Τα ερειπωμένα κτίρια της Αθήνας, που τα βλέπει κανείς παντού από το Σύνταγμα ώς την Αχαρνών, κάνουν την ελληνική πρωτεύουσα έναν παρία ανάμεσα στις ευρωπαϊκές πόλεις που ανταγωνίζεται. Τα ερείπια και τα γκράφιτι λένε πολλά για εμάς ως κοινωνία και άλλα τόσα για τον νομικό πολιτισμό μας και την αστική μας συνείδηση.
Ηδη από το 1975 είχε αρχίσει με ένταση η συζήτηση για τα διατηρητέα, για τον χαρακτήρα της Αθήνας, για την ένταξη του κτιριακού αποθέματος στη νέα ταυτότητα της πόλης. Ατελείωτες συζητήσεις… Ηταν τότε που η Αθήνα είχε ξυπνήσει ξαφνικά και είδε γύρω της πολλή ασχήμια. Το καυσαέριο είχε δυσφημήσει την πόλη και η κίνηση στους δρόμους αποκάλυπτε ήδη προ 50 ετών την έλλειψη οποιουδήποτε πλάνου.
Η εγκατάλειψη των αστικών συνοικιών μετά το 1975 και οι μετακινήσεις πληθυσμού κατά κύματα (αστυφιλία, μετανάστες και πρόσφυγες σε κύκλους από το 1990 και μετά, από την πρώην κομμουνιστική Ευρώπη αρχικά και αργότερα από την Ασία και την Αφρική) απαξίωσαν πολλές περιουσίες και περιόρισαν το ενδιαφέρον για ανακαίνιση παλαιών ιδιοκτησιών. Η αθηναϊκή γειτονιά είχε αυτοχειριαστεί.
Επιπλέον, η ατολμία και η επί της ουσίας ανυπαρξία ενδιαφέροντος εκ μέρους της πολιτείας οδήγησε ένα σημαντικό ποσοστό του κτιριακού αποθέματος της Αθήνας, εκείνου που της δίνει ταυτότητα και κάποιον χαρακτήρα, σε πλήρη απαξίωση. Αυτό συνέβη παράλληλα με τις αργόσυρτες και εξωφρενικά χρονοβόρες νομικές διαδικασίες για προσφορά κάποιων κινήτρων προς τους ιδιοκτήτες αλλά και με την άγνοια για το τι κάνει την Αθήνα ξεχωριστή.
Σήμερα, απαιτείται ένα πλάνο, μια χειρονομία, μια δέσμη κινήτρων για 100 κτίρια που αν επέστρεφαν στη ζωή της πόλης, θα άλλαζαν το φως της, θα έδειχναν τι σημαίνει ιστορικό βάθος, όπως και το οικονομικό μέγεθος της άυλης υπεραξίας που θα γεννιόταν.
