Ενδεχομένως να απογοητεύσω ορισμένους οι οποίοι φοβούνται ότι η ανθρωπότητα οδεύει προς έναν Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ξέρω ότι και ο φόβος έχει τη γοητεία του, έχεις με κάτι να ασχοληθείς πέρα από τη βαρετή καθημερινότητα. Το ξέρω ότι πίσω από τον φόβο κρύβεται μια απωθημένη επιθυμία. Για να μην ξεχνάμε τον Φρόιντ. Και μια που με άρπαξε από τα μαλλιά η λόγια πλευρά του εαυτού μου, ας πάμε πιο παλιά, όταν ο Θουκυδίδης έγραφε για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, ο οποίος για τη δική του εμπειρία ήταν «παγκόσμιος». Συμπαρέσυρε όλον τον κόσμο του. Προσπαθώντας να εξηγήσει τις αιτίες για το ξέσπασμά του, γράφει ότι ξεκίνησε επειδή και οι δύο αντίπαλες δυνάμεις βρίσκονταν στην ακμή της δύναμής τους. Θα ήθελα κάποιος από τους ελλόγιμους αναλυτές του δικού μας κόσμου να μας πει αν πιστεύει ότι υπάρχουν δύο τουλάχιστον από τις μεγάλες δυνάμεις που πληρούν την προϋπόθεση. Στον φαντασιακό κόσμο του Πούτιν υπάρχουν. Η μία εκ των δύο είναι η Ρωσία, που εδώ και τρία χρόνια παλεύει να καταπιεί ένα ανύπαρκτο γι’ αυτήν κράτος, χωρίς να μπορεί να το χωνέψει. Δεν το λες και ακμή. Ούτε μπορεί κανείς να υποστηρίξει στα σοβαρά –εκτός από το ΠΑΜΕ– ότι ο βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν αποκαλύπτει τις επεκτατικές προθέσεις των ΗΠΑ. Αυτές που φοβόταν η Σπάρτη ότι οδηγούσαν την πολιτική της Αθήνας και γι’ αυτό μπήκε στον πόλεμο.
Ας προσγειωθούμε τώρα στο 2025. Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ ανέδειξαν έως τώρα τις αδυναμίες του Ιράν. Η τυραννία των μουλάδων έχει χάσει την αίγλη της άτρωτης υπερδύναμης. Το ζητούμενο είναι ποιο βήμα θα ακολουθήσει. Και ποιος είναι ο στρατηγικός στόχος της επίθεσης κατά του Ιράν; Είναι η καταστροφή του πυρηνικού προγράμματος πριν προλάβει να γίνει οπλοστάσιο; Αυτό δεν είναι στρατηγικός στόχος. Ακόμη κι αν το καταστρέψουν, τίποτε δεν εμποδίζει τους μουλάδες να το επαναλάβουν, έστω με κάποια καθυστέρηση. Ο μόνος στρατηγικός στόχος δεν μπορεί παρά να είναι η ανατροπή της τυραννίας των μουλάδων, όσο κι αν διαφωνεί το ΠΑΜΕ. Θα μου πείτε ότι τα καθεστώτα δεν ανατρέπονται από αεροπορικές επιδρομές. Να θυμίσω τον ρόλο της αεροπορίας στην απελευθέρωση της Γερμανίας από τους ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο. Θα μου πείτε ότι δεν διαφαίνεται καμιά αξιόπιστη πολιτική εναλλακτική για να αναλάβει τη μεγάλη χώρα. Ομως, η Ιστορία έχει τη δυναμική της. Οσο το καθεστώς των μουλάδων απογυμνώνεται τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν για να αναδειχθούν οι εναλλακτικές πολιτικές δυνάμεις. Δεν λέω ότι είναι απλό, ούτε είμαι αφελής για να πιστεύω σε μια ευθύγραμμη πορεία, η οποία θα απελευθερώσει το Ιράν. Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα η μόνη δυνατή στρατηγική είναι η ανατροπή του καθεστώτος.
