Ανεξάρτητα από την πολιτική και ενδεχομένως τη δικαστική έκβαση της τρέχουσας υπόθεσης με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, το μεγάλο πρόβλημα των αγροτικών επιδοτήσεων και το πώς αξιοποιούνται παραμένει ζητούμενο για τη χώρα. Ασφαλώς θα πρέπει να διερευνηθούν σε βάθος και να αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν για το εν λόγω σκάνδαλο μετά και τις χθεσινές παραιτήσεις, αλλά αν μείνουμε μόνον σε αυτό δεν θα έχουμε μάθει τίποτε. Η διαχρονική τυραννία με την κατανομή των αγροτικών πιστώσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποτελεί το ένοχο μυστικό όλων των κυβερνήσεων όλων των αποχρώσεων. Το κράτος λειτούργησε πατερναλιστικά στον αγροτικό κόσμο και οι πολιτικές ηγεσίες υπέκυπταν με ευκολία στις εκάστοτε πιέσεις. Η αλήθεια είναι ότι η Ε.Ε. ξοδεύει ένα τεράστιο ποσοστό του προϋπολογισμού της για να στηρίξει τον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα και προφανώς πράττει σωστά. Δεν μπορεί να βασίζεται για τα στοιχειώδη της επιβίωσης των Ευρωπαίων πολιτών στις εισαγωγές. Ακόμη χειρότερα τώρα που ο κόσμος είναι ασταθής και μπορεί να αλλάξουν τα πάντα σε μια νύκτα, όπως συνέβη αρκετές φορές τα τρία τελευταία χρόνια. Η αγροτική παραγωγή στην ευρεία της έννοια είναι σκληρή και δύσκολη, καθώς πέραν όλων των άλλων εξαρτάται καθοριστικά και από τις καιρικές συνθήκες, που τείνουν –λόγω κλιματικής κρίσης– να εξελιχθούν καταστροφικές για την Ευρώπη. Προφανώς και αυτό το κόστος θα πληρωθεί και με το παραπάνω για να εξασφαλιστεί η σχετική αυτονομία της Ευρώπης στα βασικά αγαθά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατασπαταλώνται πολύτιμοι πόροι στο όνομα της αυτάρκειας. Τα σημαντικά κονδύλια δεν πρέπει να ξοδεύονται μόνο για την πρόσκαιρη επιδότηση της παραγωγής, αλλά και για διαφοροποίηση του παραγωγικού μοντέλου ώστε να παραμείνει βιώσιμο και στα επόμενα και ακόμη δυσκολότερα χρόνια. Δεν χωράει αμφιβολία ότι το κοπιώδες επάγγελμα του αγρότη δεν είναι ελκυστικό και η πολιτεία, που ενδιαφέρεται να διατηρήσει ζωτικής σημασίας παραγωγικές δραστηριότητες, πρέπει να σχεδιάσει με φαντασία και να στηρίξει με γενναιότητα τους πραγματικούς αγρότες.
Το κράτος λειτούργησε πατερναλιστικά στον αγροτικό κόσμο και οι πολιτικές ηγεσίες υπέκυπταν με ευκολία στις εκάστοτε πιέσεις.
Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να περάσει οριστικά στο παρελθόν η λογική του τύπου «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά», που αποτέλεσε ένα διαχρονικό σύνδρομο για όλο το πολιτικό σύστημα. Αυτό που πρέπει να αλλάξει, εν ολίγοις, είναι ο σχεδιασμός και η υλοποίηση ενός εθνικού προγράμματος με ορίζοντα δεκαετιών για να βελτιωθεί η παραγωγή και η παραγωγικότητα του τόσο κρίσιμου τομέα. Οι αλλαγές σε τεχνικό επίπεδο πλέον είναι επίσης επιβεβλημένες και σχετικά εύκολες, ώστε να περιοριστούν στο ελάχιστο οι… απάτες, αλλά κυρίως να πιάσουν τόπο οι ευρωπαϊκοί και οι εθνικοί πόροι που θα επενδυθούν.
Το ένοχο παρελθόν όλων δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για να καθυστερήσει μια τόσο αναγκαία μεταρρύθμιση πέραν της συγκυρίας και των όποιων εξελίξεων προκύψουν με την ολοκλήρωση των ερευνών.
