Ισως έπαιξε ρόλο ότι η τύχη είχε καθοριστική επίδραση: Ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν δεν ήθελε να κλείσει την πόρτα στον Πλάτωνα και μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ. Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ είχε μεγάλο σεβασμό για τον Σημίτη και πίστευε ότι θα διευκολύναμε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, οπότε άνοιξε την πόρτα της ΟΝΕ. Οι εταίροι πίστεψαν ότι θα λυθεί το Κυπριακό και δέχτηκαν την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
Και λίγο να έχει ταξιδέψει κανείς στο εξωτερικό, καταλαβαίνει ότι δεν είμαστε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Ούτε στην Τοσκάνη ούτε στην Ανδαλουσία υπάρχουν διάσπαρτες χωματερές, στις πόλεις και στην περιφέρεια της Πορτογαλίας δεν κυκλοφορούν αδέσποτοι πεινασμένοι σκύλοι, σε καμία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα άτομα με αναπηρία δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα προσβασιμότητας οπουδήποτε.
Στα στοιχεία της Eurostat εντοπίζεται εύκολα η ελληνική καθυστέρηση: Ελλειμμα στην καινοτομία και στις νέες τεχνολογίες, πλεόνασμα στη φοροδιαφυγή, εκρηκτικές ανισότητες, πανάκριβο ΕΣΥ και ταυτόχρονα θηριώδεις ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία, πανεπιστημιακές σχολές από την Κοζάνη μέχρι τη Ρόδο, αλλά και τεράστιες ιδιωτικές δαπάνες για την παιδεία, πλήθος κοινωνικών επιδομάτων, αλλά και παιδική φτώχεια.
Τα ελληνικά παράδοξα απλώνονται παντού. Αλλεπάλληλες πρωτοβουλίες για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, αλλά γυναικοκτονίες ακόμη και έξω από αστυνομικά τμήματα, ο δεύτερος υψηλότερος αριθμός αστυνομικών κατ’ αναλογία πληθυσμού στην Ε.Ε., αλλά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών με σφαίρες ακόμη και μεσημέρι, περισσότεροι ανώτατοι αξιωματικοί από ό,τι στον αμερικανικό στρατό, 180 φαρμακοποιοί για 11 φαρμακεία στις Ενοπλες Δυνάμεις χωρίς διανυκτερεύοντα (όπως μάθαμε χάρη στη μεταρρύθμιση Δένδια).
Εννοείται πως έχουμε το μεγαλύτερο χρέος στην Ε.Ε. και το δεύτερο παγκοσμίως (World of Statistics) την ώρα που προβάλλονται οικονομικά επιτεύγματα και αναπτυξιακή προοπτική.
Το πιο αντιευρωπαϊκό ίσως είναι η καχεξία των θεσμών: αδιαφάνεια στη διαχείριση του δημόσιου ταμείου και των κοινοτικών κονδυλίων, αναξιοκρατία, πελατειασμός, ιδιοκτησιακή αντίληψη των κυβερνήσεων για το κράτος, μαύρο πολιτικό χρήμα, καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης, σκανδαλώδης προστασία των ελίτ, φορολογική αδικία.
Με «κονέ» οι περισσότερες προσλήψεις, ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, οι τοποθετήσεις στον στρατό, το κρεβάτι στην εντατική, το χειρουργείο, ενώ διαρκώς νομοθετείται η ισότητα.
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας, το πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα συναλλαγής μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων με φόντο ένα δαιδαλώδες κράτος ασκημένο στη δυσλειτουργία, στον ανορθολογισμό, στην απάτη.
Δέκα χρόνια πριν, σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» νίκησε τις δυνάμεις του λαϊκισμού και της οπισθοδρόμησης.
Αλλά έπειτα από έξι χρόνια υποτιθέμενης κανονικότητας στη διακυβέρνηση, το ελληνικό σπίτι σαπίζει κάπου κοντά στην Ευρώπη, γύρω ή παραπέρα, όχι μέσα. Είναι εκτός σχεδίου, ένα αυθαίρετο που «τακτοποιήθηκε» εκ των υστέρων με τον γνωστό ελληνικό τρόπο.
