Για να είμαι ειλικρινής έχω πάψει εδώ και καιρό να ασχολούμαι με τις ιστορικές ζυμώσεις στους κόλπους της ελληνικής Αριστεράς. Ποιος μιλάει με ποιον, ποιος κάνει μούτρα σε ποιον, ποιος χωρίζει από ποιον, ποιος μετακομίζει πού. Λάθος μου, το ομολογώ. Διότι σκέφτομαι ότι μια παράταξη που έχει την ικανότητα να παράγει τόσα κόμματα και αποκόμματα σίγουρα δεν είναι αμελητέο μέγεθος. Από τον Λαφαζάνη και τον Χαρίτση έως τον Βαρουφάκη και τον Κασσελάκη, έχω χάσει το μέτρημα. Με τρομάζουν επίσης το πλήθος και ο πλούτος των πολιτικών ιδεών που κυκλοφορούν στον χώρο, με αποτέλεσμα να προκαλούν τόσο έντονες συγκρούσεις και τόσο θορυβώδη διαζύγια. Φαντασθείτε τι έχει να γίνει αν ο Τσίπρας πάρει επιτέλους την ιστορική απόφαση να επανέλθει στη σκηνή ως πρωταγωνιστής. Μη με ρωτήσετε σε ποιο έργο θα είναι πρωταγωνιστής, διότι δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πώς αισθάνεσαι. Εξάλλου η Αριστερά έχει διαπρέψει στην Ιστορία μέσα από τις διασπάσεις της και τους καβγάδες της, απ’ τον Στάλιν και τον Τρότσκι, τον Παρτσαλίδη και τον Κολιγιάννη έως τον Χαρίτση και τον Φάμελλο. Και μάλλον προς τα εκεί πρέπει να στραφούμε αν θέλουμε να καταλάβουμε ποια είναι τα κίνητρα που προκαλούν όλον αυτόν τον αναβρασμό. Διασπώνται για να ξαναδιασπαστούν, επειδή κατ’ αυτόν τον τρόπο αισθάνονται ότι γράφουν Ιστορία, κοινώς ακολουθούν τη μέθοδο με την οποία η Αριστερά έγραψε την ιστορία της. Το πρόβλημα είναι τι θα κάνει ο τελευταίος, αυτός που θα μείνει μόνος αφού δεν θα έχει με ποιον να διασπαστεί. Υπάρχει και ο τρόπος της αμοιβάδας.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε τη χώρα, μετά έγινε αξιωματική αντιπολίτευση και τώρα κινδυνεύει να μην έχει παρουσία στην επόμενη Βουλή. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, θα μου πείτε. Ομως, επειδή η Αριστερά διαθέτει την αρετή της εχθροπάθειας, χρειάζεται πάντα κάποιον εχθρό για να δικαιολογεί την ύπαρξή της, τώρα ψάχνει τρόπους για να εξαντλήσει τα αποθέματα ουρανίου που της έχουν απομείνει και τα στρέφει εναντίον του εαυτού της. Πολιτικό κεφάλαιο δεν της έχει απομείνει. Της μένει η ψυχολογική εκτόνωση για να καταλάβει ότι είναι ακόμη ζωντανή. Ο Χατζιδάκις έλεγε ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, γι’ αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγεννηθεί. Το ίδιο ισχύει σήμερα για την Αριστερά. Επιβιώνουν μέσα από τις συγκρούσεις που οι ίδιοι προκαλούν. Τη σχέση τους με την πραγματικότητα του τόπου την εξέφρασε εκείνος ο βουλευτής που στο συνέδριο πρότεινε τις 3.500 ευρώ ως κατώτατο μισθό. Και γιατί όχι 5.000; Η Αριστερά έχει κλείσει τον ιστορικό της κύκλο. Οσοι την εκπροσωπούν σήμερα δεν θέλουν να το παραδεχθούν, μάλλον επειδή δεν έχουν τίποτε άλλο να προτείνουν. Και τώρα, κάθε μέρα που περνάει, ξοδεύει και λίγη από την αξιοπρέπεια και τη σοβαρότητα που της έχουν απομείνει.
