Το μείζον θέμα της Αθήνας σήμερα είναι η προσέλκυση κατοίκων. Αναφέρομαι στις κεντρικές και στις παλιές, αστικές συνοικίες, αυτές που ορίζουν την ταυτότητα, τη συνείδηση και την προοπτική της πρωτεύουσας. Χιλιάδες διαμερίσματα σε πολυκατοικίες, ήδη γερασμένες, στο Σύνταγμα και στους δρόμους στο παλιό εμπορικό κέντρο, στην Πατησίων, στην Αχαρνών, στο Μεταξουργείο, στον Αγιο Παύλο, στον Αγιο Παντελεήμονα, στην πλατεία Βικτωρίας και στην πλατεία Αμερικής, περιμένουν ένα νέο κύμα ενδιαφέροντος από τα «εγγόνια» όσων εγκατέλειψαν την Αθήνα μετά το 1975.
Ηδη, πολλά «εγγόνια» ή έστω ενοικιαστές – αγοραστές μιας νεότερης γενιάς υποστηρίζουν αυτήν την περισσότερο φωτεινή και οπωσδήποτε αισιόδοξη νέα αστική ζωή που δίνει λίγο λίγο έναν νέο χαρακτήρα στην Κυψέλη, όπως έχει δώσει εδώ και χρόνια στο Παγκράτι. Παρά τη σχεδόν μονοδιάστατη επένδυση στην εστίαση (που φέρνει και κόσμο από άλλες περιοχές) και παρά τα σοβαρά θέματα στάθμευσης, συγκοινωνιών και ηχορρύπανσης, υπάρχει μια κινητικότητα από μεμονωμένους ρομαντικούς ή στρατευμένους υπέρ της αστικής κουλτούρας της Αθήνας. Κάποιες πολυκατοικίες ζωντάνεψαν, διαμερίσματα ανακαινίστηκαν, υπάρχει μια χαρά ζωής που ορισμένες φορές ξαφνιάζει.
Oι ροές αστών και νεοαστών στις παλιές γειτονιές της Αθήνας είναι μια πραγματικότητα. Οχι διάχυτη, αλλά υπαρκτή. Η πόλη αναδιατάσσεται. Με κόπο, αλλά κάτι κινείται.
Η ανάκαμψη της Κυψέλης, που σε αντίθεση με το Παγκράτι είχε απαξιωθεί σταδιακά μετά το 2000 για να βιώσει με σκληρό τρόπο την κρίση της δεκαετίας του ’10, δείχνει πως οι ροές αστών και νεοαστών στις παλιές γειτονιές της Αθήνας είναι μια πραγματικότητα. Οχι διάχυτη, αλλά υπαρκτή. Υπάρχουν βεβαίως άλλες περιοχές, όπως στενά της Αχαρνών (κάποτε απολύτως αστικά), ή όλη η επίσης αστική κάποτε περιοχή μεταξύ πλατείας Βάθη και Αγίου Παύλου που έχει σοβαρά ζητήματα συνοχής, ασφάλειας και υποδομών. Υπάρχουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στην Αθήνα, σε κεντρικές περιοχές, με ιστορία άνω των 100-150 ετών, που λες ότι εδώ αποκλείεται να επιλέξει κανείς να επενδύσει για νέα κατοικία.
Και όμως. Ακόμη και σε αυτές τις περιοχές, τις εγκαταλελειμμένες από τις υπηρεσίες, κάτι αχνοφαίνεται. Τις προάλλες, γύρω από την Αχαρνών κάτω από τη Βικτώρια έβλεπα αυτές τις εντυπωσιακές αντιφάσεις. Οίκοι ανοχής, μίνι μάρκετ και εστιατόρια μεταναστών και τα ωραία κατάλοιπα της αθηναϊκής αστικής τάξης. Η αλήθεια είναι πως ενδιάμεσες καταστάσεις, όπως είναι τα μέτωπα της Πατησίων και της 3ης Σεπτεμβρίου, έχουν ελπίδες επιστροφής στην κανονικότητα λόγω κυρίως της ποιότητας του κτιριακού αποθέματος.
Και στους δύο αυτούς δρόμους, στην Πατησίων και στην 3ης Σεπτεμβρίου, υπάρχουν πολυκατοικίες της 30ετίας που πάνω-κάτω ορίζεται στην περίοδο 1935-1965, οι οποίες στέκουν με άνεση στην πιο φωτεινή προθήκη της Αθήνας. Είναι σωστά μέγαρα κατοικιών, που αν βρίσκονταν στο Κολωνάκι ή στη Βασιλίσσης Σοφίας θα είχαν άλλη ζήτηση. Είναι όμως τέτοια η αστική ταυτότητα αυτών των κτιρίων που δύσκολα θα αγνοηθεί. Η Αθήνα αναδιατάσσεται. Με κόπο, αλλά κάτι κινείται.
