Η απόφαση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να διακόψει επί τρίμηνο την παροχή ασύλου στους μετανάστες που φτάνουν με πλωτά μέσα από την Αφρική στη χώρα, τονίζοντας ότι οι παρανόμως εισερχόμενοι θα συλλαμβάνονται και θα κρατούνται σε κλειστή δομή στην Κρήτη, ήταν η μόνη «διέξοδος», εκεί που έφτασαν τα πράγματα. Ηταν επίσης και ομολογία ότι οι «διπλωματικές πρωτοβουλίες» που άρχισαν με τη θερμή υποδοχή του ισχυρού άνδρα της Ανατολικής Λιβύης, στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ στην Αθήνα, τον Ιανουάριο του 2020, δεν είχαν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Διότι αιφνιδίως ο «στρατάρχης» φέρεται να συντάσσεται με την Τουρκία και είναι πρόθυμος να αποδεχθεί και αυτός την τουρκολιβυκή συμφωνία περί ΑΟΖ. Αυτές τις άβολες εναλλαγές επιφυλάσσει η κινούμενη άμμος της Εγγύς Ανατολής.
Η κρίση των τελευταίων ημερών, ωστόσο, δεν οφειλόταν σε αστοχίες διπλωματικές των Αθηνών. Η πρόκληση των ιθυνόντων της Βεγγάζης στρεφόταν εναντίον της Ε.Ε. και την εισέπραξε πρωτίστως ο επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων και Μεταναστεύσεως Μάγκνους Μπρούνερ και παρεμπιπτόντως οι υπουργοί Ιταλίας, Ελλάδος και Μάλτας, που τον συνόδευαν. Συνάντηση μονομερή με τον κ. Χαφτάρ επιδίωκε η ευρωπαϊκή αποστολή και όχι διευρυμένη με μέλη της κυβερνήσεώς του, ώστε να μην εκληφθεί ως έμμεση αναγνώριση της κυβερνήσεως της Βεγγάζης. Και ενώ διαβουλεύονταν περί του πρακτέου, ειδοποιήθηκαν πως είναι «ανεπιθύμητοι» και απήλθαν.
Εάν κάτι ίσως αποκόμισαν οι Ευρωπαίοι, είναι ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος από τον γραφειοκρατικό λαβύρινθο των Βρυξελλών, πολύ διαφορετικός και κοντινός γεωγραφικώς συνάμα. Και ότι οι Αραβες της Βορείου Αφρικής δεν είναι ιθαγενείς των Αλεούτιων Νήσων στην άλλη άκρη του πλανήτη. Αίσθηση της περιοχής έχει η Ιταλίδα πρωθυπουργός Μελόνι, που διμερώς κατέληξε σε συμφωνία με την Τρίπολη της Λιβύης, μειώνοντας δραματικά το ρεύμα μεταναστεύσεως. Ενώ η Τουρκία πλέον φιλοδοξεί να εδραιώσει την επιρροή της στην Ανατολική Λιβύη.
Αξια ιδιαιτέρας μνείας ασφαλώς η δήλωση του νέου πρέσβη των ΗΠΑ στην Αγκυρα Τομ Μπάρακ, που αναφερόμενος στη Μέση Ανατολή είπε τα εξής παράδοξα: «Περάσαμε εκατό χρόνια συγχύσεως που δημιουργήθηκε κυρίως από τη Δύση, η οποία προσπαθούσε πάντα να αναμειχθεί», τονίζοντας παράλληλα τον ρόλο της Τουρκίας πλέον στη νέα αμερικανική πολιτική αναδιαρθρώσεως της περιοχής. Αναζητείται βεβαίως ο ρόλος της Ευρώπης στην περιοχή.
