Καθώς προχωρά το καλοκαίρι, είναι κοινοτοπία να πει κανείς ότι ούτε το βράδυ δροσίζει. Οι μονίμως θερμαινόμενοι δρόμοι που απορροφούν την κίνηση των οχημάτων, χωρίς δεντράκια, χωρίς σταγόνα βροχής για εβδομάδες, εκπέμπουν χνώτο κόλασης ακόμα και αργά τη νύχτα. Οι κάτοικοι της Αθήνας νιώθουν την ενέργειά τους να στραγγίζεται μέσα στον θερμικό στρόβιλο της πόλης. Εργάζονται ή πηγαίνουν να διασκεδάσουν σε διαρκή διαπραγμάτευση με τα στοιχεία της φύσης. Η πόλη αρχίζει να κατακάθεται και να βουλιάζει και περίπου τον Αύγουστο να διώχνει, επισήμως, τους πάντες και τα πάντα. Ας δούμε, όμως τι συμβαίνει αλλού. Στο Παρίσι, για παράδειγμα.
Η δήμαρχος του Παρισιού, Αν Ινταλγκό, έθεσε ψηλά τον στόχο μίας πράσινης μητρόπολης που θα λειτουργούσε ως διεθνές πρότυπο για την αστική ζωή. Μία από τις πρώτες κινήσεις της ήταν να περιορίσει τη χρήση του αυτοκινήτου. Ετσι, έθεσε όρια ταχύτητας που μείωσαν τον θόρυβο και την υπερσυγκέντρωση τοξικών μικροσωματιδίων στον αέρα. Και φρόντισε να προστεθούν 1.300 χιλιόμετρα ποδηλατόδρομου στην πόλη. Ο βασικός στόχος ήταν όσοι μετακινούνται από και προς τη δουλειά να επιλέξουν το ποδήλατο. Δεν χρειάζεται να επανεφεύρει κανείς τον τροχό. Οταν οι ποδηλατόδρομοι είναι μεγάλοι και ασφαλείς, αξιόπιστοι (δεν διακόπτονται ξαφνικά) και καλά συντηρημένοι, οι άνθρωποι ποδηλατούν.
Σχήματα διαμοιρασμού ποδηλάτων προστέθηκαν στον αστικό ιστό και μπορεί να υποθέσει κανείς πως οι σταθμοί των ποδηλάτων δεν γίνονταν μαζικά στόχοι βανδαλισμών και κλοπής, όπως στην Αθήνα, όπου οι συμμορίες μικρών νταήδων σπέρνουν μια ανόητη καταστροφή με πατίνια, ποδήλατα και άλλα ξεχαρβαλωμένα οχήματα. Κεντρικοί δρόμοι πεζοδρομήθηκαν. Η κίνηση των αυτοκινήτων απαγορεύτηκε σε ορισμένες περιοχές τις Κυριακές και τις αργίες προκειμένου οι κάτοικοι να επαναδιεκδικήσουν τον δημόσιο χώρο που σπαταλιέται στη στάθμευση αυτοκινήτων. Η ατμοσφαιρική ρύπανση μειώθηκε κατά 40%.
200.000 δέντρα έχουν φυτευτεί στο Παρίσι την τελευταία δεκαετία, πράγμα που λογικά βοηθάει να ξυπνάει κανείς και να μην εισπνέει φρέσκια μόλυνση. Παράλληλα, ενισχύθηκε η δεντροφύτευση από τους πολίτες. Οι κανονισμοί έχουν χαλαρώσει προκειμένου οι κάτοικοι να μπορούν να φυτεύουν στην περιοχή τους. Την προσωπική σχέση κατοίκου με κάποιο παρτέρι στο πεζοδρόμιο την έχω δει σε διάφορες εκδοχές. Εχω δει ηλικιωμένους στην Καλλιθέα να μαζεύουν λεμόνια από λεμονιές που περιποιούνται οι ίδιοι στο πεζοδρόμιο.
Κι έχω δει στο Βερολίνο ανθρώπους που καλλιεργούν ζαρζαβατικά σε δημόσιους χώρους, ενώ παντού στην Ελλάδα συναντάς την οικεία εικόνα του μπαλκονιού που λειτουργεί ως μικρός κήπος. Οι άνθρωποι διψάμε για πράσινο, είναι αφύσικο να ζούμε χωρίς φύλλα, σκιά και τη συντροφιά των δέντρων.
Σ’ εμάς υπάρχουν κίνητρα για φυτεμένα δώματα ή πράσινες ταράτσες, αλλά, προφανώς, η ατομική φύτευση δεν επαρκεί όταν στον δημόσιο χώρο όλες οι πηγές δροσιάς έχουν τσιμεντωθεί. Στο Παρίσι, η φύση επανεισάγεται στην πόλη με τη μορφή αστικών δασών. Τα δάση θα λειτουργήσουν ως μέσα προστασίας από τους καύσωνες. Υπάρχει σχέδιο: η πόλη δεν θα βουλιάξει από τη ζέστη (Anne Hidalgo Transforming Paris into a green metropolis, medium).
Φέτος το καλοκαίρι οι Παριζιάνοι θα μπορέσουν να κολυμπήσουν στον Σηκουάνα, αφού πρώτα ξεπεράσουν μία αναμενόμενη αποστροφή ή αηδία που ενδεχομένως νιώθουν για το ποτάμι τους μετά από χρόνια μόλυνσης και υποβάθμισης. Δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να πέσουν στο νερό για να δροσιστούν πάντως.
Οι όχθες του ποταμού δεν είναι δρόμοι υψηλής ταχύτητας, αλλά πεζόδρομοι με πολιτιστικές δραστηριότητες και μικρά παρκάκια (Seine Swimming Pool Opening Gives Paris Mayor Another Jewel In Her Green Crown, Politico). Διάφορα διεθνή Μέσα προβλέπουν πως η πολιτική καριέρα της δημάρχου μάλλον δεν θα συνεχιστεί. Δεν θα μεταπηδήσει αλλού καθώς λέμε. Θα αποχωρήσει, όμως, έχοντας αφήσει έργο σε μία ιστορική ευρωπαϊκή μητρόπολη. Λίγο είναι αυτό;
