Προχθές είδαμε μια εικόνα από το παρελθόν, η οποία όμως μπορεί να αποτελεί και τον προπομπό αυτών που θα δούμε στο μέλλον. Αναφέρομαι στα όσα είπε ο πρωθυπουργός για τον Αλέξη Τσίπρα και στην απάντηση που έδωσε ο πρώην, μέσω του Διαδικτύου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνθηκε και αυτός την ανάγκη να απαντήσει στην απόπειρα να ξαναγραφτεί η ιστορία του πρώτου εξαμήνου του 2015. Είναι μόνον αυτός ο λόγος της παρέμβασής του; Ενδιαφέρθηκε αποκλειστικά για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας; Ή μήπως υποκρύπτεται μια υπό διαμόρφωση στρατηγική;
Νομίζω ότι ο πρωθυπουργός έχει δύο καλούς λόγους για να επιλέξει τον Αλ. Τσίπρα ως τον βασικό του αντίπαλο για το προσεχές διάστημα. Ο πρώτος λόγος, και ο λιγότερο σημαντικός, είναι πως τον έχει νικήσει ήδη πέντε φορές. Στην κοινή γνώμη ο Αλ. Τσίπρας στην αναμέτρησή του με τον Κυρ. Μητσοτάκη θεωρείται loser.
Βέβαια, το ότι ηττήθηκε πέντε φορές δεν προδικάζει πως θα ηττηθεί και την έκτη, όμως αναντίρρητα δημιουργεί ένα αρνητικό κλίμα για την προσπάθεια επιστροφής του στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Ο λόγος του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει επιθετικός και πολωτικός, με την τάση να διαστρέφει τα γεγονότα ώστε να υπηρετούν το εκάστοτε αφήγημά του.
Ο δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος αφορά τις μνήμες που θα επαναφέρει η επανεμφάνιση του Αλ. Τσίπρα με ρόλο πρωταγωνιστικό. Οπως φάνηκε και από την προχθεσινή του απάντηση-τοποθέτηση ο λόγος του παραμένει ο ίδιος, όπως τον ξέρουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Επιθετικός και πολωτικός, με την τάση να διαστρέφει τα γεγονότα ώστε να υπηρετούν το εκάστοτε αφήγημά του.
Ετσι, αυτή η πρόκληση δύναται να φέρει την ανασύσταση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, το οποίο φυσικά σήμερα δεν υφίσταται και το οποίο συνέβαλε τα μάλα στις δύο μεγάλες εκλογικές νίκες της Νέας Δημοκρατίας, το 2019 και το 2023. Σε τέτοιες περιπτώσεις τα αντανακλαστικά είναι παβλοφικά, ασχέτως της σοβαρότητας της απειλής. Ανακαλούνται μνήμες άλλων καταστάσεων, προβάλλονται στο σήμερα και ηχούν οι σειρήνες του συναγερμού. Η παρατηρούμενη χαμηλή συσπείρωση του κυβερνώντος κόμματος θα μπορούσε να αναστραφεί στη θέα ενός ορατού κινδύνου. Μήπως επιλέγοντας ο πρωθυπουργός τον Αλ. Τσίπρα ως τον βασικό του αντίπαλο παίρνει και ένα ρίσκο; Πρώτα-πρώτα, πολιτική χωρίς ρίσκα δεν υπάρχει. Στην παρούσα φάση η πίεση στην κυβέρνηση δεν ασκείται από τα αριστερά, αλλά από τα δεξιά της. Και μια παράπλευρη συνέπεια της αναβίωσης του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου θα είναι η αποδυνάμωση αυτών των πιέσεων.
Οσον αφορά το πολιτικό βεληνεκές του λόγου του Αλ. Τσίπρα είναι ασφυκτικά περιορισμένο. Αρχίζει και τελειώνει στα όρια του ΣΥΡΙΖΑ και βαριά-βαριά να καλύψει και ένα μέρος της Νέας Αριστεράς. Για τους πρώην συντρόφους του στην Πλεύση Ελευθερίας και στη ΜέΡΑ 25 είναι το κόκκινο πανί.
Συνεπώς, η άσκηση επί χάρτου δείχνει πως το ρίσκο είναι μικρό και το όφελος ενδεχομένως σημαντικό. Μένει βεβαίως να επιβεβαιωθεί και στην πράξη.
