Η καθημερινότητα στην καλοκαιρινή Αθήνα είναι ένα θέμα που δεν εξαντλείται. Ενισχύεται από ό,τι συμβαίνει κάθε μέρα στον κάθε πολίτη ή επισκέπτη και όσο και αν θέλει κανείς να μένει μακριά από υπερβολές και μονοδιάστατες περιγραφές, η ίδια η πραγματικότητα μιλάει από μόνη της. Αφορμή για το σημείωμα αυτό είναι κάποιες αρνητικές περιγραφές της πόλης από τουρίστες. Εννοείται πως αυτό είναι αναμενόμενο και εν πολλοίς μπορεί να οφείλεται σε κάποια ατυχή συγκυρία ή σε κάποιο κρούσμα κλοπής. Αναφέρομαι όμως σε γενικές εκτιμήσεις και όχι σε συμβάντα.
Θεωρώ πως όχι μόνο μας βοηθάει, αλλά έχουμε υποχρέωση να διαβάζουμε τα αρνητικά σχόλια που συχνά βασίζονται στην απογοήτευση ή στη διάψευση μιας προσδοκίας. Αν θέλουμε να συμβάλουμε στην υπόθεση «Αθήνα», πρέπει όλοι να εργαζόμαστε υπέρ αυτού του σκοπού. Εχουμε την τάση να ζούμε στον μικρόκοσμό μας. Να μεγεθύνουμε τα όποια θετικά ακούμε και να υποτιμούμε τα αρνητικά. Μέγα σφάλμα. Διαβάζω σε ένα σχόλιο για την Αθήνα μερικές σκληρές αλήθειες. Οτι η πόλη γενικά ως αίσθηση θυμίζει περισσότερο τις πόλεις της Μέσης Ανατολής. Σε πολλά σημεία της Αθήνας αυτό ισχύει. Επίσης, διαβάζω, και αυτό πιστεύω ότι απηχεί στο 100% την αλήθεια, ότι στο σύνολό της η Αθήνα δίνει την εντύπωση μιας υπανάπτυκτης πόλης, εντύπωση που οφείλεται στα πολλά ερειπωμένα κτίρια και στα γκράφιτι, στις προβληματικές υποδομές, στους γεμάτους μπαλώματα δρόμους, σε λεωφορεία σαράβαλα (υπάρχουν ακόμη, ας μην το ξεχνάμε, ευτυχώς δεν διάβασα για τον ηλεκτρικό!), σε καταθλιπτικές συνοικίες (τι να πει κανείς για το ατελείωτο μπετόν χωρίς φροντισμένους δημόσιους χώρους), σε μια αίσθηση περιορισμένης φροντίδας…
Τα σημειώνω όλα αυτά όπως πρέπει να κάνουν όλοι, φορείς και ιδιώτες. Εχει επικρατήσει η εντύπωση ότι όλοι ξετρελαίνονται με την Αθήνα. Η Αθήνα αρέσει γενικά, ενδιαφέρει, προκαλεί την περιέργεια, προκαλεί θαυμασμό για πολλά, προσφέρει διασκέδαση, καλό φαγητό, αλλά προσφέρει και ταλαιπωρία, και πολλή βρωμιά, και δημόσιους χώρους προβληματικούς. Οι μουντζούρες παντού, όταν όλη η Ευρώπη εστιάζει σε άλλα πρότυπα, μας τοποθετούν αλλού. Δεν πρέπει να έχουμε επίγνωση; Δεν πρέπει να πατάμε στη γη και να φροντίζουμε ώστε η Αθήνα να γίνεται κάθε μέρα καλύτερη;
Σε πολλά έχουμε προοδεύσει αλλά στα περισσότερα είμαστε αδικαιολόγητοι. Και όταν ακούμε την κριτική, γινόμαστε καχύποπτοι. Ας αρχίσουμε να δουλεύουμε σωστά με ρεαλισμό και πλάνο.
