Εχει καθιερωθεί πλέον στο τέλος των παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου και της Λυρικής Σκηνής, ηθοποιοί να σηκώνουν την παλαιστινιακή σημαία και οι συνάδελφοί τους, ανυπόδητοι, να κραυγάζουν το γνωστό σύνθημα, έτοιμοι να πορευθούν και αυτοί προς τη Γάζα. Είναι μια πράξη που μαρτυρεί το αγωνιστικό φρόνημα των καλλιτεχνών για την παγκόσμια ειρήνη με κέντρο τον Ανθρωπο – με άλφα κεφαλαίο.
Συγχρόνως, αυτοί οι ηθοποιοί εγγράφουν μια υποθήκη για το μέλλον τους. Το αριστερό scouting θα τους εντοπίσει και θα τους εξασφαλίσει προστασία και θετικές κριτικές, διότι σε αυτές τις περιπτώσεις αυτό που μετράει πρωτίστως είναι το φρόνημα. Το ταλέντο έπεται. Και μια παλαιστινιακή σημαία σήμερα είναι ένα ασφαλές εισιτήριο για τη συνέχεια, ένα σοβαρό στοιχείο για το βιογραφικό του καλλιτέχνη. Το σύστημα ανάδειξης πάσης φύσεως καλλιτεχνών –μια καλοκουρδισμένη μηχανή που έστησε η Αριστερά μετά τη Μεταπολίτευση– θα τους φροντίσει.
Οι «προοδευτικοί» ηθοποιοί μπορούν και αλλού να εκδηλώσουν τον επαναστατικό τους οίστρο και την «ανθρωπιστική» τους αλληλεγγύη.
Oλο αυτό το σκηνικό –στην κυριολεξία, διότι πρόκειται για το μετα-φινάλε της παράστασης– θα περνούσε απαρατήρητο και ανάξιο σχολιασμού αν αφορούσε κάποιο φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι ή το θεατρικό τμήμα κάποιου αποπυρηνικοποιημένου δήμου. Από τη στιγμή όμως που οι πρωταγωνιστές είναι ηθοποιοί κρατικών σκηνών, δηλαδή τους χρηματοδοτούμε όλοι μας, το πρόβλημα αγγίζει και εμάς. Και είναι κυρίως πρόβλημα βιασμού του χώρου, είτε είναι το Ηρώδειο είτε η Επίδαυρος. Εκεί οι πολίτες πηγαίνουν για να απολαύσουν τη θεατρική παράσταση και όχι για να εκδηλώσουν τη συμπαράστασή τους στην Παλαιστίνη ή οπουδήποτε αλλού. Στο κάτω κάτω, αν το δούμε και από μια άλλη οπτική γωνία, σίγουρα θα υπάρχουν θεατές, ίσως οι περισσότεροι, που βλέπουν διαφορετικά τα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή από τους «ανθρωπιστές» ηθοποιούς. Και δεν θέλουν να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο σόου. Θα ήταν ίσως πιο έντιμο αν στο πρόγραμμα της παράστασης υπήρχε η υποσημείωση ότι στο τέλος θα υψωθεί η παλαιστινιακή σημαία, με το ίδιο εισιτήριο. Για να γνωρίζουμε εκ των προτέρων τι θα δούμε.
Ενδεχομένως, ο διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου να μη θέλει να παρέμβει σε αυτό το θέαμα, που προσβάλλει χώρο και θεατές. Να μη θέλει να αντιπαρατεθεί με τα κάθε λογής καλλιτεχνικά ιερατεία, και τον καταλαβαίνω απολύτως. Το να μπλέξεις με αυτούς τους ανθρώπους έχει πολλαπλές συνέπειες. Ομως η κυρία Λίνα Μενδώνη, που έχει δοκιμαστεί σε παρόμοιες συγκρούσεις, δεν θα πρέπει να βάλει ένα τέλος σε αυτή την ανοησία; Ούτως ή άλλως αποτελεί το κόκκινο πανί για την Αριστερά, περιθωριακή και συστημική. Ας υπερασπιστεί την ιερότητα των ιστορικών χώρων, διαφυλάσσοντας συγχρόνως και την αίγλη του θεσμού. Οι «προοδευτικοί» ηθοποιοί μπορούν και αλλού να εκδηλώσουν τον επαναστατικό τους οίστρο και την «ανθρωπιστική» τους αλληλεγγύη. Τόσες πορείες γίνονται κάθε μέρα. Και όσοι θεατές δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους να πάνε ήρεμοι στα σπίτια τους.
