Φαίνεται πως το 25% είναι το σημείο αντίστασης της κυβέρνησης. Αναφέρομαι στην πρόθεση ψήφου, καθώς η εκτίμηση ψήφου έχει το στοιχείο της πιθανολόγησης. Συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα είναι μια ισχυρή βάση στήριξης, η οποία όμως απέχει πολύ από τον στόχο της αυτοδυναμίας.
Φυσικά, κάθε περίοδος έχει και τα κύρια χαρακτηριστικά της. Ετσι, στη μέση της δεύτερης κυβερνητικής θητείας, το προέχον δεν είναι οι απώλειες οι οποίες είναι ούτως ή άλλως αναπόφευκτες, αλλά η συνολική εικόνα που παρουσιάζει η πολιτική σκηνή.
Με άλλα λόγια, αν τη φυσιολογική φθορά καρπώνεται κάποιο κόμμα ή αν αυτή πλανάται στον αέρα, που στην προκειμένη περίπτωση μεταφράζεται στο αυξημένο ποσοστό των αναποφάσιστων και στην επικράτηση του «κανένα» στη μάχη της δημοτικότητας των πολιτικών αρχηγών.
Η κυβέρνηση θα πρέπει να πορεύεται μέσα σε ένα περιβάλλον ελεγχόμενης αστάθειας, μετρώντας προσεκτικά κάθε φορά τον δείκτη της αντοχής της, διότι στην παρούσα φάση, πολύ εύκολα η αστάθεια από ελεγχόμενη μπορεί να καταστεί ανεξέλεγκτη.
Μέχρι στιγμής είναι αλήθεια πως έχει ξεπεράσει πολλές δυσκολίες με ελάχιστες απώλειες. Με γρατζουνιές.
Ισως η μεγάλη αρχική φθορά να προκλήθηκε από δικούς της λανθασμένους χειρισμούς και στη συνέχεια οι διορθωτικές κινήσεις της ανέτρεψαν την κατάσταση.
Ισως και η αντιπολίτευση προσπάθησε με τρόπο κραυγαλέο να εκμεταλλευθεί αυτές τις καταστάσεις και τελικά να κατάφερε το εντελώς αντίθετο. Ενα σημαντικό μέρος των πολιτών είναι υποψιασμένο προς πάσα κατεύθυνση, δύσπιστο, και προσεγγίζει κυβέρνηση και αντιπολίτευση, συνολικά, με μεγάλη επιφύλαξη.
Ολοι αυτοί κινούνται σε μια γκρίζα ζώνη που θα μπορούσε να αποτελέσει τον χώρο που θα διεκδικήσουν τα υπό εκκόλαψη νέα κόμματα. Βεβαίως, είναι δύσπιστοι και επιφυλακτικοί επίσης και απέναντι σε προσωπικότητες κουρασμένες και φθαρμένες, ασχέτως αν αυτές δεν το αντιλαμβάνονται. Υπό προϋποθέσεις, αυτή η σημαντική γκρίζα ζώνη, αν η διακύβευση των εκλογών δεν είναι και εύληπτη και έντονη, θα μπορούσε να αυξήσει θεαματικά το ποσοστό της αποχής.
Τελικά αποδεικνύεται πως την πολιτική συνείδηση εκείνης της κρίσιμης μάζας των πολιτών που καθορίζει το εκλογικό αποτέλεσμα διαμορφώνει η αίσθηση της κυβερνησιμότητας. Δηλαδή ποιο κόμμα, με ποιον ηγέτη και με τι ποιότητας στελεχικό δυναμικό μπορεί να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά τα καθημερινά προβλήματα.
Η ζωή έδειξε πως οράματα ούτε εφευρίσκονται ούτε επινοούνται. Οι υψηλοί στόχοι και τα συνθήματα ανήκουν ίσως σε άλλες εποχές, πιο ηρωικές, καθώς σήμερα δεν αναδύονται από την πραγματικότητα της κανονικότητας.
Φυσικά, πάντα υπάρχουν οι δημαγωγοί, οι λαοπλάνοι και οι μονίμως ανησυχούντες, αλλά ο λόγος τους είναι ξεπερασμένος και από το περιθώριο ουδείς πολιτικός μπορεί να δώσει μάχη εξουσίας.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση δεν φθείρεται από τα ομολογημένα θεσμικά της ατοπήματα ή την «ενδοτικότητα» στα ελληνοτουρκικά, αλλά από τα POS και την ψηφιακή κάρτα εργασίας. Πολύ πεζό, αλλά πραγματικό.
