Κάθε μέρα ξυπνάμε σ’ έναν κόσμο αλλαγμένο, πιο αβέβαιο, πιο αγχωτικό, πιο ευάλωτο. Ο τοίχος που ασθμαίνοντας ακουμπήσαμε δεν είναι πια ο ίδιος. Πάνω στις λέξεις στεριώνουν νοήματα νέα. Η κανονικότητα είναι άλλη. Οπως και οι πόλεις είναι άλλες. Πιο κουραστική είναι η λάβρα του καλοκαιριού, πιο εντατική η παλλόμενη κάψα από τα μέταλλα των αυτοκινήτων, το τσιμέντο, την άσφαλτο, τα δραστήρια κλιματιστικά, τους βρώμικους κυβόλιθους των πεζοδρομίων. Κάτω από τον καυτό ήλιο, μαζί με το σώμα μουσκεύει και ο νους· δεν τον δροσίζουν τα σύννεφα της σκέψης.
Σε ημέρες αλλαγής προτεραιοτήτων, ολοένα δυσκολότερο καθίσταται το στοίχημα για ανθεκτικές στην κλιματική αλλαγή πόλεις. Για ό,τι ήδη επιχειρείται, υποδομές υψηλής αντοχής στη θερμότητα, διαδρόμους σκιάς, ζώνες δροσιάς, χώρους ανάπαυλας γύρω από υπηρεσίες και σχολεία, ψεκαστήρες στις στάσεις λεωφορείων, σημεία όπου μπορεί κάποιος να ξεδιψάσει και να δροσιστεί, δίκτυα έγκαιρης υποστήριξης των ευάλωτων. Στο ευρωπαϊκό αυτό τρένο δεν έχει καλο-ανέβει η Αθήνα. Αγκιστρωμένη σε μια εποχή που δεν υφίσταται πια, υπερκορεσμένη από Ι.Χ., πυκνοδομημένη, άνυδρη, αδυνατεί να ανακατασκευάσει τους δημόσιους χώρους της και να αναδομήσει την αστική ζωή της. Ψήνεται ακόμη απροφύλακτη σαν πάνω σε ασημένιο δίσκο. Αδρανούν στα συρτάρια προγράμματα όπως τα Περιφερειακά Σχέδια Προσαρμογής στην Κλιματική Αλλαγή. Εργα που μοιάζουν βαριά και ασύμβατα με τα χούγια μιας χώρας μαθημένης στην παλιά αδιατάρακτη τάξη πραγμάτων, στην παγιωμένη βολική παρατυπία, μιας μητρόπολης απρόθυμης ακόμη και να συμμαζέψει την πιο προφανή αυθαιρεσία – τα ανεξέλεγκτα τραπεζοκαθίσματα. Πόσο μάλλον να ξεβολέψει και να ξεβολευτεί, π.χ. μετατρέποντας δρόμους κατειλημμένους από αυτοκίνητα σε χαρτογραφημένο δίκτυο περιπάτου και ποδηλασίας…
Στο μεταξύ, οι θερμικές νησίδες πλαταίνουν. Σε σύγκριση με τις κοντινές εξοχές, η τσιμεντούπολη έχει θερμοκρασίες έως και κατά 10 βαθμούς υψηλότερες. Δεν αρκούν οι κλιματιζόμενοι χώροι του δήμου. Οι δρόμοι της Αθήνας γονατίζουν τους χρήστες τους. Πάνω σε καυτό ταψί πατούν τα πόδια. Λείπουν το πράσινο, το νερό, η ανεμπόδιστη κυκλοφορία του αέρα. Και ό,τι θα άλλαζε την πόλη: τα θεσμικά πλαίσια, οι χρηματοδοτήσεις, τα αυτοδιοικητικά εργαλεία, η λογική της πρόληψης, ο συντονισμός των εμπλεκόμενων φορέων, η βούληση.
Ο πρώτος καύσωνας του καλοκαιριού ήρθε κουβαλώντας τα βαριά μερίδια του άμεσου μέλλοντός μας.
