Ο κ. Σαμαράς βγήκε στο προσκήνιο ως ο νεότερος υπουργός Εξωτερικών, αν δεν κάνω λάθος. Hταν επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του οποίου την κυβέρνηση κατάφερε να ρίξει με αφορμή το Μακεδονικό. Μετά, έκανε δικό του κόμμα. Το έλεγαν «Πολιτική Aνοιξη». Δεν θα ξεχάσω ποτέ την υποδοχή που του επεφύλαξε τότε ο νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης: «Αυτήν την άνοιξη χρειάζεται η Ελλάδα». Ποτέ μην κρίνετε τους μεγάλους ποιητές από τις πολιτικές θέσεις τους. Oπως δεν πρέπει να κρίνετε τους πολιτικούς για τις απόψεις τους για τη λογοτεχνία. Τέλος πάντων, παρά την προφητεία του ποιητή, η Ελλάδα φαίνεται ότι δεν χρειαζόταν αυτήν την άνοιξη. Εξαντλήθηκε πριν προλάβει να γίνει καλοκαίρι και ο κ. Σαμαράς επέστρεψε στη Ν.Δ. της «σεμνότητας και της ταπεινότητας», όπως την είχε χαρακτηρίσει ο τότε αρχηγός της, Κώστας Καραμανλής ο Μικρός. Ανέλαβε το υπουργείο Πολιτισμού για να εγκαινιάσει το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Κατάφερε να μετατρέψει ένα γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας σε μια διευρυμένη επαρχιακή τελετή. Οι ξένοι ηγέτες, ένας ένας, ακύρωναν τη συμμετοχή τους, αφού ο υπουργός Πολιτισμού είχε δηλώσει την πρόθεσή του να αξιοποιήσει το γεγονός για να προβάλει το αίτημα του επαναπατρισμού των Γλυπτών του Παρθενώνα. Ευγενής η πρόθεση, πλην όμως πολιτικά άστοχη.
Και μετά ήρθε η πτώχευση, ο πρίγκιψ Γεώργιος των Παπανδρέου χτύπησε την πόρτα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η Ελλάδα δεν είχε χρόνο ή μυαλό για να εκπονήσει ένα δικό της σχέδιο εξόδου από το αδιέξοδο. Και κάπως έτσι έγινε πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς. Προσπάθησε κατά το δυνατόν να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών, η κοινωνία ήταν έτοιμη να εκραγεί, όμως κατάφερε να την κρατήσει όρθια. Το τίμημα ήταν βαρύ: η διακυβέρνηση Σαμαρά παρέδωσε τη χώρα στα χέρια του Τσίπρα. Αν και ο ίδιος του έκανε μούτρα και δεν τον υποδέχθηκε στο Μαξίμου για τη διαδοχή. Υφολογική λεπτομέρεια, όπως και το ύφος της ρητορείας του: μιλούσε σαν να διδάσκει, κάτι που δεν ανέχεται η ψυχολογία του αγαπημένου μας λαού. Ή τον μαλώνεις, όπως ο Καραμανλής ο κανονικός, ή τον κολακεύεις, όπως ο Ανδρέας, ή του φέρεσαι αφ’ υψηλού όπως ο Σημίτης, ή τον χτυπάς στην πλάτη όπως ο μικρός Καραμανλής, ή του μιλάς χωρίς να λες τίποτε όπως ο Γεώργιος των Παπανδρέου. Πάντως, δεν τον διδάσκεις, αφού τα ξέρει όλα.
Τώρα, ο κ. Σαμαράς προετοιμάζει το έδαφος για να αναλάβει τη χώρα. Διαπιστώνοντας ότι τίποτε δεν πάει καλά, προτείνει την πείρα του και τις επιτυχίες του. Μη με ρωτήσετε ποιες επιτυχίες του. Προφανώς τις ξέρουν όσοι τον υποστηρίζουν, ανάμεσά τους και ο Λάκης Κομνηνός. Θέλει προφανώς να συγκεντρώσει τα περιτρίμματα που μετεωρίζονται στα δεξιά της Δεξιάς. Τι θα καταφέρει, δεν ξέρω. Η έως σήμερα πορεία του δεν εμπνέει αισιοδοξία. Εχει όμως και το πολιτικό φθινόπωρο τη γοητεία του.
