Ενα σκάνδαλο πολλές φορές μετατρέπεται σε σκανδαλολογία. Αρκεί η διακίνηση ψευδών ειδήσεων στην προσπάθεια αυτό να διογκωθεί. Στην εποχή του Διαδικτύου αυτό γίνεται πολύ εύκολα. Ομως, εξίσου εύκολα έρχεται και η διάψευσή του, κάτι που τελικά υπονομεύει την αξιοπιστία όλων όσοι έχουν αναγάγει την υπερβολή και το ψέμα σε πολιτικά όπλα. Εδώ και μερικές μέρες διαβάζω ότι οι εισαγγελείς της Ευρωπαϊκής Ενωσης δέχονταν απειλές από την ελληνική κυβέρνηση, ενώ μέλη της καλούνταν από συνδικαλιστές να τους εκπαραθυρώσουν, διότι εμποδίζουν το «έργο» τους. Προχθές όμως ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης, για να κλείσει αυτά τα στόματα, έδωσε στη δημοσιότητα επιστολή του επικεφαλής αυτής της ομάδας των εισαγγελέων με την οποία ευχαριστούσε την κυβέρνηση «για την επί διετία αγαστή συνεργασία». Ημερομηνία της ευχαριστήριας επιστολής, η 30ή Ιουνίου 2025. Κρατώ δύο στοιχεία: τη διετή αγαστή συνεργασία και την ημερομηνία της επιστολής. Αφήνω στον αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του. Μια μικρή παρένθεση. Αυτό που μου αρέσει στον υπουργό Δικαιοσύνης είναι ο τρόπος που παρεμβαίνει. Συγκροτημένα και πάντα με στοιχεία. Τις προάλλες αποδόμησε την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, προχθές με μια επιστολή έβαλε τέρμα στο παραμύθι των απειλών που δέχονταν οι Ευρωπαίοι εισαγγελείς.
Δύο καίρια ζητήματα: πώς εκλέγονται οι βουλευτές και από ποιους απαρτίζεται το υπουργικό συμβούλιο.
Με αφορμή τον αμαρτωλό ΟΠΕΚΕΠΕ αναπτύχθηκε ένας προβληματισμός τόσο για το εύρος του φαινομένου όσο και για τους τρόπους θεραπείας του. Ετσι, όσοι δεν το αντιμετώπισαν επιδερμικά για να αποκομίσουν απλώς πολιτικά οφέλη, έθεσαν επί τάπητος τις σχέσεις της πολιτικής εξουσίας με ομάδες συμφερόντων. Διότι, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, αυτή είναι η ουσία του προβλήματος. Και εδώ υπεισέρχονται δύο θεσμικά ζητήματα. Πρώτον, πώς εκλέγονται οι βουλευτές και δεύτερον, από ποιους απαρτίζεται το υπουργικό συμβούλιο. Οπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ανοίγουν τα ζητήματα του σταυρού προτίμησης και του ασυμβίβαστου υπουργού – βουλευτή. Διότι το ζητούμενο είναι να αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος της διαφθοράς και της διαπλοκής. Αν οι ομάδες συμφερόντων δεν βρίσκουν διόδους προς την πολιτική εξουσία για να προωθήσουν ακόπως τις θέσεις τους, τότε μία λύση έχουν: να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους, να βελτιώσουν το προϊόν που παράγουν. Κάπως έτσι ξεκαθαρίζει η ήρα από το στάρι. Συγχρόνως ο υπουργός που δεν έχει το άγχος της δημοτικότητας και της εκλογής του μπορεί να παράγει έργο χωρίς να συμβιβάζεται με τα συμφέροντα. Αυτά είναι χιλιοειπωμένα, όμως όλοι οι πρωθυπουργοί βάδισαν την ολισθηρή πεπατημένη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μια ανεπανάληπτη ευκαιρία, μέσα από την αναθεώρηση του Συντάγματος, να αναδιατάξει τις σχέσεις πολιτικής εξουσίας – πολίτη. Να περάσει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός που το πάλεψε και έθεσε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα προ των ευθυνών του. Δεν έχει σημασία αν θα αποτύχει, κάτι πολύ πιθανό. Σημασία έχει ότι θα πει στους πολίτες, «εγώ το προσπάθησα πάντως».
