Είναι πολλοί οι λόγοι για να ανησυχεί κανείς. Αμφισβητούνται όσα μας εξασφάλιζαν σταθερότητα και ευημερία. Στη χώρα μας, οι απανωτές κρίσεις όχι μόνο δεν οδήγησαν σε διόρθωση μιας πορείας που παράγει κρίσεις, αλλά επιδείνωσαν τις συνέπειες της αδυναμίας μας να διαμορφώσουμε μια πιο λειτουργική και δίκαιη κοινωνία. Η τραγωδία των Τεμπών και η ντροπή του ΟΠΕΚΕΠΕ προστίθενται στον μακρύ κατάλογο συμβόλων της αδυναμίας αυτής. Οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι η χώρα δεν έχει το περιθώριο για νέες περιπέτειες και έτσι «ψηφίζουν» σταθερότητα, παρά τη δυσφορία τους για την πάντα επικίνδυνη και κυρίαρχη στασιμότητα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης βρίσκονται σε συνεχή αναμονή νέου κυβερνητικού στραβοπατήματος, μήπως η αναπόφευκτη, προβλέψιμη συμφορά φέρει όσα δεν επιτυγχάνουν τα ίδια, μια αξιόπιστη πολιτική πρόταση. Και πάντα έχουμε να κάνουμε και με έναν δύσκολο γείτονα, που είναι σαν να έχει «καλιμπραριστεί» για να αξιοποιεί την κάθε μας αδυναμία, και ο οποίος προκαλεί εντάσεις και εντός Ελλάδας. Πέρα από τα εξωγενή προβλήματα, όμως, μόνοι μας διαμορφώσαμε μια κοινωνία που στερεί τα παιδιά της από ελπίδα και προοπτικές. Επειτα από τέσσερις δεκαετίες ως μέλη της πλουσιότερης ένωσης χωρών που γνώρισε η ανθρωπότητα, Ελληνες αναζητούν καλύτερη τύχη αλλού, όπως όταν η χώρα ήταν πάμπτωχη και πληγωμένη από απανωτούς πολέμους. Και δεν φεύγουν μόνο τα παιδιά μας, αλλά και οι μετανάστες. Πώς μπορεί να πάει μπροστά τέτοια κοινωνία; Ποια είναι τα αποθέματα ενέργειας και ιδεών που θα μας σώσουν;
Επειτα από τέσσερις δεκαετίες ως μέλη της πλουσιότερης ένωσης χωρών που γνώρισε η ανθρωπότητα, Ελληνες, αλλά και μετανάστες, αναζητούν καλύτερη τύχη αλλού.
Είναι χρήσιμο να δούμε εαυτούς μέσα στον κόσμο και όχι μόνο μέσα από τη ζοφερή (αλλά ακόμη οριακά υποφερτή) καθημερινότητα. Η Ιστορία και η γεωγραφία μάς προίκισαν με ομορφιά και άφθονα άυλα πλούτη – αλλά και με δυσκολίες. Κατοικούμε γόνιμο αλλά επικίνδυνο σταυροδρόμι ηπείρων και πολιτισμών. Είμαστε ακρίτες αλλά και (μεταφορικά, αν όχι κυριολεκτικά) «Φαναριώτες», πάντα παρόντες σε μεγάλα γεγονότα, άλλοτε ως νικητές, άλλοτε ως νικημένοι, άλλοτε ως επιστήμονες και διανοούμενοι, άλλοτε ως έμποροι και ναυτικοί. Εχουμε μεγάλη «αναγνωρισιμότητα» ως λαός και ως χώρα. Παρά την ταπείνωση της πρόσφατης κρίσης, το όνομα των Ελλήνων δεν είναι όπως παλιά, όταν ισοδυναμούσε με αυτό των κλεφτών και απατεώνων. Σήμερα, πορευόμαστε με πολλά καλά που μας άφησαν οι πρόγονοι, και που μας παρέχει η φύση. Η κοινωνία παλιότερα ήταν κι αυτή σκληρή και συχνά άδικη, αλλά γνώριζε (από πικρή πείρα) πως αν κατέστρεφε τους φυσικούς πόρους, αν διέλυε τις σχέσεις με τους γείτονες, θα καταστρεφόταν η ίδια. Ετσι εξελίχθηκε μια αισθητική λιτή, λειτουργική και ευφυής. Σήμερα, οικισμοί και τοπία μοναδικής ομορφιάς, και κοινωνικές δομές που εξασφάλιζαν μια ουσιαστική ισότητα μεταξύ των πολιτών, απειλούνται από την απληστία, από συμφέροντα που ισοπεδώνουν τα πάντα με κερδοσκοπική βουλιμία. Ομως, παντού βρίσκουμε ανθρώπους που με σοβαρότητα, με σεβασμό για το παρελθόν, για το περιβάλλον και για τους άλλους κρατούν ζωντανή την παράδοση, ενώ την ίδια ώρα εξελίσσονται για να ανταποκριθούν στις δυσκολίες της εποχής. Πατώντας στα καλά που γνώρισαν στην Ελλάδα, και στη συμμετοχή μας στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, διαμορφώνουν βάσεις για το μέλλον.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι παντού, σε κάθε επάγγελμα, από το χωράφι έως τη Βουλή. Είναι αυτοί (όχι οι απατεώνες) που πασχίζουν για να προσφέρουν όχι μόνο στα παιδιά τους αλλά και στον διπλανό, για να επιτύχουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής για όλους. Αυτοί αναζητούν μια πολιτική πρόταση που θα εκφράζει τη σοβαρότητα, την τόλμη, την αναγκαία αυτοπεποίθηση ενός αρχαίου λαού σε μια απρόβλεπτη διεθνή τρικυμία. Οσα μας έφεραν ώς εδώ δεν επαρκούν.
