Η υπόθεση του «Ιππόλυτου» του Ευριπίδη είναι μπερδεμένη. Ο νεαρός γιος του Θησέα παραμελεί τα έργα του έρωτα, ως μη ώφειλε, και έχει διοχετεύσει όλο το νεανικό του σφρίγος στην τέχνη του κυνηγού. Κοινώς, αγνοεί τα δικαιώματα της Αφροδίτης. Η θεά του έρωτα αντιμετωπίζει, τη συμπεριφορά του νεαρού ως προσβολή. Και αποφασίζει να επιβάλει τα δικαιώματά της και να επιδείξει τη δύναμή της, η οποία, όσο κι αν προσφέρει ηδονή στους θνητούς υπηκόους της, δεν χάνει ευκαιρία να προκαλέσει αδιέξοδες καταστάσεις, απ’ αυτές που εμείς αποκαλούμε τραγικές. Ζηλιάρα όπως είναι η Αφροδίτη, εμπνέει το ερωτικό πάθος για τον Ιππόλυτο στη μητριά του, Φαίδρα. Αυτός την αγνοεί. Εξακολουθεί να ασχολείται με τους κάπρους του, αντί να απολαύσει τη γυναικεία της αγκαλιά. Κι εκείνη, εν τη απελπισία της, αυτοκτονεί, αφήνοντας όμως ένα σημείωμα με το οποίο ενοχοποιεί τον Ιππόλυτο ισχυριζόμενη ότι οδηγήθηκε στο απονενοημένο διάβημα για να γλιτώσει από τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις του θετού της υιού. Oταν ο Θησέας επιστρέφει, τα πληροφορείται όλ’ αυτά και εν εξάλλω καταστάσει ζητάει από τον Ποσειδώνα να τιμωρήσει τον ερωτύλο γιο του. Αυτός του στέλνει ένα θαλάσσιο τέρας για να τον κατακρεουργήσει. Στην τραγωδία προστίθεται ένα ακόμη πτώμα και ένα ψυχικό ράκος, ο Θησέας, ο οποίος όταν μαθαίνει την αλήθεια αντιλαμβάνεται ότι σκότωσε άδικα τον γιο του. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι φταίει η Φαίδρα και για ποιο λόγο της φέρθηκε έτσι η Αφροδίτη. Ομως αυτά έχουν οι τραγωδίες. Αντί να σου εξηγήσουν τι συμβαίνει, σε μπερδεύουν με αναπάντητα ερωτήματα.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν οι σκηνοθέτες οι οποίοι σε βοηθούν να καταλάβεις ακόμη και όσα οι αρχαίοι ημών ποιητές, εν προκειμένω ο Ευριπίδης, δεν κατάλαβε. Οπως έμαθα, στην παράσταση στο Ηρώδειο, σε σκηνοθεσία της κ. Ευαγγελάτου, ο θίασος, έπειτα απ’ όλ’ αυτά τα τραγικά, ύψωσε μια σημαία της Παλαιστίνης. Επιτέλους, κάποιος έλυσε το τραγικό αίνιγμα: για όλα φταίει το Ισραήλ και η αγριότητα του πολέμου στη Γάζα. Εμαθα επίσης ότι το εύρημα ξεσήκωσε τον ενθουσιασμό του πολυπληθούς κοινού. Χειροκροτήματα και ρυθμική επανάληψη του συνθήματος «Free Palestine». Κατανοώ τον ενθουσιασμό τους. Αφού πέρασαν περίπου δύο ώρες παρακολουθώντας μια σκηνική αναταραχή την οποία δεν καταλάβαιναν, τους δόθηκε μια εξήγηση. Εφυγαν όλοι ευχαριστημένοι. Αν μη τι άλλο είχαν κάνει το ανθρωπιστικό τους καθήκον.
Δεν θα εκφέρω κρίση για την παράσταση, διότι δεν την είδα. Δεν μπορώ όμως να μην εξάρω τον ηρωισμό του θιάσου, ο οποίος, διακινδυνεύοντας επίθεση αιμοβόρων Ισραηλινών πρακτόρων, ύψωσε τη σημαία της Παλαιστίνης. Πώς να αγνοήσω και την ευφυΐα του θιάσου, η οποία επιτέλους έδωσε μια πειστική απάντηση στα μυστήρια που θέτει ο τραγικός Ευριπίδης.
