Την αποκαλούν «η σφαγή της Σίβα». Πριν από 32 χρόνια κάηκαν ζωντανοί 37 άνθρωποι σε ξενοδοχείο της τουρκικής πόλης. Είχαν συγκεντρωθεί για να ακούσουν μια διάλεξη του συγγραφέα Αζίζ Νεσίν με θέμα τους «Σατανικούς στίχους» του Σαλμάν Ρούσντι. Δράστες της σφαγής, μια ομάδα φανατικών ισλαμιστών αντικεμαλιστών, οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα ευθύνονται για τρομοκρατικές ενέργειες που έχουν στο ενεργητικό τους τουλάχιστον 65 νεκρούς. Ο φερόμενος ως επικεφαλής τους είχε συλληφθεί και καταδικασθεί σε θάνατο. Ομως του απονεμήθηκε χάρη και λίγες ημέρες μετά δειπνούσε με τον πρόεδρο Ερντογάν. Θεωρείται ότι βρίσκεται πίσω από τη δίωξη του σατιρικού περιοδικού «Λεμάν», που μηνύθηκε την περασμένη Δευτέρα για «προσβολή των δημόσιων και θρησκευτικών αξιών». Αφορμή, το σκίτσο του εξωφύλλου που παρίστανε τον Μωάμεθ και τον Μωυσή να δίνουν τα χέρια πάνω από ένα τοπίο στο οποίο πέφτουν πύραυλοι. Συνελήφθησαν πάραυτα οι υπεύθυνοι του περιοδικού. Εξαγριωμένο πλήθος συγκεντρώθηκε με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι χρήστες καλούν τους πιστούς να εκδικηθούν τους σκιτσογράφους που πρόσβαλαν τον προφήτη. Κυβερνητικά στελέχη πλειοδότησαν στη δημοπρασία αγανάκτησης.
Από μιαν άποψη, μπορούμε να μιλάμε για πρόοδο της δημοκρατίας. Από τις σφαγές στη Σίβα και στο Charlie Hebdo περνάμε σε νόμιμες διαδικασίες, που τις εκπροσωπούν τα δικαστήρια. Οι θεσμοί της δημοκρατίας έχουν διαδεχθεί το λιντσάρισμα. Στον βαθύ Μεσαίωνα έκαιγαν τις μάγισσες. Μετά συνέχισαν να τις καίνε, όμως ήρθε η Ιερά Εξέταση που έβαλε κανόνες στις πυρές. Κυρίως, δε, τις έκαιγαν όχι για να εκδικηθούν τον Θεό τους, αλλά για να σώσουν τη μολυσμένη τους ψυχή. Από μιαν άλλη άποψη, δεν παύει να εντυπωσιάζει η ηθική ακινησία ενός ολόκληρου κόσμου ο οποίος συνυπάρχει με τον δικό μας στο ίδιο σύμπαν. Ή μάλλον εντυπωσιάζει μόνον όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Δύση, με όλα της τα ελαττώματα, διαφέρει ριζικά από το Ισλάμ επειδή υπερασπίζεται διαφορετικές αξίες, όπως η ελευθερία της έκφρασης. Δεν χρειάζεται να πάμε στους μουλάδες του Ιράν ή στη Χαμάς για να το αντιληφθούμε. Τους έχουμε στη διπλανή μας πόρτα. Υπάρχει και μία ακόμη άποψη του ζητήματος: Πού βρίσκονται και τι κάνουν όλοι όσοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το μετριοπαθές Ισλάμ; Θα υπερασπιστούν τους αιρετικούς σκιτσογράφους, όπως υπερασπίστηκαν τον Ιμάμογλου; Και τα παιδιά των μεταναστών που πάνε στο ελληνικό σχολείο για να ενταχθούν στην κοινωνία μας, τι θα σου πουν για τις γελοιογραφίες του Μωάμεθ; Πολύ φοβάμαι ότι ακόμη και οι δάσκαλοί τους τούς λένε ότι όλα είναι σχετικά και οφείλει η Δύση να σέβεται την ιδιαιτερότητα του Ισλάμ. Αναρωτιέμαι επίσης πώς τα βλέπουν όλ’ αυτά όσοι κραδαίνουν σημαίες της Παλαιστίνης και φωνάζουν «Κάτω τα χέρια απ’ το Ιράν». Θα μου πείτε, αυτοί είναι με τον άνθρωπο.
