Αν μπει κανείς στην ιστοσελίδα του «αρώματος Τραμπ» (The Trump Fragrance site) διαπιστώνει ότι το Victory έγινε ανάρπαστο τα Χριστούγεννα του 2024. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ επανέρχεται με νέα σειρά Victory 45-47 (οι αριθμοί παραπέμπουν στις θητείες του) για άνδρες και γυναίκες. Τα αρώματα αυτά που προωθούνται από τον ίδιο τον Τραμπ «έχουν να κάνουν με τη Νίκη, τη Δύναμη και την Επιτυχία», ανακοίνωσε στον λογαριασμό του στο Truth Social.
«Πάρτε ένα μπουκάλι για τον εαυτό σας και μην ξεχάσετε να πάρετε ένα και για τους αγαπημένους σας. Απολαύστε, διασκεδάστε και συνεχίστε να κερδίζετε!». Το διαφημιστικό σποτ διανθίζεται και από άλλες λεπτομέρειες, όπως ότι η συλλογή ονομάζεται Fight Fight Fight (τρεις φορές, χωρίς κόμμα ανάμεσα) και απευθύνεται «σε πατριώτες που ποτέ δεν κάνουν πίσω». Η τιμή ξεκινάει από τα 199 δολάρια και φτάνει στα 249!
«Τα αρώματα είναι η τελευταία προσθήκη σε μια μακρά λίστα προϊόντων που έχει κυκλοφορήσει ο Αμερικανός πρόεδρος από την επιστροφή του στον Λευκό Οίκο» («Κ», 1/7), όπως κιθάρες, τζόκεϊ, κρυπτονομίσματα κ.ο.κ.
Μοιάζει με παρωνυχίδα η δραστηριότητα αυτή του προέδρου μπροστά στις τόσες άλλες που μας αφήνουν άναυδους. Και λοιπόν; Πας να το προσπεράσεις, όμως δεν είναι εύκολο. Πας να διασκεδάσεις, να σαρκάσεις, όμως παγώνεις. Ας φανταστούμε ένα βιογραφικό μελλοντικού υποψήφιου προέδρου, για παράδειγμα, το οποίο θα αναφέρει ότι ο/η τάδε «έχει κυκλοφορήσει και σειρά αρωμάτων, με πωλήσεις που υπερβαίνουν το δείνα ποσό και με μαρτυρίες πελατών που δηλώνουν ότι μετά την εφαρμογή άλλαξε η ζωή τους»!
Παγιώνεται η κανονικότητα σε οτιδήποτε εξωφρενικό, που ερμηνεύεται ως άλλη μία «έξυπνη» κίνηση ενός «εκκεντρικού» ηγέτη, που μπορεί –γιατί όχι;– να είναι και αρωματοποιός. Να έχει τη δύναμη να επιβάλλει το δικό του άρωμα.
Και να αφήσουμε στην άκρη τον συνειρμό πελάτες-πολίτες, που αραιώνει τη δημοκρατία, ακόμη και την πιο αμφιλεγόμενη, μέσα σε έναν πολτό συναλλαγής, παραμένει η οξεία ειρωνεία της «επιχειρηματικής» κίνησης: Victory 47 Τrump perfume for women/men.
Ο Τραμπ εμφανίζεται μάλιστα σε ένα βιντεάκι, πουλώντας το προϊόν, ως γνήσιος ινφλουένσερ. Προβάλλει τις αρετές του, τις δυνατότητες που προσφέρει σε όσους το επιλέγουν, πόσο διακριτοί και επιτυχημένοι θα αισθάνονται. Μιλάει ως πρόεδρος μιας χώρας, για το άρωμά του, με αμερικανικές σημαίες να τον πλαισιώνουν, φορώντας το κλασικό σκουρόχρωμο κουστούμι, με λευκό πουκάμισο και κόκκινη γραβάτα. Η φωνή του έχει ακριβώς τον ίδιο τόνο σαν να κάνει δήλωση για ένα θέμα εσωτερικής ή εξωτερικής πολιτικής. Απευθύνεται στους υποστηρικτές του, εν δυνάμει αγοραστές.
Μπερδευόμαστε. Να γελάσουμε ή να κλάψουμε; Κι αν αδιαφορήσουμε, πώς αποθηκεύεται ψυχικά η συνθήκη ενός προέδρου (του πλανητάρχη) που είναι και πωλητής αγαθών; Μπερδευόμαστε και καθώς παγιώνεται η κανονικότητα σε οτιδήποτε εξωφρενικό, τα όρια διαλύονται μέσα στον απροκάλυπτο κυνισμό, που ερμηνεύεται ως άλλη μία «έξυπνη» κίνηση ενός «εκκεντρικού» ηγέτη, ο οποίος είναι από μόνος του brand. Που μπορεί –γιατί όχι;– να είναι και αρωματοποιός. Να έχει τη δύναμη να επιβάλλει το δική του μυρωδιά.
Πριν από 40 χρόνια κυκλοφόρησε ένα από τα πιο δημοφιλή μυθιστορήματα, «Το άρωμα» του Πάτρικ Ζίσκιντ. Ο κεντρικός ήρωας Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ είχε ένα μοναδικό χάρισμα: καταπληκτική όσφρηση. Εκείνο όμως που τρόμαζε τους γύρω του είναι ότι ο ίδιος δεν είχε καμία μυρωδιά. Το βιβλίο, που έγινε παγκόσμια επιτυχία (και ταινία), κυμαινόταν ανάμεσα σε εφιαλτικό παραμύθι, φιλοσοφικό θρίλερ, με ερωτικές (μάλλον διαστροφικές) πινελιές. Βασιζόταν σε έναν ήρωα που μισούσε τους ανθρώπους, ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο, δεν είχε καμία ηθική αναστολή, ακολούθησε το πάθος του, το οποίο και τον κατέστρεψε στο τέλος. Οι διαδρομές του συγγραφέα είναι στα σκοτάδια της ψυχής, στην ασίγαστη επιθυμία για δύναμη και αποδοχή.
