Κανένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να περιμένει εγκώμια και ευχαριστίες. Ακόμα κι αν έχει καταγράψει επιτυχίες, θα υπάρχουν πολλοί που θα απορρίπτουν κάθε θετικό λόγο που μπορεί να τον συνοδεύει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έκλεισε έξι χρόνια στην πρωθυπουργία, δεν αποτελεί εξαίρεση. Σπανίως επικρατεί μια γενναιόδωρη αποτίμηση του έργου του. Περισσότερο δεσπόζουν τα παράπονα και η κριτική, ιδίως όταν η επικαιρότητα κυριαρχείται από «αποτυχίες» που ο ίδιος παραδέχεται.
Παρ’ όλα αυτά, αξίζει η διερεύνηση της αντίθετης άποψης. Υπάρχουν τόσο πολλοί που γεμάτοι αγωνία για τον τόπο χαρτογραφούν συστηματικά τα ελλείμματα της διακυβέρνησης που σχεδόν έχει ξεχαστεί κάθε αναφορά στο έργο της. Ο Μητσοτάκης έσπασε πρόσφατα δύο ρεκόρ της Μεταπολίτευσης: του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε συνεχή παραμονή στην πρωθυπουργία και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σε συνεχή παραμονή στην ηγεσία της Ν.Δ., ενώ παραμένει πρώτος σε όλες τις δημοσκοπήσεις από όταν εξελέγη πρόεδρος του κόμματος, τον Ιανουάριο του 2016.
Η περίοδος Μητσοτάκη σφραγίζεται από μια τολμηρή κεντρώα στροφή της Ν.Δ. χάρη στην οποία ενσωματώνει ιδέες, στελέχη και πολιτικές της Κεντροαριστεράς, αφαιρώντας έτσι πολιτικό οξυγόνο από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνδυάζονται λειτουργικά με ιδέες και στελέχη από την κεντρώα, τη φιλελεύθερη, την παραδοσιακή και την πατριωτική Δεξιά. Το αποτέλεσμα είναι ένα κόμμα με απήχηση που εκτείνεται από τα όρια της Κεντροαριστεράς έως τα σύνορα της Ακροδεξιάς, ένα πολιτικό οικοδόμημα που κερδίζει εκλογές κατ’ εξακολούθηση.
Αν η αντιπολίτευση συνεχίσει με ξόρκια και κλισέ, μπορεί εύκολα να του χαρίσει αρκετές επετείους ακόμα.
Συχνά το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στις πελατειακές σχέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης. Πέρα από αυτές, η εποχή Μητσοτάκη χαρακτηρίζεται από μια ισορροπία ανάμεσα στη μετριοπάθεια και στον εκσυγχρονισμό. Η σημερινή Κεντροδεξιά δεν διχάζει, απευθύνεται σε ολόκληρη την κοινωνία, σέβεται όσους δεν την ψήφισαν και εμπνέει ασφάλεια σε μια δύσκολη εποχή. Η ψηφιακή πρόοδος, η οικονομική ανάπτυξη, η μείωση της ανεργίας, το άνοιγμα της ανώτατης εκπαίδευσης, αλλά και η ισότητα στον γάμο είναι ορισμένα από τα «συν» της εξαετίας.
Πέρα από τα αναπόφευκτα «πλην», σχεδόν κάθε πολιτική ηγεσία χαρακτηρίζεται από μια δύσκολη σχέση με τη «θεσμική ορθοδοξία». Πολλοί πρωθυπουργοί ανέπτυξαν μια ανταγωνιστική σχέση με το Σύνταγμα, που είναι αναμενόμενο να επικρίνεται από φίλους και αντιπάλους. Κυρίως όμως η εποχή Μητσοτάκη ορίζεται από το άγχος του έργου: Πώς θα γίνουν ακόμα περισσότερα σε κάθε τομέα, με οργάνωση, δουλειά και ορθολογισμό.
Αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στοιχείο που πρέπει να προβληματίσει όσους από την αντιπολίτευση θέλουν να διαδεχθούν τον Μητσοτάκη. Μόνο αν αντιγράψουν ένα πρότυπο πολιτικής δράσης βασισμένο στη μεθοδικότητα, στην εργατικότητα και στη συμπεριληπτικότητα θα φτάσουν πιο κοντά στον στόχο τους. Αν συνεχίσουν με ξόρκια και κλισέ, μπορεί εύκολα να του χαρίσουν αρκετές επετείους ακόμα.
