Σε δύο πυλώνες βασίζεται παγίως η εξωτερική πολιτική της Ελλάδος – ιδιαίτερα όσον αφορά την Τουρκία. Ο ένας πυλώνας είναι ότι η χώρα ακολουθεί τις επιταγές του διεθνούς δικαίου, όπως αυτό θεσπίζεται από διακρατικές συμφωνίες, συνθήκες και νόμους. Και ο δεύτερος, ότι η Ατλαντική Συμμαχία στην οποία ανήκει η Ελλάδα θα σπεύσει –σύμφωνα με το άρθρο 5– να τη συνδράμει στρατιωτικά εάν δεχθεί επίθεση από άλλη χώρα.
Και οι δύο αυτοί βασικοί πυλώνες δείχνουν να κλονίζονται από τότε που εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ. Κατ’ αρχάς, δεν κρύβει ότι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του το διεθνές δίκαιο και ενδιαφέρεται μόνο για το συμφέρον της χώρας του. Με το που ανέλαβε είπε ότι διεκδικεί τη Γροιλανδία, χωρίς να αποκλείει ακόμη και τη χρήση στρατιωτικών μέσων για να την αποκτήσει, θέλει πίσω τη διώρυγα του Παναμά και επιθυμεί να γίνει ο Καναδάς η 51η πολιτεία των ΗΠΑ. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πριν από λίγα 24ωρα έστειλε τα «αόρατα» βομβαρδιστικά του στο Ιράν να καταστρέψουν με 14 διατρητικές βόμβες 15 τόνων η καθεμία τα εργοστάσια εμπλουτισμού ουρανίου μιας ξένης χώρας, πανηγυρίζοντας στη συνέχεια ότι πέτυχε την ειρήνη στη Μέση Ανατολή.
Ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ εμφανίστηκε για λίγες ώρες στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, προκειμένου να δημιουργήσει αμφιβολίες για την προσήλωση των ΗΠΑ στη συλλογική άμυνα και στην υπεράσπιση των Eυρωπαίων συμμάχων. Δήλωσε ότι υπάρχουν πολλές ερμηνείες του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ περί αμοιβαίας αρωγής, βάζοντας ουσιαστικά νάρκη σε έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της Ατλαντικής Συμμαχίας. Με τον απερίγραπτο γενικό γραμματέα της Συμμαχίας Μαρκ Ρούτε να μη χάνει ευκαιρία για να πλέκει, προφορικά και γραπτά, το εγκώμιο του ηγέτη-ειρηνοποιού του πλανήτη, ο οποίος επέβαλε στρατιωτικές δαπάνες 5% του ΑΕΠ σε όλα τα κράτη-μέλη της Συμμαχίας. Χρειάζεται να είμαστε σε επαγρύπνηση.
Παραδοσιακά η Ουάσιγκτον ήταν για την Αθήνα ένας έντιμος μεσολαβητής, που σε μια δύσκολη στιγμή έβαζε στη θέση τους τους ακραίους της Αγκυρας. Τι μπορούμε, όμως, να περιμένουμε σήμερα από έναν Αμερικανό πρόεδρο που αλλάζει γνώμη και συμμαχίες από τη μια στιγμή στην άλλη, ανάλογα με το συμφέρον του, ενώ αποδεικνύεται και ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της δύναμης των όπλων στις διεθνείς σχέσεις;
