, που παρά την πολιτική κρίση άφηνε χώρο για να ονειρεύεσαι το μέλλον.
Πιο πολύ σκεφτόμουν την τροχιά των εφημερίδων. Των δημοσιογράφων, σαν τον Φρέντυ Γερμανό, που ήταν κάτι πέρα από δημοσιογράφοι και που τα άρθρα τους είχαν βαρύτητα, καθώς δεν υπήρχε ελληνικό σπίτι χωρίς μία και δύο εφημερίδες κάθε μέρα. Ο Φρέντυ Γερμανός είχε μοναδικότητα. Λείπει αυτό το κάτι μιας άλλης εποχής.
