Ο κύριος Μελανσόν, ηγέτης της γαλλικής αριστεράς, είχε μία ακόμη φαεινή ιδέα. Αυτήν τη φορά στόχος του ήταν η γλώσσα. Ξέρετε για ποιαν μιλάω. Γι’ αυτήν τη γλώσσα που σε συνδυασμό με τα μαθήματα πιάνου περιέγραφε, μάλλον ειρωνικά, τη συμπεριφορά μιας κοινωνικής ομάδας στη χώρα μας. Ενα είδος σουσουδισμού. Ομως ο κ. Μελανσόν δεν αναφερόταν σ’ αυτήν τη γαλλική γλώσσα. Αναφερόταν στην άλλη, σ’ αυτήν που μιλάει ο ίδιος με μερικές δεκάδες εκατομμύρια στον κόσμο μας, αυτή που χρησιμοποιείται ως δεύτερη επίσημη γλώσσα μαζί με τα αγγλικά στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτή στην οποία έγραφαν εκατοντάδες συγγραφείς δημιουργώντας ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της παγκόσμιας λογοτεχνίας – με την ευρεία σημασία του όρου. Ο κ. Μελανσόν λοιπόν, σε μια κρίση προοδευτικού οίστρου, πρότεινε αυτή η γλώσσα από τούδε και εις το εξής να καλείται «Κρεολή». Ως γνωστόν, «κρεολός» είναι όποιος γεννήθηκε σε κάποια αποικία της Αμερικής από Eυρωπαίους γονείς, ο μιγάς. «Κρεολή» δε ονομάζεται η γλώσσα η οποία προέρχεται από την ανάμειξη περισσότερων γλωσσών και θεωρείται η γλώσσα ενός τόπου. Ειρήσθω εν παρόδω, την πρόταση δεν την έκανε στη διάρκεια ευωχίας με συντρόφους του αλλά στο κοινοβούλιο, παρεμβαίνοντας σε συζήτηση για τη γαλλοφωνία. Τα επιχειρήματά του είναι στιβαρά. Στηρίζονται στο γεγονός ότι τα σημερινά γαλλικά είναι γεμάτα από ξένες λέξεις, φαινόμενο που αντανακλά τη σύνθεση της γαλλικής κοινωνίας.
Σιγά τα ωά, θα μου πείτε. Εδώ ο κόσμος καίγεται, η Ελλάδα έχει κατακτηθεί από στίφη αιγοπροβάτων, κι εγώ κάθομαι και ασχολούμαι με τα γαλλικά. Δυστυχώς δεν ξέρω πιάνο. Κατ’ αρχάς με ενδιαφέρει η σκέψη του κ. Μελανσόν, ειδικά όταν καταδικάζει την ισλαμοφοβία. Και σκέφτομαι ότι ένας ηγέτης ο οποίος επιτίθεται με τέτοιο σθένος κατά της ισλαμοφοβίας κάποιο σχέδιο θα έχει στο μυαλό του όταν επιτίθεται κατά της γαλλικής. Και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνον με την εθνική ταυτότητα ή τη συνείδηση των Γάλλων. Τα γαλλικά, όσο κι αν οι γαλλόφωνοι μειώνονται σ’ έναν κόσμο που συνεννοείται με τα αγγλικά των αεροδρομίων, είναι ένα κεφάλαιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Eνας από τους πυλώνες της Ιστορίας του. Αν αφαιρεθεί προκαλεί μια ανισορροπία στην ούτως ή άλλως εύθραυστη σταθερότητά του. Για τον Μελανσόν και τους ομοίους του τα γαλλικά υπήρξαν ένα από τα εφόδια της αποικιοκρατίας. Η γραμματική και το συντακτικό τους ακολουθούσαν τα όπλα των κατακτητών. Η πρόταση του Μελανσόν εντάσσεται στο μεταμοντέρνο κύμα της αποαποικιοποίησης που αναπτύχθηκε στις δυτικές κοινωνίες μετά το ιστορικό τέλος της αποικιοκρατίας. Οτιδήποτε την εκπροσωπούσε έπρεπε να καταστραφεί. Και βέβαια οι αντιαποικιοκράτες μετά την αποικιοκρατία έπρεπε, σαν καλοί αριστεροί επαναστάτες, να ανακαλύψουν κατάλοιπα της αποικιοκρατίας που ο ρόλος τους ήταν να τα ξεριζώσουν. Τι αριστεροί θα ήσαν χωρίς εχθρούς; Και τα βρήκαν στον ίδιο τον πολιτισμό μας. Μετά την κατάργηση των φύλων έρχεται τώρα και η κατάργηση της γλώσσας. Και δεν αναρωτιούνται βέβαια για ποιον λόγο ο Μαροκινός ή ο Αλγερινός προτιμάει να ζήσει με τους πρώην αποικιοκράτες του από ό,τι με τους δήθεν απελευθερωτές του. Και τους ευγνωμονεί που του έμαθαν τη γλώσσα τους. Αναλογισθείτε κάτι αντίστοιχο με τα ελληνικά. Τη συσχέτισή τους με τον ρόλο που έπαιξε ο ελληνικός πολιτισμός ως στήριγμα των ευρωπαϊκών ελίτ που ανέλαβαν και οργάνωσαν την αποικιοκρατία και τη μετονομασία τους σε κρεολικά; Θα μου πείτε δεν χρειάζεται πρόγραμμα για την αποσύνθεσή τους, ούτε προοδευτικές πρωτοβουλίες. Την έχει αναλάβει ήδη το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η πρόταση του Μελανσόν έχει κάποιο σοβαρό αντίκρισμα. Αν και δεν αποκλείω καθόλου να βρει συμμάχους ειδικά στο πανεπιστήμιο και η συζήτηση να ανοίξει στα σοβαρά. Και εκεί έγκειται το πρόβλημα. Είναι η περίοδος όπου ο δυτικός κόσμος είναι έτοιμος να εντάξει στην πραγματικότητά του οτιδήποτε τον υπονομεύει εκ των έσω. Εξ ου και η αδυναμία των πολιτικών ελίτ να αντιμετωπίσουν την επέλαση του ακροδεξιού λαϊκισμού. Η εχθροπάθεια γεννάει εχθροπάθεια. Να θυμίσω για το τέλος ότι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της γαλλικής λογοτεχνίας, ο Αλέξανδρος Δουμάς, ήταν κρεολός. Παρ’ όλ’ αυτά, τον φαντάζομαι να γελάει σαρκαστικά με την πρόταση του Μελανσόν. Αν μη τι άλλο δεν χρειάζεται να εκθέσει επιχειρήματα για τη γλώσσα του. Του φτάνουν οι χιλιάδες σελίδες του έργου του που, απ’ ό,τι λένε, είναι γραμμένες στα γαλλικά. Θα μου πείτε δεν ήξερε προς τα πού πάει ο κόσμος. Αυτός πίστευε ότι τα φύλα είναι δύο.
