Οι τηλεδίκες είναι από τα πιο ανθεκτικά προϊόντα του τηλεθεάματος. Επιβιώνουν στην κορυφή των τηλεπρογραμμάτων παρά τις παρεμβάσεις, ενίοτε, αρμόδιων οργάνων για παραβιάσεις της ποινικής προδικασίας, παρά τη δριμεία κριτική για ευτελισμό των κανόνων και της αξιοπιστίας της ενημέρωσης. Υποθέσεις υπό διερεύνηση από τις Αρχές μετατρέπονται σε πληθωρικά δράματα με διαρκώς ανανεωμένη πλοκή, κατάλληλη για μαζικές τηλεθεάσεις. Και συχνά θολώνουν τα όρια μεταξύ κατασκευασμένου και πραγματικού, αθέμιτου και θεμιτού. Εθίζουν στο φρικαλέο εντείνοντας την αναμονή για την επόμενη πτώση στον βόρβορο.
Πολλούς μήνες τώρα διαρκεί το θρίλερ της Αμαλιάδας. Η πρωταγωνίστριά του, που περιέγραφε στα τηλεσόου τις συνθήκες θανάτου των μωρών, θρηνούσε, κατηγορούσε, αποκάλυπτε, απειλούσε, εκλιπαρούσε, δεν είναι πια εκεί, όμως παραμένουν οι υπόλοιποι συντελεστές του σίριαλ, συγγενείς, φίλοι, δικηγόροι, ιατροδικαστές, ψυχίατροι, ψυχολόγοι, για τον νέο του κύκλο. Η Ειρήνη Μουρτζούκου κατάφερε να ακουστεί μέσα στη θυελλώδη Βαβέλ της μαζικής επικοινωνίας και να διαπεράσει τον κατακλυσμιαίο της θόρυβο, να εγκατασταθεί στην ειδησεογραφία. Και να χτίσει με τη δημοσιότητα, όπως ενδεχομένως πίστευε, μια προστατευτική πανοπλία. Μετά την αφύπνιση των Αρχών με τα αργά αντανακλαστικά και τη μηδενική πρόνοια, η εντατική παρουσία της στις οθόνες έδειχνε να της παρέχει μια ψευδαίσθηση ατρωσίας.
Ακόμη είναι πιθανόν να υπολογίζει στη δύναμη της εικόνας που έπλασε στις εκπομπές κοινωνικού περιεχομένου, στην προσοχή που έλκει η υπόθεσή της – η ανακρίτρια την περιέγραψε ως μια γυναίκα αποκομμένη από το συναισθηματικό βάρος των πράξεών της.
Ομως, η δημοσιότητα δεν ξεπλένει από κανένα κρίμα. Τα τηλεοπτικά στούντιο δεν είναι εξομολογητήρια, λειτουργούν κατά βάση με όρους ανταγωνισμού και αγοράς. Η λάμψη διαρκεί όσο το πρόσωπο-κλειδί τροφοδοτεί το σόου με υλικό για ιστορίες. Η σύλληψη της Μουρτζούκου έδωσε σ’ αυτές ένα τέλος. Και το «κορίτσι με την προβληματική παιδική ηλικία» μετατράπηκε αστραπιαία σε «τέρας».
Είναι σύνηθες οι δολοφόνοι να περιφέρονται στα κανάλια διατυμπανίζοντας την αθωότητά τους. Οπως δεν μπορούν να αντισταθούν στην –ολέθρια– ιδέα της δύναμής τους, στη νοσηρή μέθη που γεννά η εξουσία πάνω στη ζωή των άλλων, με τον ίδιο τρόπο, ως φαίνεται, αδυνατούν να αντιπαλέψουν την αίγλη του αστέρα «για μια μέρα», που τρυπώνει ύπουλα στις συλλογικές συνειδήσεις.
